ย่างก้าวสู่วิถีเซียน นิยาย บท 12

ตอนที่ 12 เพิ่มค่าเช่า

ในความเห็นของสวี่หยาง เสาวรสระดับหนึ่งต้องใช้คะแนนพิเศษสองแต้ม ส่วนโสมหญ้าโลหิตต้องใช้คะแนนพิเศษสิบแต้มในการเติบโตเป็นอย่างน้อย

เนื่องจากโสมหญ้าโลหิตไม่เพียงมีขั้นสูงเท่านั้น แต่สิ่งสำคัญก็คือสมุนไพรต้นนี้ใช้เวลาเติบโตนานถึงสิบปี

“เพิ่มอีก!”

[โสมหญ้าโลหิตระดับสอง: ระดับการเติบโต 45% คุณภาพ: แย่]

ผ่านไปสักพัก ระดับการเติบโตก็เพิ่มขึ้น 15%

“เพิ่มแต้มอีก”

[โสมหญ้าโลหิตระดับสอง: ระดับการเติบโต 60% คุณภาพ: ธรรมดา]

[โสมหญ้าโลหิตระดับสอง: ระดับการเติบโต 75% คุณภาพ: ดี]

[โสมหญ้าโลหิตระดับสอง: ระดับการเติบโต 90% คุณภาพ: ดี]

หลังจากคะแนนพิเศษลดลงไปสี่แต้ม การเติบโตของสมุนไพรก็ช้าลงอย่างเห็นได้ชัด ส่วนคุณภาพยังคงอยู่ในระดับดี

[โสมหญ้าโลหิตระดับสอง: ระดับการเติบโต 92% คุณภาพ: ดี]

เมื่อคำนวณจากครั้งก่อน เขาได้ลงทุนคะแนนพิเศษไปทั้งสิ้นสิบแต้ม จนในที่สุดโสมหญ้าโลหิตระดับสองก็เติบโตเต็มที่

[โสมหญ้าโลหิตระดับสอง: อายุการเติบโตสิบปี คุณภาพ: ยอดเยี่ยม]

พืชวิญญาณที่มีใบสีแดงเพลิงและสูงประมาณสามชุ่น*[1] ได้แตกออกจากใต้พื้นดินขณะสั่นไหว

“สำเร็จ!”

สวี่หยางยิ้มก่อนจะหยิบพลั่วแล้วขุดโสมหญ้าโลหิตขึ้นมา โดยเหลือรากเอาไว้เล็กน้อย

“ไว้รอให้โตอีกหน่อยค่อยเก็บไปขาย ส่วนต้นนี้ข้าจะเก็บไว้ใช้เอง”

เขาเก็บโสมหญ้าโลหิตไว้ในกล่องไม้ใต้เตียง ทันทีที่ออกจากบ้านก็ได้ยินเสียงจากข้างนอก

ก๊อก ๆ ๆ!!!

“ข้าเป็นผู้ดูแลของตระกูลสวีที่รับผิดชอบพื้นที่แห่งนี้ ทุกคนที่อาศัยอยู่ที่นี่ออกมาให้หมด”

เอี๊ยด…

ประตูแต่ละบ้านค่อย ๆ แง้มเปิด

สวี่หยางเดินออกมาขณะจับจ้องผู้คนทั้งหลายที่มาจากตระกูลสวีซึ่งอยู่ไม่ไกล

ที่ดินทั้งหมดนี้เป็นของตระกูลสวี พวกเขามีสถานะเทียบเท่ากับหน่วยงานปกครองที่นี่ โดยปกติแล้วผู้ดูแลจะเป็นคนมาเก็บค่าเช่าที่ดิน

เบื้องหน้าพวกเขามีอยู่สามคน โดยผู้นำมีหนวดเคราและสวมชุดสีฟ้า พลังวิญญาณของเขาผันผวนอย่างรุนแรง มองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นผู้บำเพ็ญมนุษย์ขอบเขตกลั่นลมปราณขั้นปลาย พลังในการต่อสู้ก็ไม่เลว

ด้านหลังคือชายหนุ่มสองคนในวัยยี่สิบปีกำลังเฝ้ามองชาวบ้านด้วยใบหน้าเย่อหยิ่ง

ผ่านไปสักพัก

ผู้บำเพ็ญมนุษย์คนนั้นลูบหนวดเครา ก่อนจะเปิดปาก “สวีจ่งเทียนซึ่งเคยเป็นผู้ดูแลสถานที่แห่งนี้เสียชีวิตในการต่อสู้ที่ทะเลสาบพานหยางเมื่อหลายวันก่อน นับจากนี้ไป สถานที่แห่งนี้จะอยู่ภายใต้การควบคุมของข้า ไป๋จิ่วหลิน! ข้าไป๋จิ่วหลินเป็นผู้ดูแลต่างสกุลจากตระกูลสวี หวังว่าภายภาคหน้าทุกท่านจะจดจำขึ้นใจและไม่สร้างปัญหา ไม่อย่างนั้นพวกเจ้าก็ต้องรับผลจากการกระทำนั้น”

ทันใดนั้นก็มีเสียงเซ็งแซ่ดังขึ้น

สวีจ่งเทียนซึ่งเป็นผู้ดูแลคนก่อนมีขอบเขตการฝึกตนอยู่ขอบเขตกลั่นลมปราณระดับแปด แม้แต่ยอดฝีมือเช่นนั้นก็ยังเสียชีวิตในการต่อสู้

แต่สำหรับสวี่หยางแล้ว สวีจ่งเทียนค่อนข้างเก่งในการเจรจา แต่ตอนนี้กลับมีคนอื่นมาแทนที่แล้ว เขาจึงไม่รู้เลยว่าภายภาคหน้าที่นี่จะเป็นอย่างไร

“เอาละ ทีนี้มาพูดถึงกฎใหม่นับจากนี้ ตั้งแต่เดือนหน้าเป็นต้นไป ค่าเช่าที่ดินจะเพิ่มขึ้นสามส่วน ซึ่งปีนี้จะทำการเก็บล่วงหน้าหนึ่งปี โดยให้เวลาทุกคนเตรียมตัวห้าวัน อย่าชักช้าเป็นอันขาด!”

สิ้นคำ ไป๋จิ่วหลินก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ก่อนจะจากไปพร้อมกับคนของเขา

ชายผู้นี้มาในครั้งนี้ก็เพื่อแจ้งให้ทราบ หาใช่เพื่อการหารือไม่!

หลังจากพวกเขาไปแล้ว ใบหน้าของทุกคนก็เต็มไปด้วยความเศร้าโศก

“นี่มันโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว เพิ่มราคาขึ้นมากในคราวเดียวไม่พอ ยังจะเก็บล่วงหน้าหนึ่งปีอีก”

“เฮ้อ… ข้าได้ยินว่าที่อื่นโดนแบบนี้กันมานานแล้ว และดูเหมือนว่าที่ตระกูลสวีทำแบบนี้ เพราะต้องการรับมือกับจักรพรรดิสัตว์ร้ายตระกูลโจวและชิงสิทธิ์ในการควบคุมทะเลสาบพานหยางครั้งนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องใช้หินวิญญาณจำนวนมาก เพื่อเชิญยอดฝีมือและซื้ออุปกรณ์ ทำให้เกิดปัญหาการเงิน กรรมเลยตกมาที่เรา!”

“พวกเราจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี ครอบครัวของข้าจะหาเงินมากขนาดนั้นในทันทีได้อย่างไร”

“นี่ ขายหญ้าหลิงซวีให้เร็วขึ้นหน่อย แล้วไปล่าสัตว์บนเขากันเถอะ!”

สวี่หยางกลับถึงบ้านโดยไม่รู้สึกแปลกใจกับข่าวดังกล่าว เนื่องจากเขาเคยได้ยินเรื่องนี้มาบ้างแล้ว

สิ่งที่เขากังวลในตอนนี้ก็คือบางครอบครัวที่ไม่มีกำลังทรัพย์มากพออาจถูกขับไล่ออกจากพื้นที่หากไม่มีเงินจ่ายค่าเช่า

“สวี่หยาง พอถึงเวลาต้องจ่ายค่าเช่า เจ้าติดต่อข้าได้หรือไม่ หากอยู่ด้วยกันน่าจะปลอดภัยกว่า”

ตอนนี้เหอฉยงเหลียนเอ่ยขึ้น

“ตกลง พี่สะใภ้”

สวี่หยางพยักหน้า เขาทราบว่าเหอฉยงเหลียนกังวลเรื่องที่จะโดนหมายหัว

ตอนนี้ทุกคนในละแวกนั้นทราบแล้วว่าสามีของเหอฉยงเหลียนออกไปที่ทะเลสาบพานหยางแล้ว

แม้น้ำแกงที่ทำจากนกฟ้าคะนองจะถูกยกมาตั้งบนโต๊ะ แต่ทั้งเหอฉยงเหลียนและหลินอวี้ต่างก็ไม่มีกะจิตกะใจจะกินแม้แต่น้อย

แต่สวี่หยางกลับใจเย็นอย่างยิ่ง ในบรรดาสมุนไพรทั้งหมด โสมหญ้าโลหิตที่เขาซ่อนไว้ใต้เตียงมีค่าเท่ากับหินวิญญาณแปดสิบก้อน

หลังจากนั้น ชายหนุ่มได้ปลูกต้นไม้เพิ่มอีกสองสามต้น ซึ่งในไม่ช้าเขาจะกลายเป็นคนร่ำรวยที่สุดบนถนนสายนี้

หลังจากกินอิ่ม ท้องฟ้าก็เริ่มมืด

เขาหยิบย่ามแล้วรีบไปยังที่ฝังหมูป่าไว้ หลังจากเอามันใส่กระสอบแล้วจึงกลับถึงบ้านในช่วงมืด

“หมูป่าตัวใหญ่มาก!”

หลินอวี้ตกตะลึงเมื่อเห็นเหยื่อที่สวี่หยางนำกลับมา “สามี เจ้าล่าหมูป่าตัวใหญ่มาได้ แบบนี้ไม่ได้เรียกว่าร้ายกาจหรอกหรือ?”

“เจ้าไม่รู้หรือว่าข้าร้ายกาจยิ่งกว่า?”

“ก็ร้ายกาจไม่เบา แต่คนร้ายกาจคนนั้นก็ทำให้ข้ามีความสุขได้”

หลินอวี้ชื่นชมก่อนจะเริ่มต้มน้ำและถลกหนังหมูป่า

สวี่หยางถอดเขี้ยวของหมูป่าออกเพื่อเตรียมนำไปขายพรุ่งนี้

หลังจากทำงานจนถึงเที่ยงคืน สวี่หยางก็ฉุดหลินอวี้ขึ้นเตียง

วันนี้เขาไม่ได้ถูกรังแก ทำให้หลายคนลอบพูดลับหลังว่าหลินอวี้ได้แต่งงานกับผู้ชายที่ดี ทำเอาบรรดาหญิงสาวอิจฉาตาร้อน หลังจากหลินอวี้ได้ยินทั้งหมดนี้ก็รู้สึกมีความสุขก่อนจะเริ่มมีอารมณ์ร่วมตาม

หลังจากปลุกปล้ำกันอยู่สามครั้ง หลินอวี้ก็นอนนิ่งประหนึ่งรูปปั้น

มือเรียวเล็กของนางจับข้อมือของสวี่หยางไว้แน่นขณะถามด้วยเสียงอันแผ่วเบาและอ่อนแรง “ตอนนี้สามีช่างทรงพลังเหลือเกิน!”

“แน่นอนว่าเจ้าเองก็ทรงพลัง ซึ่งจะพัฒนามากกว่านี้อีกในภายภาคหน้า หลังจากฝึกฝนวิชายุทธ์แล้ว เจ้าจะต่างออกไป”

“ดีแล้วที่สามีชอบ ตอนนี้ผู้ชายของข้าเก่งกาจสามารถยิ่งนัก”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน