ย่างก้าวสู่วิถีเซียน นิยาย บท 101

บทที่ 101 ประชุมครอบครัว

หลังจากเดินเล่นสักพัก สวี่หยางก็เข้าพักที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง

เดิมทีเขาเพียงต้องการเปิดห้องขนาดใหญ่เพื่อให้ทั้งสี่คนได้นอนใต้ผ้าห่มผืนใหญ่!

แต่เขากลับถูกภรรยาทั้งสามปฏิเสธทันที!

“ฝันไปเถอะ!!!”

ทั้งสามคนเอ่ยพร้อมกัน

สวี่หยาง “…”

สวี่หยางตกตะลึง เยี่ยมไปเลย พวกเจ้าจับมือสมานฉันท์กันตั้งแต่เมื่อไหร่?

เขาจึงต้องเปิดสามห้องด้วยความจนใจ

หลังจากรับประทานอาหารเย็น พวกเขาทั้งสี่ก็ขึ้นชั้นบน เมื่ออยู่ภายในห้อง สวี่หยางก็หยิบถุงเก็บของที่ได้มาในวันนี้แล้วเริ่มทำการจัดหมวดหมู่

พวกเขาทั้งสี่ยุ่งอยู่กับการทำงานร่วมกัน เมื่อเห็นว่าทั้งสามทำงานจนมือเป็นระวิง สวี่หยางก็ถอนหายใจชั่วขณะ ยิ่งมีภรรยามากเท่าไหร่ก็ยิ่งประหยัดแรงงานมากตามไปด้วยสินะ?

ทว่าเขาก็คิดถึงการต่อสู้ในวันนี้

หากเขาไม่อยู่ที่นั่น ภรรยาทั้งสามคงตกอยู่ในอันตราย!

“อ่อนแอเกินไป!”

ทั้งเสิ่นม่านอวิ๋นและหลินหวั่นชิงล้วนอยู่ขอบเขตกลั่นลมปราณระดับเจ็ดทั้งสิ้น

เขาตัดสินใจแล้วว่านับจากนี้จะดูแลการฝึกฝนของพวกนางอย่างเหมาะสม เขาจะปล่อยให้เกียจคร้านไม่ได้

“ไม่เลว วัสดุการกลั่นยาสร้างรากฐานมีถึงครึ่งหนึ่งแล้ว ผู้บำเพ็ญมนุษย์สองคนนี้คงรวบรวมพวกมันไว้นานแล้ว และตอนนี้พวกเขาก็มอบโชคลาภเหล่านั้นให้กับข้า”

สวี่หยางใส่วัสดุที่จัดหมวดหมู่ทั้งหมดลงในถุงเก็บของของตน

หลังจากนั้นก็ใช้เปลวไฟเพื่อเผาถุงเก็บของอีกฝ่ายจนเหลือเพียงเถ้าถ่าน

…

“ในเมื่อเราทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ข้าก็ต้องบอกกฎบางอย่างให้ทราบเอาไว้!”

สวี่หยางนั่งเก้าอี้หลักซึ่งอยู่ริมหน้าต่าง

เสิ่นม่านอวิ๋นและหลินอวี้นั่งอยู่ทางซ้ายกับขวา ส่วนหลินหวั่นชิงนั่งอยู่ข้างหน้า ดวงตาทั้งสามคู่ทอประกายขณะจับจ้องมาทางสวี่หยาง

“ก่อนอื่นเลย พวกเจ้าล้วนเป็นภรรยาของข้า หาได้มีภรรยาน้อยไม่ พวกเราต้องให้ความเคารพและสนับสนุนซึ่งกันและกัน!” สวี่หยางเอ่ยอย่างจริงจัง “หากมีเรื่องทุกข์หรือไม่พอใจอะไรก็บอกข้ามาตามตรง ข้ารับปากว่าจะให้ความยุติธรรม ขอแค่เปิดอกคุยกันก็พอ”

หลังจากได้ยินคำเหล่านี้ หลินหวั่นชิงก็คลายความกังวลในใจได้ในที่สุด สุดท้ายนางก็ไม่ใช่ภรรยาน้อยอีกแล้ว

จากนั้นนางก็เอ่ยสำทับ “นับจากนี้พวกเจ้าทั้งสองคนต้องเป็นพี่สาวของข้า ข้าไม่กล้าล่วงเกินผู้อาวุโส”

หลินอวี้รีบเอ่ยคำ “เราทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกัน จะมานับเรื่องอาวุโสได้อย่างไร”

“ใช่แล้ว พวกเราล้วนอยู่รุ่นเดียวกัน” เสิ่นม่านอวิ๋นรีบเอ่ยเช่นกัน

เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่พอใจกับหลินหวั่นชิงผู้มีไหวพริบดีเป็นอย่างมาก

สวี่หยางถอนหายใจด้วยความโล่งอก เห็นหรือยัง นี่แหละคือสิ่งที่เขาสอนได้ดี

“เอาละ ทีนี้เรื่องต่อไป! นับจากนี้ไป เมื่อพวกเรามีสมาชิกครอบครัวมากขึ้นก็ต้องมีการตั้งกฎให้ประชุมครอบครัวทุกสามวัน! มันคือการหารือเกี่ยวกับทิศทางการพัฒนาในอนาคตของครอบครัว รวมถึงความก้าวหน้าในการบำเพ็ญด้วย!”

“ทุกคนน่าจะได้เห็นการต่อสู้ในวันนี้แล้ว แม้สุดท้ายจะคว้าชัยมาได้ แต่ก็นับว่าเสี่ยงอันตรายยิ่งนัก! พวกเราเกือบถูกกวาดล้างจนสิ้นไปแล้ว!”

“โดยเฉพาะหวั่นชิง หากไม่ใช่เพราะข้า เจ้าคงโดนพิษจนตายไปแล้วใช่หรือไม่?”

สวี่หยางมองหลินหวั่นชิง

หลินหวั่นชิงหรี่ตาก่อนจะพยักหน้าอย่างหนักแน่น “จริงด้วย ในตอนนั้นข้าไม่ได้คิดให้ถี่ถ้วน ข้ามัวแต่กังวลว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นกับม่านอวิ๋น ดังนั้นข้าก็เลยให้การช่วยเหลือในทันทีจนได้รับบาดเจ็บโดยไม่ตั้งใจ”

“สรุปก็คือความแข็งแกร่งของพวกเรายังไม่เพียงพอ” เสิ่นม่านอวิ๋นทราบว่าสวี่หยางต้องการพูดอะไรจึงเป็นฝ่ายชี้นำก่อน

“ถูกต้อง ความแข็งแกร่งต่ำเกินไป ภายภาคหน้า ทุกคนควรคิดหาทางพัฒนาความแข็งแกร่งของตัวเอง! อย่าคิดเรื่องประหยัดหินวิญญาณ ม่านอวิ๋น เจ้าเพียงแค่อยากประหยัดยันต์ในวันนี้จนทำให้เกือบบาดเจ็บสาหัส เพราะงั้นระวังไว้ด้วย”

“เข้าใจแล้ว” เสิ่นม่านอวิ๋นพยักหน้า

หลังจากสนทนาสักพัก เสิ่นม่านอวิ๋นก็เงยหน้ามองฟ้าแล้วเอ่ย “สหายเต๋าสวี่ ข้างนอกเริ่มมืดแล้ว!”

“นั่นสิ เริ่มมืดแล้ว”

เมื่อมองไปทางภรรยาทั้งสาม พวกนางล้วนเผยสายตาคาดหวัง

สวี่หยางยิ้มขณะดึงหลินอวี้กับเสิ่นม่านอวิ๋นมาไว้ข้างกาย “ก็ได้ วันนี้พวกเราจะนอนด้วยกัน ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำอะไร!”

“อา…” หลินหวั่นชิงพูดไม่ออก ทั้งที่เปิดเอาไว้สามห้อง แต่สุดท้ายก็มานอนด้วยกัน

มันทำให้นางเขินอายเล็กน้อย พวกเขาสามารถนอนด้วยกันได้ใช่หรือไม่?

สวี่หยางอธิบาย “ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นสถานที่ไม่คุ้นเคย คงจะดีกว่าถ้าพวกเราอยู่ด้วยกัน อีกอย่าง ข้าสัญญาแล้วว่าจะไม่ทำอะไร”

หลังจากวิเคราะห์เสร็จ หลินหวั่นชิงก็รู้สึกว่าสมเหตุสมผล

หลินอวี้กับเสิ่นม่านอวิ๋นกลอกตา แต่เมื่อใคร่ครวญถึงความปลอดภัยยามอยู่ด้วยกันแล้ว พวกนางก็ยอมทำตามที่สวี่หยางว่า

เตียงขนาดใหญ่

นั่นคือสิ่งที่สวี่หยางถามเป็นพิเศษตอนจองห้องพัก เขาเลือกห้องที่ดีที่สุดซึ่งดูน่าสนใจและสามารถรองรับได้ห้าคนพร้อมกัน

ส่วนพวกเขามีกันสี่คน ซึ่งนับว่าเพียงพอ

ทันทีที่ล้มนอนบนเตียง หลินอวี้และเสิ่นม่านอวิ๋นก็เริ่มเปลื้องผ้าจนเหลือเพียงชุดตัวใน สร้างความตกตะลึงให้กับหลินหวั่นชิงไม่น้อย

ครอบครัวนี้เปิดเผยมากเกินไปไหม?

แม้นางกับสวี่หยางจะเคยอยู่ด้วยกัน แต่ตนเองก็ไม่รู้สึกคุ้นชินยามอยู่ต่อหน้าสองสาว

สวี่หยางผู้อยู่ใต้ผ้าห่มย่อมไม่สนใจ ในไม่ช้า หลินหวั่นชิงก็ไม่เหลือเสื้อผ้าติดกายแม้แต่ตัวเดียว

หลินอวี้กับเสิ่นม่านอวิ๋นต่างแย้มยิ้มเล็กน้อยขณะเสนอความช่วยเหลือ แม้ตอนแรกหลินหวั่นชิงจะรู้สึกวิตกกังวล แต่ไม่ช้า ความรู้สึกแปลกประหลาดก็ทำให้นางเกิดความตื่นเต้นขึ้นมา

ผ่านไปสักพัก เตียงก็สั่นไหว

โชคดีที่เขามีตำราหล่อเลี้ยงกายาอยู่ หลังจากสู้ศึกอย่างต่อเนื่อง สวี่หยางก็ยังคงมีกำลังวังชาเหลือเฟือ จนกระทั่งถึงคราวของหลินหวั่นชิง ตนจึงมอบเมล็ดพันธุ์ให้กับนาง

…

เช้าวันต่อมา หลังจากแต่งตัวเรียบร้อย พวกเขาทั้งสี่ก็ลงบันไดขณะเดินตรงไปยังที่พักของตระกูลสวี

ทะเลสาบพานหยางในตอนนี้ถูกครอบครองโดยสี่ตระกูลใหญ่ แต่ละตระกูลเลือกดินแดนส่วนหนึ่งเพื่อแบ่งเป็นที่พักของตัวเอง ซึ่งตระกูลสวีก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น

สวี่หยางมองเห็นกำแพงสูงตระหง่านเหมือนพระราชวังอยู่ไกล ๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน