ย้อนเวลาใหม่ครั้งนี้ขอยอมง้อเธอด้วยรัก นิยาย บท 16

บทที่ 15 เพราะเธอคือคนที่รักฉันที่สุด

คีร์พยายามให้รันสบตาเขา แก้มและตาที่แดงของเธอจากการร้องไห้ล้วนทำให้เขาปวดใจ เขาเกลียดตัวเองที่รู้สึกตัวสายไปแต่ในใจลึก ๆ เขาเชื่อว่ายังคงมีความหวัง ฟ้าส่งโอกาสมาให้เขาขนาดนี้ รันนิ่งไม่พูดอะไร รอบตัวพวกเขาล้วนตกอยู่ในสภาวะเงียบสงัด มีเพียงเสียงจากเครื่องปรับอากาศ เธอไม่เข้าใจโชคชะตาเลยสักนิดเหนือกว่าสิ่งอื่นใดเธอไม่เข้าใจเขามากที่สุด รันพยายามกลั้นเสียงสะอื้นก่อนจะตอบกลับ

“นายรู้ใช่ไหมว่าฉันก็ย้อนเวลามาเหมือนกัน” ในตอนที่เขาตอบว่าเขาคือคีร์คนเดิม ใจของเธอก็พอเดาได้แล้วว่าคีร์คงรู้ว่าเธอย้อนเวลามาไม่ต่างกับเขา ชายหนุ่มฉลาดเป็นกรดขนาดนี้มีอะไรบ้างที่เขาจะคาดเดาไม่ได้

หากคีร์ได้ยินความคิดนี้ในใจของรัน เขาคงปฏิเสธเพราะสิ่งเดียวที่คาดเดาไม่ได้ตอนนี้คือความรู้สึกของเธอ คีร์พยักหน้าลงแทนคำตอบ

“ถ้างั้นนายจะกลับมาทำไม การที่ไม่มีฉัน…..มันคงดีกับนายมากกว่า” รันสะอึกสะอื้นตอบกลับแทบไม่เป็นภาษา คีร์ได้ยินอย่างนั้นยิ่งเจ็บในใจ ในสายตาของเธอเขาดูไม่รักเธอเลยเหรอ เขายอมรับว่าอาจทำตัวไม่ดีกับเธอบ่อยครั้งแต่สำหรับเขาความรู้สึกที่มีให้เธอคือความรัก เขารักเธอ...เพียงแต่...เขาเห็นแก่ตัวคิดว่าความรักที่เขามีให้จะรั้งเธอไว้ได้ตลอดไป

“ทำไมเธอคิดอย่างนั้น..” เสียงของคีร์นิ่งเรียบ

“..............”

“ฉันมันเลวเข้าใจ แต่วินาทีที่ฉันเสียเธอไป ชีวิตของฉันก็แทบไม่เหลืออะไรแล้ว เธอคิดว่าฉันในโลกนั้นมีความสุขมาก? ….การที่อยู่ในงานศพของเธอที่ต้องมาตายเพราะความโง่ของฉัน เธอคิดว่าฉันไม่เสียใจ ฉันมันต้องแย่แค่ไหนในสายตาเธอกัน เอาล่ะฉันเข้าใจ...ฉันไม่โทษเธอสักนิด” ในตอนท้ายดวงตาของเขาเริ่มเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา เขาพยายามหายใจเข้าลึก ๆ ไม่อยากให้คนที่รักเห็นเขาร้องไห้

“คีร์….” รันเรียกเขาด้วยเสียงแผ่วเบา คีร์เอื้อมมือสองข้างมาจับบ่าของเธอไว้

“รันฉันขอโทษ ฉันรู้ว่ามันอาจสายเกินไป ฉันรู้ว่าประโยคนี้มันคงไม่เพียงพอชดใช้ในสิ่งที่ฉันทำกับเธอ แต่ได้โปรดความหวังเดียวในการมีชีวิตต่อตอนนี้ของฉันคือการได้เธอกลับมา รัน...ได้โปรด” เขาอ้อนวอนเธอ หวังเพียงเศษเสี้ยวให้เธอเห็นความตั้งใจของเขาที่ผ่านมา

“นายอาจมีความรักที่ดีกว่านี้ มันอาจผิดที่ฉันที่ตอแยนายมาตั้งแต่ต้น การกลับมาของเราสองคนอาจหมายถึงโอกาสของการเริ่มต้นใหม่ นายอาจเจอคนที่รักนายเข้ากับนายได้ คนที่ไม่ใช่ฉัน” รันพยายามรวบรวมเสียงของตนเองตอบกลับเขาไป นี่คือสิ่งที่เธอคิดมาตลอดทั้งคืนหากเขาย้อนเวลามาเหมือนเธอจริง การเริ่มต้นใหม่อาจเป็นหนึ่งทางเลือกที่ควรจะเป็น

“เหรอ ..”

“.......”

เขาหวนนึกถึงเรื่องราวในชาติที่แล้ว ก่อนที่เขาจะประสบความสำเร็จเขาเคยล้มมานับครั้งไม่ถ้วนความอัจฉริยะของเขา ล้วนรู้ไม่เท่าเล่ห์เหลี่ยมในสังคม ครั้งที่เขาตกต่ำที่สุดคงเป็นช่วงที่เริ่มลงทุนธุรกิจส่งออกพัสดุ บริษัทเขารับหน้าที่เป็นตัวกลางระหว่างแม่ค้าออนไลน์และไปรษณีย์ ทุกอย่างล้วนไปได้ดีใครเล่าจะคาดคิดสุดท้ายกลับโดนหุ้นส่วนที่ร่วมลงทุนมาด้วยกัน โกงกันอย่างหน้าด้าน ๆ เงินทุนที่ควรเติบโตเป็นกำไรสลายกลายเป็นขาดทุน ธุรกิจล้มครืนลงมาในระยะเวลาไม่ถึงสามเดือนหนี้สินถาโถมเข้ามาไม่หยุด เขาตัดสินใจขายรถเก๋งญี่ปุ่นคันคู่ใจให้ญาติที่สนิทเพื่อนำเงินมาหมุนในชีวิตประจำวัน เขาไม่ต้องการให้พ่อแม่ยื่นมือเข้ามาช่วยแก้ปัญหาบัดซบนี้ เขายังจำวันนั้นได้ดี ตอนนั้นเขาและเธอยังไม่มีบ้านด้วยซ้ำ มีเพียงคอนโดที่ตกลงช่วยกันผ่อน คืนนั้นชีวิตเขาเหมือนมืดมิด ร่างกายทรุดโทรมนอนไม่หลับหลายคืนติดกัน ในคืนนั้นจู่ ๆ ระหว่างที่นอน รันก็สวมกอดเขาจากด้านหลัง

‘พรุ่งนี้ต้องเข้าออฟฟิศใช่ไหม งั้นนายขับรถฉันไปนะ’ รันพูดขึ้น แม้ธุรกิจจะล้มแต่เขายังคงต้องสานต่อบางอย่างเพื่อไม่ให้มันหนักไปมากกว่านี้ เขาจึงต้องเร่งหาผู้ลงทุนรายใหม่ เธอคงรู้ว่าการที่ไม่มีรถสำหรับเขาตอนนี้มันเป็นเรื่องลำบากมากแค่ไหน