ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 587

เฉิงฉือระบายยิ้มพลางประทับจูบบนหน้าผากของนาง เอ่ยว่า “เป็นไปได้ว่าองค์ฮ่องเต้จะ ทรงให้องค์ชายสี่ไปเป็นเจ้าผู้ครองแคว้น”

ฮ่องเต้ทรงมีพระโอรสทั้งหมดสิบสามพระองค์ มีแปดพระองค์ที่ทรงเจริญวัยจนเป็ น ผู้ใหญ่ มีหกพระองค์ที่ได้รับบรรดาศักดิ์เป็นอ๋อง แต่ทุกพระองค์ล้วนประทับอยู่ที่จิงเฉิง หลายปี ก่อนกรมตรวจตราก็ได้ถวายฎีกาทูลให้องค์ชายหลายพระองค์ไปปกครองแว่นแคว้น แต่ฮ่องเต้ กลับมิได้เก็บมาใส่พระทัยมาโดยตลอด บวกกับตําแหน่งรัชทายาทก็ทรงแต่งตั้งเอาไว้นานแล้ว เรื่องนี้จึงจบด้วยการทําอะไรมิได้

บัดนี้ฮ่องเต้ทรงให้องค์ชายสี่ไปเป็นเจ้าผู้ครองแคว้น กล่าวอีกนัยได้ว่า องค์ชายสี่จะทรง ประทับอยู่ห่างไกลจากจิงเฉิง ไม่มีโอกาสสืบทอดราชบัลลังก์อีกต่อไปแล้ว

โจวเสาจิ่นรู้สึกยินดีอย่างยากจะระงับ เอ่ยถามว่า “นับแต่นี้ไปตระกูลเฉิงก็จะปลอดภัย แล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ”

“ครึ่งหนึ่ง” เฉิงฉือตอบ “หากพระองค์ทรงมีพระทัยจริงๆ ล่ะก็ ต่อให้ไปเป็นเจ้าผู้ครอง แคว้นแล้วก็ยังก่อกบฏได้

โจวเสาจิ่นกล่าวยิ้มๆ ว่า “ถึงกระนั้น พระองค์ก็คงมิอาจทําสําเร็จได้ง่ายดายถึงเพียงนั้น กระมังเจ้าคะ”

“ไม่ผิด!” เฉิงฉือมองนางยิ้มร่าจนตาหยี อารมณ์ก็ดียิ่งขึ้น กล่าวอีกว่า “ไม่อยู่จิงเฉิงแล้ว หลายๆ เรื่องหากพระองค์ทรงทําอีกก็ไม่เหมาะสมแล้ว ถึงตอนนั้นพวกเราค่อยจุดไฟให้พระองค์ สักสองสามครั้ง หากมิได้คิดก่อกบฏ ชีวิตนี้ก็อย่าได้คิดจะเหยียบย่างในจิงเฉิงแม้อีกก้าวเดียว” กล่าวถึงตรงนี้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมา

5429

โจวเสาจิ่นรู้ว่าเฉิงฉือพูดอย่างไรก็ทําอย่างนั้น อดกุมมือของเขาอย่างประหม่าเล็กน้อย ไม่ได้ พลางกล่าวว่า “เช่นนั้นท่านก็ระวังตัวด้วย อย่าให้คนจับได้นะเจ้าคะ”

การ ‘เล่น’ กับบรรดาราชนิกุลในฝ่ ามือเช่นนี้ ครั้นถูกผู้อื่นเคลือบแคลงสงสัย ไม่ว่าโอรส พระองค์ใดจะเถลิงบัลลังก์สูงสุดนั้นก็จะไม่ปล่อยเฉิงฉือหรือตระกูลเฉิงไปอย่างแน่นอน

“ข้ารู้” เฉิงฉือกล่าวยิ้มๆ “ประเดี๋ยวส่งองค์ชายสี่ไปแล้ว พรรคเจ็ดดาราก็จะส่งมอบให้ พรรคจินซาอย่างเป็นทางการ ถึงตอนนั้นในยุทธภพก็จะไม่มีพรรคเจ็ดดาราพรรคนี้อีกแล้ว” ขณะที่ เขากล่าว เสียงก็ชะงักเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “ต่อไปลูกหลานของพวกเราก็อาจจะหลุดพ้นจาก เรื่องถูกผิดเหล่านี้ได้ แต่เรื่องอาหารเครื่องนุ่งห่มนี้เกรงว่าก็คงไม่มีมากมายเหลือเฟื อเท่าเมื่อก่อน แล้ว”

โจวเสาจิ่นก็ขบคิดใคร่ครวญแล้วก็กล่าวยิ้มๆ ว่า “ในโลกนี้ ผู้มีคุณธรรมเท่านั้นที่ดํารงอยู่ เป็นไปไม่ได้ที่จะครอบครองทุกสิ่ง ถือครองทุกอย่าง นอกจากนี้พรรคเจ็ดดาราก็หาได้เป็นพรรคที่ บรรพชนตระกูลเฉิงส่งทอดมาให้ตั้งแต่กาลก่อนไม่ แต่เป็นจื้อกงท่านก่อตั้งขึ้น เห็นได้ว่าหากบุตร หลานมีความสามารถ ย่อมจะมีชื่อจารึกในประวัติศาสตร์ มีชีวิตที่สุขสําราญ หากบุตรหลานไร้ซึ่ง ความสามารถ ก็ได้แต่เป็นเหมือนเฉิงลี่ของจวนรองเช่นนั้น มีจุดจบโดยที่ตกตายตั้งแต่อายุน้อย มิ สู้ให้พวกเขามีถ้วยใหญ่เพียงใดก็กินข้าวเพียงนั้น ตนไปไขว่คว้าอนาคตตนเองไปเสียยังจะดีกว่า นะเจ้าคะ”

สายตาที่เฉิงฉือมองโจวเสาจิ่นก็เคร่งขรึมและเคารพเล็กน้อย

โจวเสาจิ่นอดรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยไม่ได้ เอ่ยอย่างระมัดระวังว่า “หรือว่าข้าพูดผิดเจ้า คะ” แล้วกล่าวอีกว่า “ข้าเพียงนึกถึงคําพูดที่ฝานมามาบอกข้าตอนเป็นเด็กว่า ‘สตรีดีไม่สวม อาภรณ์สมัยแต่งงาน บุรุษดีไม่กินข้าวของพ่อแม่’ คนเราเมื่อโตขึ้นแล้ว จําต้องไปสร้างเนื้อสร้างตัว ด้วยตนเอง ดีกว่าให้เขาใช้กองภูเขาเงินภูเขาทองในบ้าน…”

5430

เฉิงฉือระบายยิ้มออกมา บีบคางของโจวเสาจิ่นอย่างรักใคร่พลางกล่าวด้วยเสียงอบอุ่น ว่า “ข้านึกไม่ถึงว่าแม่นางน้อยของข้าจะมีความคิดหลักแหลม คิดเหมือนกับข้า ดังคํากล่าวที่ว่า สามสิบปีฝั่งแม่นํ้าตะวันออก สามสิบปีฝั่งแม่นํ้าตะวันตก ในโลกนี้มีสามัญชนมากมาย บุตรหลาน จะเป็นเช่นไร แทนที่จะอาศัยมรดกตกทอดจากบรรพบุรุษ มิสู้ไปไขว่คว้าด้วยตนเองเสียยังจะ ดีกว่า”

เช่นนั้นมิเท่ากับว่าอวิ้นเกอเอ๋อร์ก็ต้องไปไขว่คว้าด้วยตนเองหรอกหรือ

โจวเสาจิ่นครุ่นคิดแล้วรู้สึกปวดใจ มือลูบหน้าท้องที่นูนขึ้นเล็กน้อยของตนเบาๆ อย่างอด ไม่ได้

“ทําไมหรือ” เฉิงฉือเห็นแล้วก็เอ่ยถามอย่างเคร่งเครียด “ไม่สบายตรงไหนหรือไม่”

โจวเสาจิ่นส่ายศีรษะเบาๆ คิดว่าตนเข้าใจความจริงนี้ดีแก่ใจทว่าพอถึงคราวของอวิ้นเกอ เอ๋อร์แล้วกลับมิอาจปล่อยวางไปได้ เห็นได้ว่าคําพูดที่ว่า ‘ความรักของแม่ที่มากเกินไปทําลาย บุตร’ ประโยคนี้มีเหตุผลจริงๆ

นางนึกถึงฮูหยินผู้เฒ่ากัว

เลี้ยงดูบุตรชายสามคนจนสอบได้ยศจิ้นซื่อทั้งหมดได้ หากมิได้เป็นแม่คน ก็คงไม่เข้า ใจความยากลําบากในนั้นจริงๆ

นางปรึกษาเฉิงฉือว่า “ต่อไปเรื่องเกี่ยวกับการเลี้ยงลูกพวกเราไปขอคําแนะนําจากท่านแม่ ให้มากสักหน่อยดีหรือไม่เจ้าคะ”

เฉิงฉือเข้าใจความกังวลของนางในทันที กล่าวยิ้มๆ ว่า “ขอเพียงเจ้าเต็มใจ ข้าก็จะมอบ ลูกให้ท่านแม่ช่วยดู”

5431

“ข้าเต็มใจ!” โจวเสาจิ่นกัดฟัดตอบ “มิอาจเพียงเพราะเห็นใจบุตรแต่กลับทําร้ายพวกเขา เจ้าค่ะ”

เฉิงฉือหัวเราะร่า

คิดว่าไม่มีเด็กสาวคนใดที่อ่อนโยนและรู้ความเท่าแม่นางน้อยของเขาอีกแล้ว

สิ่งที่หาได้ยากที่สุดคือนางรู้ว่าตนทําอะไรได้และทําอะไรไม่ได้ เรื่องที่ทําได้จะไม่ปัด ออกไป ส่วนเรื่องที่ทําไม่ได้ก็จะไม่รับมา

หรือเพราะเหตุนี้กันแน่ แม้พวกเขาแต่งงานมาสามสี่ปีแล้ว แต่แววตาของนางกลับยังคง กระจ่างสุกใสเช่นนั้น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน