ย้อนเวลาใหม่ครั้งนี้ขอยอมง้อเธอด้วยรัก นิยาย บท 19

บทที่ 18 ช้างตายทั้งตัวเอาใบบัวมาปิด (2)

วันถัดมารันยังคงไปหาผักกาดที่ห้องตามเดิม ครั้งนี้รันตั้งใจไว้แล้วว่าจะต้องหาข้อมูลแฟนหนุ่มปริศนาของผักกาดให้มากขึ้น คราวนี้รันเลยหาข้ออ้างอยากมาทำอาหารเย็นกับเพื่อนเพื่อยืดเวลาให้รันอยู่ห้องนี้ได้นานกว่าครั้งที่แล้ว เมนูวันนี้ไม่มีอะไรซับซ้อนมีเพียงไข่เจียวกับต้มจืดหมูสับ ไข่ที่ถูกเจียวด้วยฝีมือผักกาดส่งกลิ่นหอมน่าลิ้มลองเช่นเดียวกับหน้าตาของต้มจืดที่ดูก็รู้ว่ารสชาติน่าจะอร่อยไม่ต่างกัน

ทั้งสองคนนั่งกินข้าวบนโต๊ะอาหารหรู ระหว่างกินรันก็ชวนเพื่อนสาวพูดคุย

“เธอกับแฟนคบกันมานานหรือยัง” มือของผักกาดชะงักไปเล็กน้อยเธอเงยหน้ามองเพื่อนที่ถามเรื่องแฟน

“ประมาณครึ่งปีได้ ทำไมเหรอ”

“เปล่า ฉันก็แค่อยากรู้จักผู้ชายของเพื่อนบ้าง”

“เรื่องของฉันไม่น่าสนใจหรอก เรื่องของเธอน่าสนใจมากกว่าอีก สรุปคือเธอคบกับคีร์คณะวิศวะหรอ” ผักกาดเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างแนบเนียน

“อ้อ .. ตามนั้นแหละ ” รันยิ้มกลับ

“จริง ๆ คีร์ก็ค่อนข้างป๊อปมากเลยนะ ผู้หญิงในคณะฉันกรี๊ดเขาหลายคนเลยแต่ก็มีบางคนบอกว่าเสียดายข้อเสียอยู่ข้อเดียว”

“ข้อเสียอะไรเหรอ”

“ฉันได้ยินมาว่าคีร์หลงตัวเอง เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงเหรอ” ทันทีที่ได้ยินคำถามนี้ รันก็หลุดหัวเราะจนทำให้สำลักน้ำ

“ก็จริง” รันตอบพลางหัวเราะ

“นี่คีร์หลงตัวเองจริง ๆ เหรอ” ผักกาดถามด้วยความตื่นเต้น เธอพอเห็นคีร์ผ่านตาบ้างในงานมหาวิทยาลัยเขาค่อนข้างโดดเด่นทั้งเรื่องหน้าตาและการวางตัว รวมถึงเมื่อผ่านเข้าสู่ช่วงปีสองปีสามผลการเรียนที่ดีของเขาก็ช่วยเสริมให้คีร์กลายเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงใฝ่ฝัน

“ตานั่นติดนิสัยนี้มาตั้งแต่เด็กแหละ แต่ไปขัดมากไม่ได้เดี๋ยวคีร์เขาเสียฟอร์ม” รันอธิบาย ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือเธอก็ดังขึ้น รันตัดสินใจสั่งขนมร้านเดลีเวอรี่เจ้าดังมาเพื่อกินกับผักกาดต่อ ในความเป็นจริงการสั่งขนมนั้นยังมีความสำคัญอีกอย่างหนึ่ง

“เอ้อ ผักกาดฉันสั่งขนมมาแหละ เหมือนพนักงานน่าจะมาถึงใต้คอนโดเธอแล้วเธอช่วยลงไปเอาได้ไหม” รันถามผักกาดหญิงสาวที่ได้ยินก็พยักหน้าอย่างยินดี ก่อนจะเดินไปหยิบคีย์การ์ดและเปิดประตูออกจากห้องไป เมื่อผักกาดออกจากห้องทางก็สะดวก

ตามแผนการที่เธอคิด เธอตกลงกับร้านเดลิเวอรี่ให้ยืดเวลากับผักกาดไว้โดยให้แกล้งทำเป็นลืมของแล้วแจ้งเพื่อนสาวว่าพนักงานอีกคนกำลังขับรถมาอยากให้อยู่รอพร้อมกันไม่เกิน 5 นาที

รันฉวยโอกาสที่ผักกาดไม่อยู่ เหลือบมองบริเวณห้องอีกครั้งในห้องนี้เธอเช็กดูแล้วคล้ายจะไม่มีกล้องวงจรปิด เธอค่อย ๆ เดินไปเปิดประตูห้องทีละห้อง เริ่มตั้งแต่ห้องนอนของผักกาดในห้องแต่งตัวที่อยู่ด้านในมีเสื้อสูทกับชุดลำลองชุดนอนผู้ชายอยู่บ้างแต่ไม่เยอะ เธอพยายามพลิกดูว่ามีสูทของมหาวิทยาลัยอยู่ในตู้ไหมทว่ากลับไม่เจออะไร

หญิงสาวจึงคิดได้ว่าหากอีกฝั่งเป็นอาจารย์จริง ๆ ในคอนโดที่กว้างขนาดนี้น่าจะมีห้องทำงาน เธอพยายามจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยตามเดิมก่อนจะเดินหาห้องทำงานที่ว่าจนพบ ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กมีตู้หนังสือวางเรียงรายกับโต๊ะทำงานตรงกลางเพียงแค่ตัวเดียว รันไม่รอช้ารีบเดินไปที่โต๊ะเปิดเก๊ะลิ้นชักทีละชั้นจนกระทั่งพบเอกสารงานนักศึกษาที่รอตรวจ เธอรีบหยิบมาดูก่อนจะค่อย ๆ กวาดสายตามองกระดาษเธอดึงเอกสารที่ตรวจเสร็จแล้ว 1 แผ่นออกมาเพื่อเก็บลายเซนของเจ้าของห้องนี้ไว้ จัดทุกอย่างให้เข้าที่และกลับไปนั่งรอที่โต๊ะตามเดิม จังหวะที่รันกำลังจะเดินถึงโต๊ะประตูห้องก็เปิดเข้ามาพอดี

“ร้านขนมที่เธอสั่งใช้ไม่ได้เลย มีลืมของด้วยฉันเลยเสียเวลารอตั้งนาน” ผักกาดถอดรองเท้าพลางสวมรองเท้าสลิป ก่อนจะเดินมาวางขนมบนโต๊ะ

“อ้าวทำไมหน้าผากเธอเหงื่อออกเยอะขนาดนี้อะรัน” ผักกาดพูดพลางหยิบทิชชูซับเหงื่อบนหนัาผากรันให้

“จู่ ๆ ก็ร้อนเฉยเลยฉันก็งง ๆ เหมือนกัน” รันตอบพลางยิ้ม ทั้งสองคนนั่งกินขนมด้วยกันพักใหญ่จวบจนกระทั่งนาฬิกาบอกเวลา 2 ทุ่ม โทรศัพท์มือถือของรันก็ดังขึ้น เป็นคีร์ที่มารับเธอตามเวลาที่ตกลงไว้ รันบอกลาผักกาด

“ถ้าว่างเมื่อไหร่ก็แวะมาหาฉันอีกนะ พอเธอมาฉันก็รู้สึกไม่เหงา”