ย่างก้าวสู่วิถีเซียน นิยาย บท 4

ตอนที่ 4 งานเลี้ยง

ตอนนั้นเองที่สวี่หยางนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องเช่นนี้

เมื่อมีคนในหมู่บ้านเสียชีวิตหรือจัดงานแต่งงาน เพื่อนบ้านจะมาช่วยเหลือเสมอเหมือนกับชาติก่อนของเขา

“ขอบคุณพี่หลี่ที่มาเตือน หลังจากข้าเก็บของเสร็จแล้วจะตามไปทันที”

“อืม พาภรรยาของเจ้ามาแนะนำให้ทุกคนรู้จักด้วยล่ะ!” หลี่ต้าต่งเดินเข้ามาใกล้พร้อมเอ่ยสำทับ “แล้วก็เตรียมเศษหินวิญญาณไว้สิบก้อนด้วย ถือเป็นค่าใส่ซอง”

แน่นอนว่าต้องเตรียมเงินสำหรับงานเลี้ยงด้วย

สวี่หยางเอ่ยเสียงเนิบช้า “พี่หลี่ วันนี้ข้าใช้หินวิญญาณทั้งหมดในการซื้อยาฆ่าแมลงไปแล้ว”

“ไม่เหลือเลยหรือ?”

“ใช่ ไม่ใช่แค่แต่งงานภรรยาเท่านั้น ข้ายังต้องซื้ออาหารและของใช้ทุกวันก็เลยไม่เหลือติดตัวเท่าไร”

“เอาละ เดี๋ยวข้าให้ยืมเศษหินวิญญาณสิบก้อนก็แล้วกัน เรื่องแบบนี้จะทำเป็นเล่นไม่ได้นี่นะ”

หลี่ต้าต่งพูดไม่ออกขณะลอบคิดว่าตอนนี้สวี่หยางตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน ขนาดเศษหินวิญญาณสิบก้อนก็ไม่สามารถหามาจ่ายได้ด้วยซ้ำ

“ขอบคุณพี่หลี่ ข้าจะใช้คืนทันทีที่เกี่ยวหญ้าหลิงซวีได้”

หลี่ต้าต่งช่างเป็นคนดีนัก สวี่หยางจะจดจำให้ขึ้นใจ

“ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องรีบ ครั้งนี้ที่ดินข้าเก็บเกี่ยวได้ไม่น้อย ฮ่า ๆ…”

หลี่ต้าต่งยิ้มขณะเอ่ยด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ

หลังจากหลี่ต้าต่งกลับบ้าน สวี่หยางก็ตัดสินใจไปร่วมงานศพก่อน ซึ่งบังเอิญว่าเป็นตอนเที่ยงพอดี ในเมื่อได้รับเศษหินวิญญาณมาแล้ว หากไม่ไปกินเลยก็กระไรอยู่

น่าเสียดายที่ไม่มีถุงพลาสติก ไม่อย่างนั้นเขาคงจะห่อเอากลับไปกินที่บ้านแล้ว

“อวี้เอ๋อร์ ยัดผ้าเข้าไปข้างในแล้วพันหน้าอกเพื่อให้มันดูป่อง รวมถึงทำให้เส้นผมดูกระเซิงด้วย” เมื่อกำลังจะออกไป สวี่หยางก็พบผ้าผืนหนึ่ง

หลินอวี้ตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นจึงเอ่ยด้วยใบหน้าแดงก่ำ “สามีกังวลว่าคนอื่นจะตกหลุมรักในความงามของข้างั้นหรือ?”

“แน่นอน เจ้าทั้งเด็กและงดงาม ระวังไว้หน่อยก็ดี” สวี่หยางอธิบาย

“เข้าใจแล้ว” หลินอวี้รู้สึกยินดีเมื่อได้ยินคำชื่นชมจากคนรัก ทันใดนั้นนางก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ก่อนจะเอ่ยถาม “สามี ข้าได้ยินมาว่าผู้บำเพ็ญสามารถมองการปลอมตัวของผู้อื่นได้ ทำแบบนี้จะไม่เป็นไรหรือ?”

“ยัยโง่เอ๊ย ผู้บำเพ็ญจะแกร่งกล้าหลังจากไปถึงขอบเขตสร้างรากฐานแล้วเท่านั้น ซึ่งที่นี่มีแต่คนขอบเขตกลั่นลมปราณ ไม่ได้แย่อย่างที่เจ้าว่าหรอก”

สวี่หยางยิ้มขณะแกล้งเกาจมูกเล็กของหลินอวี้

หลินอวี้ลังเลสักพัก ในไม่ช้า หญิงสาวร่างอ้วนสภาพมอมแมมก็ยืนอยู่ตรงหน้าสวี่หยาง “สามี แบบนี้น่าเกลียดพอหรือไม่?”

“เกือบใช้ได้แล้ว”

สวี่หยางพยักหน้าเล็กน้อย ทีนี้ก็จะไม่มีใครให้ความสนใจเขาแล้ว

ทั้งสองคนจับมือกันก่อนจะเดินออกจากบ้าน พวกเขาผ่านบ้านของหลี่ต้าต่งผู้บังเอิญกำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอกกับภรรยาและลูกสาวพอดี

“อวี้เอ๋อร์ นี่คือพี่หลี่ต้าต่ง ส่วนคนนี้คือภรรยาของเขา เหอฉยงเหลียน และคนนี้คือหลานสาว หลี่หงหง”

หลินอวี้ทักทายสามีและภรรยาพอเป็นพิธี ทั้งคู่ไม่ได้แสดงอาการดูถูกนางเพียงเพราะเป็นมนุษย์ แต่ยังคงทักทายด้วยรอยยิ้ม

“ครั้งนี้หลายครอบครัวสูญเสียเงินไปมากเพราะหนอนผีเสื้อวิญญาณ แต่โชคดีที่ข้าเสียไปเพียงสิบกว่าต้นเท่านั้น”

หลี่ต้าต่งมีที่ดินเจ็ดถึงแปดหมู่ การสูญเสียต้นไม้เพียงสิบกว่าต้นจึงนับว่าไม่สาหัสเท่าไร

“บางคนเสียไปมากกว่าสี่สิบต้น ทำให้ความพยายามครึ่งปีของพวกเขาสูญเปล่าไปเลย”

เหอฉยงเหลียนยังคงหวาดกลัว “สวี่หยาง ครอบครัวของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

“โชคดีที่โดนเพียงไม่กี่ต้น” สวี่หยางตอบขณะลอบบอกกับตัวเองว่าโชคดีที่มีทั้งภรรยาและได้รับโอกาส หาไม่แล้วการสูญเสียในครั้งนี้ก็คงหนักหนาไม่น้อย

‘ต้องเป็นเพราะภรรยาอำนวยพรแน่นอน’

สวี่หยางอารมณ์ดี

เมื่อเดินมาถึงบ้านของเหล่าหวัง เพื่อนบ้านต่างรวมตัวกันอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งตัวหลานชายเป็นผู้รับผิดชอบในการจัดงานศพโดยมีสหายทั้งหลายคอยยืนอยู่ข้างกาย

หลานชายของเหล่าหวังอาศัยอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ชื่อของเขาคือหวังหู่

แม้มีรูปร่างสูงกำยำ แต่กลับมีพลังเพียงขอบเขตกลั่นลมปราณระดับสอง ทว่าเพราะฝึกฝนวิชายุทธ์ เลยอยู่ในพื้นที่แถบนี้ได้สบาย ด้วยการชักชวนสหายไปออกล่าสัตว์อสูรบนภูเขาเพื่อประทังชีวิต

“ท่านอาปฏิบัติต่อข้าเหมือนลูกชายคนหนึ่ง แต่ตอนนี้กลับถูกโจรฆ่าตาย ฮือ ๆ… ท่านอาตายอย่างน่าเวทนานัก ข้าจะต้องหาฆาตกรเพื่อล้างแค้นให้กับท่านเอง!” แม้หวังหู่จะร้องไห้ฟูมฟาย แต่กลับไม่เห็นน้ำตาแม้แต่หยดเดียว

ภายในบ้านมีโลงศพซึ่งทำจากวัสดุธรรมดาเรียบง่ายอยู่สองโลง

“เหอะ หวังหู่คนนี้ร้องไห้เก่งนัก เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ตอนเหล่าหวังยังมีชีวิตอยู่ด้วยซ้ำ”

หลี่ต้าต่งกัดแทะเมล็ดแตงโมด้วยสีหน้าเหยียดหยัน

ชื่อเสียงของหวังหู่ไม่ดีนัก เนื่องจากเขาไม่สามารถล่าสัตว์อสูรในปีที่ผ่านมา ทำให้ต้องไปยืมเงินผู้อื่น หากยืมไม่ได้ก็จะขโมย แม้แต่บ้านของเหล่าหวังก็ยังไม่รอด

ขณะเอ่ยเช่นนั้น หลี่ต้าต่งก็คว้าเมล็ดแตงโมจำนวนหนึ่งไว้บนโต๊ะแล้วยัดไว้ในมือของสวี่หยาง

“ไม่กินก็น่าเสียดาย กินให้มาก พวกเราใส่ซองไปแล้ว”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน