ย้อนเวลาใหม่ครั้งนี้ขอยอมง้อเธอด้วยรัก นิยาย บท 17

บทที่ 16 โอกาสในการแก้ไข

รันและคีร์ใช้เวลาช่วงเช้าหมดไปกับการขลุกตัวนอนกอดกันบนเตียง ชายหนุ่มโอบหญิงสาวไว้ในอ้อมกอดพลางเล่นแท็บเล็ตในมือ เช่นเดียวกับหญิงสาวที่นอนเล่นโทรศัพท์มือถือ เมื่อทั้งคู่ปรับความเข้าใจได้คล้ายห้องนี้อบอวลไปด้วยสีชมพู เจ้าโจที่รอกินข้าวเช้าร้องแง้ว ๆ เรียกให้พ่อกับแม่มาให้อาหาร

“ลูกนายเรียกแล้ว” รันเอาแขนสะกิดให้คีร์ลุกไปให้อาหารโจ

“เกือบลืมเลยว่ายังไม่ได้ให้ข้าวมัน” เขาเด้งตัวพลางลุกขึ้นเดินออกไป เมื่อให้อาหารเสร็จเขาก็เดินกลับมานอนที่เดิมพยายามดึงหญิงสาวที่นอนหันข้างให้กลับมาซุกในอ้อมแขนเขาต่อ รันอมยิ้มให้กับความเห่อเธอของเขา

“คีร์ ที่นายเลี้ยงโจไว้เพราะอยากชดใช้เรื่องพลูโตเหรอ”

“จะว่างั้นก็ได้ ฉันแค่รู้สึกผิดในชาตินั้นฉันแทบไม่ได้ทำอะไรเพื่อเธอเลยโจก็ด้วย มีแต่เธอที่คอยดูแลมัน” เขาเอื้อมมือมาม้วนผมของเธอเล่น

“นายว่ามันแปลกไหมที่จู่ ๆ เราก็ย้อนมาแบบนี้” รันเปิดประเด็น

“ฉันก็คิดนะ ฉันพยายามทำความเข้าใจ สถานการณ์อะไรหลาย ๆ อย่างรอบตัวเราอาจรอให้เราแก้ไขมัน”

“จริง ๆ ก่อนหน้านี้ฉันฝันอะไรแปลก ๆ ” รันนึกถึงฝันประหลาดที่เธอฝันเกี่ยวกับรถสีแดงคันนั้นได้ เธอจึงรีบเล่าให้ชายหนุ่มฟัง เธอเริ่มเล่าต่อ

“พลูโตไม่ได้ตายเพราะถูกรถชนอย่างที่เราเข้าใจ ฉันไม่รู้ว่าควรให้ค่าความฝันนี้มากแค่ไหนแต่ทุกอย่างดูสมจริงไปหมด เหตุการณ์ในตอนนั้นมันเหมือนฉันย้อนเวลากลับไป ในความฝันฉันเห็นรถเก๋งสีแดงขับมาจอดตรงจุดที่ฉันเจอพลูโต ก่อนจะค่อย ๆ โยนร่างพลูโตออกมาทางหน้าต่างรถ” เธอพูดพลางยันตัวนั่งตรง คีร์ที่ได้ยินก็เริ่มฉุกคิดตาม เขารู้สึกเหมือนจับอะไรได้บางอย่าง ทว่ายิ่งงมในความคิดมากเท่าไหร่กลับนึกไม่ออกแต่ที่แน่ ๆ เขาเชื่อว่านั่นคือเรื่องจริงเรื่องทั้งหมดที่รันฝันถึงมันต้องเคยเกิดขึ้น เขาเชื่ออย่างนั้น

“รถสีแดงเหรอ...คนรอบตัวฉันเหมือนจะใช้รถสีนี้เยอะอยู่ ให้นึกตอนนี้ฉันยังนึกอะไรได้ไม่ชัดเจน” เขาใช้สันนิ้วลูบตรงใต้จมูกราวกับกำลังใช้ความคิด เค้นไอคิวที่มีอยู่ออกมา

“ในฝันฉันมองไม่เห็นป้ายทะเบียน เหมือนจะวิ่งเข้าใกล้รถไม่ได้เลยด้วยซ้ำ”

“เธอเริ่มฝันเห็นเรื่องนี้ตอนไหน” คีร์ถามรัน

“ฉัน...ฝันเห็นเรื่องนี้ตอนเจอโจ” เมื่อรันพูดจบทั้งสองคนก็นิ่งเหมือนหาอะไรบางอย่างเจอ คีร์ย้อนนึกถึงเหตุการณ์ที่เขาฝันเห็นอาจารย์พิสุทธิ์ทุกอย่างเกิดขึ้นหลังจากที่เขาเจอคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชาติที่แล้ว ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังจมอยู่กับความคิดเจ้าโจก็เดินเข้ามาในห้องร้องเรียกเจ้าของก่อนจะกระโดดขึ้นมาบนเตียงแทรกตัวไปนั่งตรงกลางระหว่างคีร์กับรันพลางเลียขนอย่างสบายใจ

เขาและเธอมองหน้ากันหัวเราะให้กับความน่ารักของแมวน้อย

“เธอเชื่อไหม ฉันว่าโจคือพลูโตกลับมาเกิด” คีร์ลูบหัวแมวน้อย เจ้าแมวน้อยเอาหัวดุนมือเขาก่อนจะเลียมือเขาด้วย

“ปกตินายไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ไม่ใช่เหรอ” รันเลิกคิ้วมอง

“นับตั้งแต่ฉันได้ย้อนกลับมา อะไร ๆ ก็ดูน่าเชื่อไปหมด” เขาพูดขึ้น ในตอนนี้เขาเริ่มคาดคะเนได้ว่าการที่อาจารย์พิสุทธิ์ปรากฏตัวในงานศพรันไม่น่าใช่เรื่องบังเอิญ เขาเชื่อว่าเรื่องนี้ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลัง

“วันนี้เธอว่างใช่ไหม ฉันอยากให้เธอไปที่หนึ่งกับฉัน” เขานึกถึงเรื่องที่อยากทำวันนี้ได้ จึงเอ่ยปากชวนหญิงสาว รันพยักหน้าตอบตกลง

เขาขับรถพาเธอมาที่โรงเรียนประถมแห่งหนึ่งไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย เธอยังคงงุนงงว่าทำไมเขาพาเธอมายังที่แห่งนี้ทั้งสองเดินลงจากรถ เขาเดินนำหน้าไปในโรงเรียนช่วงเวลานี้เป็นช่วงที่เด็ก ๆ กำลังเลิกเรียนพอดี เด็ก ๆ ต่างวิ่งกรูออกมาจากห้องเรียนเพื่อกลับบ้าน เขาชะเง้อคอมองไปในโรงเรียนราวกับกำลังมองหาใครบางคน

...ใครกันนะที่เขากำลังมองหา…

ไม่ใช่ว่าหมอนี่ไปทำใครท้องไว้แล้วจะมาเฉลยว่ามารับลูกนะ..

รันพยายามหยุดความคิดเพี้ยน ๆ ของตนเองเธอยืนมองเขาที่พยายามเขย่งตัวกวาดสายตามองไปในรั้วโรงเรียน ผ่านไปไม่ถึง 10 นาทีเขาก็พบคนที่เขาอยากเจอกำลังเดินออกมา

“กันดั้ม ทางนี้!” คีร์เอามือป้องปากก่อนจะตะโกนเรียก

“อ้าว! พี่คีร์ ” เด็กชายอายุราวแปดเก้าขวบ สะพายกระเป๋าเป้ในชุดนักเรียนรัฐบาลวิ่งตึก ๆ มาทางพวกเขา หญิงสาวมองเด็กตรงหน้าไม่คุ้นตาสักเท่าไหร่ พยายามสแกนมองดูแล้วหน้าตาของเด็กก็แทบไม่คล้ายคีร์เลย กันดั้มวิ่งมาก่อนจะยกมือสวัสดี คีร์เอื้อมมือไปลูบหัว ก่อนจะแนะนำเธอให้เด็กชายรู้จัก

“กันดั้มนี่พี่รันครับ” เขาแนะนำตัวหญิงสาว เธอจึงต้องส่งยิ้มให้เด็กน้อยก่อนจะยกมือโบกไปมาเบา ๆ ทักทาย

“แฟนพี่คีร์เหรอ” เด็กน้อยถามชายหนุ่มด้วยแววตาใส เขาจึงหัวเราะออกมา

“รู้ดีเชียว ไอเด็กนี่” มือของเขายีลงบนหัวเด็กน้อยอีกครั้ง

“ว่าแต่พี่คีร์มาทำอะไรอะ” เด็กน้อยถามเขา คีร์ชะงักไปเล็กน้อยไม่ได้ตอบคำถามที่กันดั้มถาม เขาถามเด็กน้อยกลับ