ย่างก้าวสู่วิถีเซียน นิยาย บท 106

บทที่ 106 การเดินทางครั้งใหญ่ เมืองเป่ยไห่แห่งตระกูลหลิน

วันต่อมา

สวีจื่อรั่วผู้กำลังเตรียมเดินทางไปดินแดนลับได้รับจดหมายจากสวี่หยาง

ในช่วงหลายวันมานี้ นางทราบว่าร้านของสวี่หยางปิดตัวลง ข้าวของข้างในถูกขนย้ายออกไปจนว่างเปล่า

นางสงสัยว่าอีกฝ่ายไปทำให้ใครขุ่นเคืองเข้าจนต้องรีบร้อนจากไปเช่นนี้

ทั้งสวีจื่อรั่วและสวีฉางหลงผู้เป็นบิดาต่างเสียใจกับเรื่องนี้

เพราะพวกเขารู้สึกว่าสวี่หยางอาจสร้างรากฐานได้ หากสตรีในตระกูลแต่งงานกับเขาก็จะสามารถสร้างผลประโยชน์ต่อตระกูลสวีในอนาคตได้

น่าเสียดายที่สวี่หยางจากไปแล้ว

หลังจากเปิดจดหมาย สวี่หยางได้พูดเกี่ยวกับเรื่องที่หวงเหวินหลินหมายหัวเขาเอาไว้ ส่วนน้องสาวของอีกฝ่าย ตนเองย่อมบอกไปว่าไม่ได้มีความข้องเกี่ยวแม้แต่น้อย

ทว่าอย่างไรหวงเหวินหลินก็เชื่อว่าเขาทำ แต่เนื่องจากไม่อยากสร้างความขุ่นเคืองไปกว่านี้ ตนจึงจากไปเงียบ ๆ โดยหวังว่าสวีจื่อรั่วจะเข้าใจ

ส่วนร้านค้า เขาไม่ต้องการมันอีกแล้ว อีกทั้งในทุ่งวิญญาณยังมีสมุนไพรบางส่วนที่นางให้มาปลูกเอาไว้ ซึ่งคาดว่าจะเติบโตเต็มที่ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า

ท้ายที่สุด สวี่หยางก็แสดงความยินดีที่นางสร้างรากฐานได้สำเร็จ ซึ่งเขาตั้งตารอที่จะได้เห็นขอบเขตจินตานในภายภาคหน้า!

ส่วนพวกเขาจะต้องได้พบกันอีกอย่างแน่นอน

“สวี่หยาง ไว้เจอกัน”

สวีจื่อรั่วเก็บจดหมายขณะมองออกไปนอกหน้าต่างที่เต็มไปด้วยดวงดาว

นางมีความรู้สึกเลือนรางว่าสวี่หยางจะมุ่งหน้าไปเมืองตระกูลหลินเพื่อตามหาหลินหวั่นชิง

ถึงอย่างไร นางก็สังเกตเห็นว่าหลินหวั่นชิงกับสวี่หยางมีความสัมพันธ์อันคลุมเครือ ซึ่งทางเลือกที่ดีที่สุดของเขาย่อมเป็นการตามหาอีกฝ่าย

นางเลือกที่จะปกปิดเรื่องทั้งหมดราวกับไม่ทราบว่าสวี่หยางกำลังไปที่ใด จากนั้นจึงสั่งลูกน้องให้ไปยึดร้านของสวี่หยาง

ด้วยเหตุนี้ เรื่องราวของเมืองสวีเจียฟางก็เป็นอันสิ้นสุดลง

…

วันที่ห้า

เมื่อนกส่งเสียงเซ็งแซ่ยามเช้า สวี่หยางกับภรรยาทั้งสองก็ตื่นจากห้วงนิทรา

เขาสำรวจรอบข้างด้วยจิตเทวะก่อนจะพบว่าบริเวณโดยรอบเงียบสงัดยิ่ง

ขณะมองหลินอวี้ที่เพิ่งตื่นนอน สวี่หยางก็ทำการบีบแก้มนวล อีกมือสัมผัสมืออีกฝ่ายแผ่วเบา “ข้าเหนื่อยล้าจากการเฝ้าระวังทั้งคืน อวี้เอ๋อร์ ตอนนี้เจ้าจะตอบแทนข้าอย่างไร?”

ร่างของหลินอวี้ตื้อชา

แต่นางทราบดีว่าสามีได้ทำการเฝ้าระวังทั้งคืน ส่วนอวิ๋นเอ๋อร์ก็อิงแอบกับเขาบนพื้นหญ้า

เพราะนางคือมนุษย์ก็เลยเหนื่อยล้าจากการเดินทาง ทำให้ไม่สามารถเข้าร่วมศึกเมื่อคืนได้

เสิ่นม่านอวิ๋นร้องขอความเมตตาหลายครั้งหลายครากว่าสามีจะยอมรามือ คาดไม่ถึงว่าเขายังต้องการทำกับนางอีกในตอนเช้า

ตั้งสติเข้าไว้ ฟู่ ฟู่ ฟู่…

ใบหน้าของหลินอวี้แดงก่ำหลังจากโดนสวี่หยางหยอกเย้า ไม่ช้านางก็มีอารมณ์ร่วมก่อนจะนั่งบนร่างของเขาโดยไม่ถอดเสื้อผ้า

“สหายเต๋าสวี่แข็งแกร่งเกินไปแล้ว เจ้ารังแกพี่อวี้เอ๋อร์แต่เช้าเช่นนี้เชียวหรือ”

เสิ่นม่านอวิ๋นย่อมตื่นขึ้นมาชื่นชมฉากตรงหน้า

แต่นางไม่ได้เข้าร่วมในครั้งนี้ ถึงอย่างไรเหตุการณ์อันเร่าร้อนที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ทำให้ตื่นเต้นมาก ตอนนี้นางปวดเมื่อยเนื้อตัวไปหมด ศึกนี้นางจึงไม่ขอเข้าร่วม

“จี๊ด จี๊ด จี๊ด…”

ในตอนนี้ หนูสุ่ยหลิงวิ่งเข้ามาด้วยความหิวโหย มันกลอกตาขณะปีนขึ้นมาบนไหล่ของเสิ่นม่านอวิ๋นเพื่อออดอ้อน

เสิ่นม่านอวิ๋นโยนชิ้นเนื้อแห้งให้หนูสุ่ยหลิงกิน ผ่านไปสักพัก สวี่หยางและหลินอวี้ก็เสร็จศึกเช่นกัน

“กินข้าวเช้ากันเถอะ สหายเต๋าสวี่ บางครั้งข้าก็ไม่ทราบว่าเจ้าไปทำอะไรถึงได้มีกำลังวังชาขนาดนี้”

เสิ่นม่านอวิ๋นส่งชิ้นเนื้อแห้งให้พลางเอ่ยอย่างจนใจ

สวี่หยางยิ้ม หลังจากฝึกฝนเคล็ดวิชาหล่อเลี้ยงปราณพฤกษาวารี ร่างกายของเขาก็ฟื้นตัวเร็วขึ้น ทำให้พละกำลังสูงตามไปด้วย

หลังจากรับประทานอาหาร ทั้งสามก็ออกเดินทางอีกครั้ง

ตอนนี้พวกเขามาถึงดินแดนของผู้บำเพ็ญเซียนแห่งตระกูลหลินแล้ว

ตระกูลหลินตั้งอยู่ในที่ราบ รอบด้านไร้ซึ่งภูเขาสูง มีเพียงป่าทึบ

ทางทิศเหนือเป็นมหาสมุทรกว้างใหญ่

สาเหตุที่เลือกสถานที่นี้เป็นที่มั่นก็เพราะมีเส้นชีพจรวิญญาณระดับสามอยู่ใต้มหาสมุทรทางเหนือ

ด้วยการสนับสนุนของเส้นชีพจรวิญญาณ ทำให้การฝึกฝนที่นี่มีประสิทธิภาพเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

ว่ากันว่าตระกูลหลินยังมีเกาะหลายแห่งในมหาสมุทร ซึ่งมีผู้คนจำนวนมากอาศัยอยู่ด้วย

ในไม่ช้า สวี่หยางก็เห็นผู้คนมากขึ้น

ผู้บำเพ็ญมนุษย์เหล่านี้ล้วนปกปิดกลิ่นอายขณะมองสวี่หยางด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“น่าจะยาก อย่าลงมือเลย”

ใครบางคนในหมู่ผู้บำเพ็ญมนุษย์เอ่ยคำ จากนั้นจึงรีบรักษาระยะห่างจากสวี่หยางทันที

“อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ได้โง่”

สวี่หยางแค่นเสียงเย็น

ระหว่างทาง ทั้งเขาและเสิ่นม่านอวิ๋นเปิดเผยกลิ่นอายแก่กล้าของขอบเขตกลั่นลมปราณระดับแปดเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาทั้งหลาย

ครึ่งชั่วยามต่อมา

เมืองโบราณอันกว้างใหญ่ปรากฏแก่สายตาของสวี่หยาง ป่าทึบซึ่งอยู่ไกลลิบหายไปสิ้น เหลือเพียงทุ่งหญ้ากว้างใหญ่

บ้านไม้ซึ่งกระจัดกระจายอยู่บนทุ่งหญ้าคล้ายกับมีผู้คนอยู่อาศัย

ทั่วทั้งบริเวณนี้คือเมืองของตระกูลหลิน

เนื่องจากอยู่ติดทะเลทางทิศเหนือ มันจึงถูกเรียกว่าเมืองเป่ยไห่

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน