ย่างก้าวสู่วิถีเซียน นิยาย บท 15

ตอนที่ 15 ผู้บำเพ็ญหญิงคนนี้ยังไม่เปิดร้าน

น่ายินดี!

สวี่หยางในยามนี้รู้สึกตื่นเต้นถึงขีดสุด

วิชายุทธ์นี้ไม่เพียงทำให้เขาอำพรางกลิ่นอายได้เท่านั้น แต่ยังสามารถติดตามกลิ่นอายของผู้อื่น ซึ่งเทียบเท่ากับการดักฟังได้ด้วย

เขายังคงตะโกนอยู่ในใจ ‘ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยม’ ความสุขดังกล่าวยากจะบรรยายเป็นคำพูดได้

เพราะตื่นเต้นเกินไป เขาจึงอดไม่ได้ที่จะกำหมัด

“สามี มีเรื่องอะไรหรือถึงทำให้เจ้ามีความสุขเช่นนี้?”

หลินอวี้ผู้กำลังเตรียมจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ ทั้งประหลาดใจและขบขันเล็กน้อยเมื่อเห็นฉากนี้ นางไม่เคยเห็นเขามีความสุขขนาดนี้มานานแล้ว

“ฮ่า ๆ อวี้เอ๋อร์ ข้าเพิ่งทะลวงขั้นวิชายุทธ์ใหม่ได้น่ะ”

ทันทีที่คว้าตัวหลินอวี้ สวี่หยางก็สวมกอดนางแล้วหมุนเป็นวงกลม

“ไอหยา พอ พอ จะราดแล้ว จะราดแล้ว”

นางต้องการปลดทุกข์ด่วน แล้วจะทนต่อการหมุนติ้ว ๆ เช่นนี้ได้อย่างไร

หลังจากได้ยินสวี่หยางก็ปล่อยให้หลินอวี้ไปปลดทุกข์ในห้องน้ำ

เมื่อนางกลับมา เขาก็สวมกอดหลินอวี้แล้วพาขึ้นเตียง ไม่ช้าก็มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดดังมาจากในบ้าน

เช้าวันต่อมา สวี่หยางเหลือบมองแต้มคะแนนพิเศษที่เพิ่มขึ้นในวันนี้

สามสิบแต้ม!

ดูท่าว่าเมื่อคืนเขาจะทำให้ภรรยาพึงพอใจไม่น้อย

เขามาถึงบริเวณที่ฝังโสมหญ้าโลหิตเอาไว้ ในเวลาเพียงหนึ่งก้านธูป โสมหญ้าโลหิตทั้งสามก็เติบโต

หนึ่งต้นถูกเก็บไว้เพื่อดื่มเอง ส่วนอีกสองต้นเขาตัดสินใจนำไปขายเพื่อหาหินวิญญาณเพิ่ม

หลังจากรับประทานอาหารเช้า เขาก็เดินออกไปที่ประตู ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ร้านค้ารายทางเริ่มเปิดทำการในช่วงเช้า

ทว่าเขาก็ต้องประหลาดใจที่ร้านของเสิ่นม่านอวิ๋นยังคงปิดอยู่

“ผู้บำเพ็ญหญิงคนนี้ยังไม่เปิดร้านอีกหรือ?”

“สหายเต๋าสวี่มาหาเสิ่นม่านอวิ๋นอีกแล้วหรือ?” คนขายเนื้อวิญญาณซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเอ่ยถามพลางแย้มยิ้ม

“ข้าเก็บสมุนไพรได้จากภูเขา เหตุใดวันนี้เถ้าแก่เนี้ยถึงเปิดร้านช้านัก?” สวี่หยางถาม

“เฮ้อ… เมื่อไม่นานมานี้ค่าเช่าร้านเพิ่มขึ้น ประกอบกับเสิ่นม่านอวิ๋นขัดสนเงินทองเลยต้องวาดยันต์เพิ่ม เมื่อคืนนางคงนอนดึกเป็นแน่”

หลังจากสิ้นคำ ประตูร้านฝั่งตรงข้ามก็เปิดออก

เสิ่นม่านอวิ๋นผู้ยังไม่ได้แต่งหน้าคล้ายกับได้ยินบทสนทนาข้างนอก นางจึงโบกมือให้สวี่หยาง “ต้องขอโทษสหายเต๋าสวี่ด้วย เมื่อคืนข้าอยู่ดึกเพื่อวาดยันต์เลยตื่นสายนิดหน่อย เชิญเข้ามาจิบชาข้างในก่อน”

สวี่หยางเข้าไปในร้านก่อนจะพบว่าเสิ่นม่านอวิ๋นยังคงแต่งกายไม่เรียบร้อย หน้าอกของนางเนินนูนให้เห็นอยู่รำไร

‘ซ่อนมิดชิดยิ่งนัก ก่อนหน้านี้ไม่รู้เลยว่าจะใหญ่ได้ถึงขนาดนี้’

แม้สวี่หยางจะพึมพำในใจ แต่ใบหน้าของเขากำลังจดจ้องชาที่อยู่ตรงหน้า

“ขอโทษที ข้าเพิ่งตื่นเลยยังไม่ได้จัดการตัวเองให้เรียบร้อย”

“เถ้าแก่เนี้ยไม่ต้องรีบ เชิญตามสบาย”

“รอสักครู่”

เสิ่นม่านอวิ๋นเดินกลับเข้าไปด้านในร้านก่อนเสียง ‘พรึ่บ ๆ’ ซึ่งน่าจะเป็นเสียงกำลังจัดเสื้อผ้าก็ดังขึ้น

สวี่หยางกวาดมองรอบร้าน มีโต๊ะทำงานที่ด้านหลังห้องซึ่งเต็มไปด้วยกระดาษยันต์ ทรายสีชาด เม็ดสี พู่กันยันต์และของชิ้นอื่น

ในถังซึ่งอยู่บนพื้นมีกองกระดาษยันต์ถูกทิ้งไว้เป็นจำนวนมาก

“ดูเหมือนว่าอัตราการล้มเหลวในการวาดยันต์ของเสิ่นม่านอวิ๋นจะค่อนข้างสูงพอตัวถึงได้ใช้กระดาษเปลืองขนาดนี้”

สวี่หยางพึมพำ

ผ่านไปสักพัก เสิ่นม่านอวิ๋นซึ่งจัดการตัวเองเรียบร้อยก็เปิดม่านเดินออกมา

สีหน้าของสวี่หยางแข็งทื่อ รูปร่างของเสิ่นม่านอวิ๋นนับว่าเย้ายวนมีเสน่ห์ ทำให้ภาพเนินอกขาวราวหิมะเมื่อครู่ปรากฏอยู่ในหัว

“สหายเต๋าสวี่มองอะไรหรือ เจ้ามีภรรยาแล้วยังไม่ซื่อสัตย์อีก?”

เสิ่นม่านอวิ๋นเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกเย้าขณะหัวเราะแผ่วเบา

แม้จะมองเห็นนัยยะในดวงตาของสวี่หยาง ทว่าหญิงสาวก็ไม่ได้โกรธ เพราะนางทราบว่าเขาไม่ได้มีเจตนาร้าย นอกจากนี้อีกฝ่ายยังเป็นคนซื่อสัตย์อยู่เสมอ

สวี่หยางไอกลบเกลื่อนความเขินอาย “ยันต์ของเถ้าแก่เนี้ยเป็นอย่างไรบ้าง?”

“เฮ้อ ฝีมือข้ายังอ่อนด้อยนัก อัตราความล้มเหลวก็เลยสูง ทำให้มีค่าใช้จ่ายสูงตามไปด้วย”

เสิ่นม่านอวิ๋นมองรอบร้านด้วยสายตาโศกเศร้า “ข้ายังไม่รู้เลยว่าปีนี้จะรอดไปได้หรือเปล่า ถ้าทนไม่ไหวก็ทำได้แค่ปิดกิจการเท่านั้น”

สวี่หยางปลอบใจ “เถ้าแก่เนี้ยมีฝีมือในการสร้างยันต์ ต่อให้ปิดกิจการไปก็ไม่ต้องห่วงเรื่องการใช้ชีวิตหรอก”

เสิ่นม่านอวิ๋นฝืนยิ้ม “สหายเต๋าสวี่ เจ้ามาหาข้าแต่เช้าเช่นนี้ แสดงว่าต้องเป็นเรื่องใหญ่ใช่หรือไม่?”

สวี่หยางหยิบกระเป๋าออกมาแล้วหยิบโสมหญ้าโลหิตออกมาสองต้น

“นี่มัน… โสมหญ้าโลหิต คุณภาพดี สหายเต๋าสวี่ช่างมีวาสนานัก ไม่น่าแปลกใจเลยที่มาหาข้าแต่เช้า”

“ข้าก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน เมื่อวานตอนขึ้นเขาบังเอิญไปเจอโสมหญ้าโลหิตสองต้นเข้า ข้าเลยเก็บพวกมันกลับมา”

“ดี ดี เจ้านี่คุณภาพยอดเยี่ยมนัก น่าจะมีอายุประมาณสิบปี” ตอนนี้เสิ่นม่านอวิ๋นเต็มไปด้วยความอิจฉา โสมหญ้าสองต้นนี้มีมูลค่ามากกว่าหินวิญญาณหนึ่งร้อยห้าก้อน สวี่หยางในตอนนี้นับว่ามีวาสนาไม่น้อย

น่าเสียดายที่สวี่หยางแต่งภรรยาไปแล้ว ไม่อย่างนั้นนางคงคว้าเขามาไว้เอง

แต่แน่นอนว่าสิ่งสำคัญที่สุดก็คือนางคิดว่าสวี่หยางเป็นคนจริงใจ ซื่อสัตย์และควรค่าที่จะเชื่อใจ

หลังจากต่อรองเรียบร้อย ราคาของโสมหญ้าทั้งสองต้นอยู่ที่หินวิญญาณหนึ่งร้อยห้าสิบก้อน

“สหายเต๋าสวี่ ในส่วนของหินวิญญาณ ข้าคงไม่สามารถให้ได้จนกว่าจะถึงช่วงบ่าย เพราะตอนนี้ข้าไม่ได้มีมากมายขนาดนั้น”

หากพูดถึงการขายในราคาหินวิญญาณหลายร้อยก้อน สภาพคล่องทางการเงินของแม่ค้าเช่นนางไม่ได้ดีเท่ากับเถ้าแก่สวีอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อได้ยินสวี่หยางก็คิ้วขมวด เขาขายโสมหญ้าโลหิตให้กับเสิ่นม่านอวิ๋นไปแล้ว เพราะอย่างนั้นจึงไม่สามารถขายพืชวิญญาณที่ถูกเร่งการเจริญเติบโตให้กับร้านเดิมได้ หาไม่แล้วยิ่งเวลาผ่านไปจะยิ่งเกิดความเคลือบแคลงสงสัย

“เถ้าแก่เนี้ย ข้าไม่ได้ติดหนี้อะไรหรอก” สวี่หยางเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา

“ข้ารู้ ถ้าอย่างนั้นให้ข้าพาเจ้าไปที่เมืองเพื่อขายโสมหญ้าโลหิตให้กับหัวหน้าข้าเอง ว่าอย่างไร?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน