ย่างก้าวสู่วิถีเซียน นิยาย บท 11

ตอนที่ 11 เจ้ายากจนก็เลยมีความชอบธรรมหรือ?

แม้ช่วงขากลับจะไม่ได้เอาหมูป่ากลับมาด้วย แต่ก็ยังคงฝังมันไว้ในดินเพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็น

หลังจากเดินไปตามถนน สวี่หยางจะเห็นผู้ปลูกถ่ายวิญญาณบางส่วนกลับบ้านพร้อมอุปกรณ์หลายอย่าง

“นี่ สหายเต๋าสวี่ วันนี้เจ้าไปล่าสัตว์มาหรือ?”

“คงได้ของดีมาไม่น้อยเลยนะ!”

“ใครเห็นก็ต้องได้ส่วนแบ่ง พี่สวี่ ไม่บอกกันหน่อยหรือว่าจะมีการล่า”

“พี่สวี่จะไม่ตระหนี่ไปหน่อยหรือ?”

สวี่หยางอยากตบปากคนที่พูดยิ่งนัก

เหตุใดข้าต้องแบ่งเหยื่อที่พยายามล่าอย่างยากลำบากด้วย?

หวังหู่กับพวกจางเถี่ยก็ออกล่ากันแทบตลอด เหตุใดพวกเจ้าไม่เห็นเรียกร้องขอส่วนแบ่งจากพวกนั้นบ้าง?

“ก็แค่นกฟ้าคะนอง ตัวเล็กนิดเดียว ยังไม่พอให้ภรรยาข้ากินด้วยซ้ำ”

แม้สวี่หยางจะหาข้อแก้ต่าง แต่กลับพบว่ามีใครบางคนมายืนอยู่ตรงหน้า อีกฝ่ายเป็นลูกชายของผู้บำเพ็ญมนุษย์เฒ่าในหมู่บ้านซึ่งอยู่ขอบเขตกลั่นลมปราณระดับสอง

เขาไม่ชอบทำนาและปศุสัตว์เท่าไร แต่กลับชอบออกไปเที่ยวและล่าสัตว์ด้วยกันกับหวังหู่ ช่างน่าเสียดายที่อีกฝ่ายไม่ได้เรียนรู้อะไรจากการล่าสัตว์เลย จึงมักกลับมามือเปล่าเป็นประจำ

บัดนี้หวังหู่ตายแล้ว แต่ชายผู้นี้ยังทำตัวเหลวแหลกด้วยการจงใจขวางทางสวี่หยาง

สวี่หยางมองไปที่อีกฝ่าย “เจ้าคิดจะทำอะไร?”

“สหายเต๋าสวี่ เจ้าเก็บเกี่ยวมาได้ไม่น้อย แบ่งให้ข้า…”

ก่อนจะทันเอ่ยจบประโยค สวี่หยางก็ขัดอีกฝ่าย “เจ้าอายุน้อยกว่า เรียกข้าว่าพี่สวี่!”

ชายหนุ่มมุ่นคิ้ว เขาเคยติดตามหวังหู่มาก่อน ซึ่งอีกฝ่ายมักพูดอยู่หลายครั้งว่าสวี่หยางเป็นไก่อ่อนที่รังแกได้ง่าย

ครั้งนี้เขาเห็นสวี่หยางล่าสัตว์มาได้ก็เลยคิดว่าจะชิงเนื้อมากิน แต่คาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะทำทีสั่งสอนกลับมา

“ชิ! ข้าจะเรียกเฉพาะกับผู้ที่แข็งแกร่งกว่าเท่านั้น เจ้าดีกว่าข้าแค่ไหนกันเชียว?”

ชายหนุ่มสบถคำหยาบคาย

“งั้นก็ไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว” สวี่หยางเดินอ้อมอีกฝ่ายแล้วจากไป

“นี่! ข้ากำลังคุยกับเจ้าอยู่นะ สวี่หยาง เหตุใดเจ้าถึงใจแคบขนาดนี้ ครอบครัวของข้ายากจน แบ่งนิด ๆ หน่อย ๆ จะเป็นไรไป?”

“เจ้ายากจนก็เลยมีความชอบธรรมอย่างนั้นหรือ?”

“เรื่องเล็กน้อยเพียงนี้ปล่อยผ่านไม่ได้หรือไร? อย่าคิดรังแกคนเพราะฐานะยากจนกว่านะ!” ชายหนุ่มถึงขั้นข่มขู่

สวี่หยางยิ้มหยัน “ถ้าเจ้ายากจนแล้วทำไมไม่ตั้งใจทำงาน? ปล่อยให้ที่ดินที่บ้านมันร้างเพื่ออะไร”

ในตอนนั้นเองพ่อเฒ่าของชายหนุ่มก็ก้าวออกมา “เหตุใดต้องโต้เถียงกันด้วย มันก็แค่เหยื่อไม่ใช่หรือ ลูกชายข้ามากด้วยพรสวรรค์ สวี่หยาง เจ้าคงไม่อยากเห็นลูกชายข้าลำบากใช่หรือไม่?”

นี่ปู่ ยืนผิดฝั่งหรือเปล่า?

พอได้ยินว่าผู้บำเพ็ญมนุษย์เฒ่าคนนี้เหลือเวลาอยู่อีกไม่กี่วัน แสดงว่าเรื่องที่ว่าจิตใจเลอะเลือนก็มีมูลอยู่บ้าง

“เลิกพูดจาเหลวไหลแล้วหลีกทางไปเสีย!” ใบหน้าของสวี่หยางเย็นชาขณะแสดงท่าทีไม่พอใจ

พอรู้สึกตัวอีกที เพื่อนบ้านก็เปิดประตูออกมาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“สวี่หยาง ครอบครัวของพ่อลูกคู่นี้ไม่ค่อยดีนัก ยังไงซะเจ้าก็กลับมาจากการล่าสัตว์อยู่แล้ว แบ่งให้พวกเขาเสียหน่อยจะเป็นไรไป”

หญิงสาวที่เอ่ยขึ้นมาคนนี้มีความสัมพันธ์ค่อนข้างดีกับพ่อลูกคู่นี้

แต่ก็มีบางคนพูดแทนใจสวี่หยางว่า “เจ้านี่มันดีแต่พูด เหตุใดไม่แบ่งข้าววิญญาณของตัวเองไปช่วยด้วยเล่า?”

หญิงสาวหยุดพูดทันที ก่อนจะบอกว่าตนเองลำบากยากแค้น แต่อีกประเดี๋ยวกลับบอกว่าข้าววิญญาณมีไม่พอ

แม้จะเห็นผู้คนมากมายรายล้อม แต่ชายหนุ่มที่ขวางทางกลับไม่มีทีท่าสลด ทั้งยังเอามือเท้าสะเอวแล้วเอ่ยอย่างหน้าไม่อาย “ผิดแล้ว สวี่หยาง เจ้าก็แค่ต่อว่าข้า ต่อให้วันนี้เจ้าไม่อยากก็ต้องเอาของมาให้ข้า”

ทันใดนั้นชายหนุ่มสองคนที่กำลังเล่นกันอยู่เมื่อครู่ก็เดินเข้ามา พวกเขาล้วนเป็นอันธพาลประจำถนนสายนี้

“คิดจะเล่นไม้นี้หรือ จ้าวเสี่ยวเอ้อร์” สวี่หยางพยักหน้า “ก็ได้ ก็ได้ มาลองสู้กันสักตั้ง”

จ้าวเสี่ยวเอ้อร์พลันบังเกิดความยินดี “ถ้าข้าชนะ เหยื่อทั้งหมดของเจ้าต้องเป็นของข้า”

สวี่หยางหรี่ตา “เจ้านี่ปากดีเหลือเกิน แล้วจะเอาอะไรมาแลกเปลี่ยนเล่า?”

“ข้ามีเศษหินวิญญาณติดตัวอยู่ห้าสิบก้อน!”

“เหลวไหลสิ้นดี!” สวี่หยางเดือดดาล อีกฝ่ายคิดจะเอาเศษหินวิญญาณห้าสิบก้อนมาแลกกับนกฟ้าคะนองสองตัวอย่างนั้นหรือ? สิ่งที่เขามีอยู่ตอนนี้มีค่าเท่ากับหินวิญญาณสองก้อนเป็นอย่างต่ำด้วยซ้ำ!

แต่ชายหนุ่มก็ยังเห็นดีเห็นงาม เพราะด้วยพละกำลังในตอนนี้จึงไม่จำเป็นต้องกลัวเกรงอีกฝ่าย

ในเวลาเดียวกัน การแสดงความสามารถในครั้งนี้จะทำให้ภายภาคหน้าไม่มีหมาแมวตัวไหนกล้ามาหาเรื่องเขาอีก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน