ย่างก้าวสู่วิถีเซียน นิยาย บท 36

บทที่ 36 การกลับมาของเสิ่นม่านอวิ๋น

“ดูเหมือนบาดแผลจะสาหัสไม่น้อย”

สวี่หยางกระซิบ แต่เสิ่นม่านอวิ๋นผู้มีนิสัยเข้มแข็งกลับฝืนยิ้มออกมา เมื่อเข้ามาในบ้าน นางก็ไม่อาจทนไหวอีกต่อไปก่อนจะล้มลงกับพื้น

ทันทีที่ปิดประตู หลินอวี้ก็ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นภายในบ้าน แต่นางรู้เช่นกันว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ด้วยนิสัยของเสิ่นม่านอวิ๋น นางไม่ควรบุ่มบ่ามเข้าบ้านหลังจากเอ่ยไม่กี่คำ มันมีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว นั่นก็คือนางได้รับบาดเจ็บสาหัส

สวี่หยางขอให้หลินอวี้ไปพักก่อน จากนั้นจึงเดินไปเคาะประตู “สหายเต๋าเสิ่น ข้ามียารักษาอยู่กับตัว เจ้าต้องการหรือไม่?”

“ข้าใช้มันไปแล้ว ขอบคุณสำหรับน้ำใจ” เสียงของเสิ่นม่านอวิ๋นเย็นชา

“จริงหรือ? เจ้าอยากให้ข้าตรวจอาการหรือไม่?”

สวี่หยางเคาะประตูอีกครั้ง

“สหายเต๋าสวี่ เจ้ามีภรรยาอยู่แล้ว แต่กลับมาที่บ้านของข้าซึ่งเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวในช่วงกลางคืน เจ้าไม่รู้หรือว่าชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน?”

เสิ่นม่านอวิ๋นเอ่ยคำเหน็บแนมอีกครั้ง “หรือว่าหลังจากพวกเราไม่ได้พบกันนานกว่าหนึ่งเดือน เจ้าก็อาจหาญพอที่จะฉวยโอกาสจากความอ่อนแอเพื่อจู่โจมข้า?”

สวี่หยางพูดไม่ออก

แม้จะได้รับบาดเจ็บ แต่น้ำเสียงของผู้หญิงคนนี้ก็ยังคงเจ็บแสบไม่เบา

“ข้าเพิ่งสังเกตเห็นว่าสหายเต๋าเสิ่นล้มน่ะ เพราะงั้นก็เลยเป็นห่วงความปลอดภัยของเจ้าเล็กน้อย”

“เจ้าแอบดูข้า?”

น้ำเสียงของเสิ่นม่านอวิ๋นเย็นชา “สวี่หยาง เจ้าไม่ต้องห่วงเรื่องของข้าหรอก เจ้ากลับไปหาอวี้เอ๋อร์ที่บ้านได้แล้ว”

เห็นได้ชัดว่าเสิ่นม่านอวิ๋นโกรธ สวี่หยางจึงได้แต่ถอนหายใจ เขารู้ว่าปกตินางไม่ใช่คนแบบนั้น

ในอดีต ตอนทั้งสองทำงานร่วมกัน เสิ่นม่านอวิ๋นไม่สนใจสายตาสอดส่องของเขามากนัก ต่อให้จะไปปลดทุกข์ก็ตาม แต่บัดนี้นางถึงกับสนใจมากถึงเพียงนี้…

“ถ้าอย่างนั้น หากสหายเต๋าเสิ่นมีปัญหาอะไร อย่าลังเลที่จะเล่าให้ข้าฟัง”

สวี่หยางถอนหายใจอย่างแผ่วเบา เขาโล่งอกที่เสิ่นม่านอวิ๋นกลับมาไม่ต่างจากภรรยา

แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกว่าครั้งนี้นางได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน

ภายในบ้าน

เสิ่นม่านอวิ๋นเปิดค่ายกลป้องกันก่อนจะนอนขดตัวบนเตียง สายตาจับจ้องไปข้างหน้าพลางพึมพำ “พรุ่งนี้คงถึงเวลาที่ต้องไปจากที่นี่และอยู่ให้ห่างไกลที่สุด…. ไม่อย่างนั้น ไม่ช้าก็เร็วน้องอวี้เอ๋อร์กับสวี่หยางจะได้รับผลกระทบไปด้วย”

นางมีสีหน้าเศร้าโศก

วันต่อมา

สวี่หยางลืมตาขณะมองคะแนนพิเศษ

แน่นอนว่าหลังจากเสิ่นม่านอวิ๋นกลับมา คะแนนพิเศษก็เพิ่มขึ้นเล็กน้อยจนไปถึงสิบเจ็ดแต้ม!

หลินอวี้ตื่นแต่เช้าเพื่อทำอาหารบำรุงเป็นพิเศษด้วยหวังจะแบ่งให้เสิ่นม่านอวิ๋นบางส่วน

คาดไม่ถึงว่าตอนนี้ประตูบ้านของเสิ่นม่านอวิ๋นจะเปิดอยู่ นางเก็บข้าวของบางอย่างเรียบร้อยราวกับกำลังจะไปจากที่นี่

“พี่เสิ่น ท่านจะไปแล้วหรือ?”

หลินอวี้มองบ้านที่ถูกเก็บข้าวของเรียบร้อยในสภาพแข็งทื่อชั่วขณะ

เสิ่นม่านอวิ๋นพยักหน้าขณะเอ่ยคำเสียงราบเรียบ “ใช่ อยู่ที่นี่มีแต่จะได้หินวิญญาณยากยิ่งขึ้น ข้าจะลองไปแสวงโชคที่เมืองฟางดู”

“ไม่นานมานี้ท่านได้รับเงินมากมายจากการทำภารกิจให้ตระกูลสวี ในเมื่อดีขนาดนี้แล้วเหตุใดท่านต้องไปด้วย?”

หลินอวี้ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ นางมีสหายที่นี่เพียงเสิ่นม่านอวิ๋นกับเหอฉยงเหลียนเท่านั้น

คนอื่นดูถูกที่นางเป็นมนุษย์ ทำให้ถูกจำกัดด้วยความสุภาพเพียงผิวเผินเท่านั้น

“เฮ้อ ช่วยไม่ได้!” เสิ่นม่านอวิ๋นส่ายหน้าและไม่เต็มใจที่จะเอ่ยไปมากกว่านี้ แต่หันไปพูดกับสวี่หยางที่กำลังเดินออกจากบ้านแทน

“สหายเต๋าสวี่ ข้าได้จ่ายค่าเช่าบ้านหลังนี้ไปหนึ่งปีแล้ว ต่อไปนี้เจ้าสามารถพักตอนกลางคืนได้โดยไม่มีใครรู้ ทั้งมันยังปลอดภัยกว่า! ข้าอาจจะกลับมาในอีกหนึ่งถึงสองปีหรืออาจจะไม่กลับมาอีกเลยก็ได้ เจ้าต้องดูแลอวี้เอ๋อร์ให้ดี หากกลับมาแล้วพบว่านางเป็นอะไรขึ้นมา ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่”

“สหายเต๋าเสิ่น เจ้ามีปัญหาอะไรหรือ? เจ้าลองเล่าให้ข้าฟังดูเผื่อจะช่วยอะไรได้”

สวี่หยางถาม

“ชิ ข้าเป็นยอดฝีมือ ท่องไปทั่วหล้ามาหลายปี ยังจะเจอปัญหาอะไรได้อีก?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน