ย้อนรักทวงแค้น นิยาย บท 11

สีหน้าเย่อวิ๋นถูผกผันเร็วพลัน

นัยน์ตาเขาประกายวับ แต่เสียงกลับนุ่มนวลเล็กน้อย

“ชิงอู่ เจ้ายังโกรธข้าอยู่หรือ?”

ซูชิงอู่เลิกคิ้ว “ข้าโกรธอันใดท่าน?”

เย่หวิ๋นถูถอนหายใจ “เรื่องถอนหมั้นเป็นเสด็จแม่ข้าดำเนินการ เจ้าก็รู้นิสัยเสด็จแม่ข้า นางไม่ให้ข้าแต่งกับสตรีที่เสียแต้มพรหมจรรย์เป็นพระชายา”

“แต่ใจข้าไม่เคยรังเกียจเจ้าแม้ครึ่งส่วน ภายหลังถอนหมั้นจึงไปคุกเข่าวอนเสด็จแม่ ในที่สุดพระองค์ก็อนุญาตให้ข้ารับเจ้าเป็นอนุภรรยา...”

สายตาเย่อวิ๋นถูมองเย่เสวียนถิงด้วยสายตาไม่พอใจและโกรธ

ความชิงชังประเภทนั้นคล้ายจะทะลักออกก็ไม่ปาน

เมื่อได้ยินวาจาดังกล่าว ซูชิงอู่ก็เกือบจะหัวเราะออกมา

แต่ทันทีหลังจากนั้น สีหน้านางก็เคร่งขรึมขึ้น

ชาติก่อนนางช่างใสซื่อหลอกลวงได้ง่ายโดยแท้ เป็นคุณหนูอ่อนหัดไม่ทันความโหดเหี้ยมของใจใครต่อใคร หลงเชื่อถ้อยคำเขา ทึกทักไปว่าเย่เสวียนถิงทำลายลาภของนาง!

ไม่ได้ใช้สมองที่ติดตัวมาฉุกคิดเลยสักนิด นางคือบุตรีภรรยาเอกแห่งจวนอัครเสนาบดี เกิดมาก็มีฐานะเป็นทายาทตระกูลสูงศักดิ์ เหตุใดต้องไปเป็นอนุภรรยาใคร?

เจ้าเย่อวิ๋นถูมีสิทธิ์อะไร?!

สิทธิ์ที่เขาหน้าหนา?

สิทธิ์ที่เขาเจ้าอารมณ์?

ซูชิงอู่อดพูดขัดวาจาเขาตรง ๆ ไม่ไหว “ตอนนี้หม่อมฉันเป็นพระชายาเสวียน ผู้ซึ่งฝ่าบาททรงพระราชทานอภิเษกสมรสให้ด้วยพระเองค์เอง หม่อมฉันคงจะสมองเพี้ยนไปกระมังเจ้าคะถึงจะอยากเป็นอนุของท่าน”

เดิมทีเย่อวิ๋นถูคิดจะเอ่ยต่อ ทว่าถูกวาจาประโยคนี้ของซูชิงอู่ขัดขึ้นเสียก่อน

เนตรหงส์ดำขลับลึกล้ำของเขาจับจ้องใบหน้ายิ้มเยาะถากถางของเย่อวิ๋นถูตาเขม็ง นึกอยากต่อยเขาสักหมัด

ทว่าถ้อยคำฝ่ายตรงข้ามกลับแทงกลางซี่โครงอ่อนของเขา ทำหัวใจเจ็บราวถูกเข็มเหล็กกล้านับพันทิ่มแทง

เดิมทีซูชิงอู่ยังพอสงบอารมณ์ได้ พอคราวนี้กลับเย็นชาดุจน้ำแข็งเย็นเยือก

นางเห็นสีหน้าเย่เสวียนถิงขาวซีดยิ่งขึ้น เงาร่างสูงใหญ่เผยความอ่อนแอน้อย ๆ

ความรู้สึกที่ถูกคนใช้มีดแทงเข้าจุดอ่อนเช่นนี้ ซูชิงอู่รู้สึกเข้าใจลึกซึ้งนัก

นางไม่สนอารมณ์ของเย่อวิ๋นถูตรงหน้า อารามกอดเอวเขาไว้จากด้านหลัง โดยไม่ปิดบังพฤติกรรมใกล้ชิดของตนกับเขาแม้แต่น้อย

ตรงข้ามกับร่างนุ่มนวล แข็งแรง และอบอุ่นของนาง เสียงซูชิงอู่เย็นชาดั่งน้ำแข็ง

“เย่อวิ๋นถู หุบปากเถอะ!”