ย่างก้าวสู่วิถีเซียน นิยาย บท 40

บทที่ 40 เตรียมโจมตีเสิ่นม่านอวิ๋นตอนกลางคืน

ตกกลางคืน ทุกอย่างสงบนิ่ง สายลมสารทพัดพาอย่างเงียบงัน

ทุกวันนี้ ทั่วโลกเซียนในแดนเหนือเริ่มอากาศเย็น ในสถานที่เลวร้ายบางแห่งมีลมหนาวพัดผ่านหรือแม้กระทั่งหิมะวิญญาณโปรยปราย

อากาศเย็นในโลกเซียนไม่ใช่ความหนาวเย็นธรรมดาแบบโลกมนุษย์ แต่มันสามารถสร้างความเสียหายต่อพลังวิญญาณของผู้คน มีเพียงการสวมใส่ชุดคลุมเท่านั้นจึงสามารถต้านทานอากาศหนาวเย็นนี้ได้

ผู้บำเพ็ญธรรมดาที่ไม่มีชุดคลุมจะสวมได้เพียงชุดผ้าฝ้ายกึ่งวิญญาณซึ่งแทบจะต้านทานอากาศเย็นไม่ได้เลยสักนิด

หากอยู่นอกเมืองฟาง ย่อมเป็นการยากที่จะมีชีวิตรอดในหน้าหนาว

ในยามนี้ ร่างหนึ่งซ่อนตัวอยู่นอกลานบ้านสวี่หยาง เขาปกปิดกลิ่นอายไว้อย่างมิดชิด

“เสิ่นม่านอวิ๋น คิดว่าข้าไม่รู้หรือว่าเจ้าพักอยู่ที่ไหน? เจ้าถึงกับกล้าออกไปซื้อของตอนกลางวัน ความกลัวเกรงต่อข้า ว่านไห่หลิน มันไม่มีเลยสินะ!”

“แต่ว่า วันนี้แหละเป็นวันตายของเจ้า”

ว่านไห่หลินสัมผัสประตูบ้านของเสิ่นม่านอวิ๋นด้วยสีหน้าเฉยชา

ก่อนหน้านี้ เขาอาศัยเส้นสายบางอย่างเพื่อจัดตั้งกลุ่มผู้บำเพ็ญธรรมดาในการทำภารกิจให้กับตระกูลสวี

ด้วยความแข็งแกร่งของเขาจึงทำให้ได้รับความไว้วางใจ แต่ความทะเยอทะยานของเขาหาได้มีแค่นั้นไม่!

เขามีรากฐานวิญญาณระดับสูงขั้นกลาง ทำให้มีโอกาสสร้างรากฐาน ดังนั้นเขาจึงวางแผนเตรียมทรัพยากรเอาไว้

ทว่าด้วยการทำภารกิจอย่างแข็งขันจะทำให้ได้รับทรัพยากรสร้างรากฐานจำนวนมากในเวลาเท่าไหร่กัน?

ดังนั้นหลังจากสิ้นสุดภารกิจ เขาเห็นว่าสมาชิกกลุ่มได้รับเงินเป็นกอบเป็นกำ ตนจึงฉวยโอกาสสังหารผู้บำเพ็ญหญิงที่อ่อนแอที่สุดระหว่างนางกลับบ้านเพียงลำพัง!

ใครจะคาดคิดว่าผู้บำเพ็ญหญิงคนนี้มีไพ่ตายซ่อนอยู่ นางเรียกพวกเสิ่นม่านอวิ๋นให้มาหาก่อนจะสิ้นใจ ทำให้แผนการถูกเปิดโปงจนไม่สามารถทำอะไรได้!

ถึงอย่างไรมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำเรื่องแบบนี้

ด้วยขอบเขตการฝึกตนเช่นนี้ ทำให้เขามักลงมือในฐานะโจรในช่วงปีแรก

เพียงแต่ครั้งนี้มันกลับล้มเหลว

เสิ่นม่านอวิ๋นปกปิดพละกำลังซึ่งอยู่ขอบเขตกลั่นลมปราณระดับเจ็ดเอาไว้ หากทราบว่านางแข็งแกร่ง เขาย่อมไม่ออมมือแล้วใช้วิชาสังหารสูงสุดเพื่อปลิดชีพอีกฝ่ายไปแล้ว

หลังจากนั้น แม้เสิ่นม่านอวิ๋นจะได้รับบาดเจ็บ แต่นางก็หลบหนีไปได้ เขาจึงสอบถามหลายทางจนในที่สุดก็หาอีกฝ่ายพบ

หากยังต้องการท่องโลกภายนอกในอนาคต เขาก็ต้องจัดการกับเสิ่นม่านอวิ๋นก่อน หาไม่แล้วใครจะยินดีจัดการให้?

ว่านไห่หลินอยู่ขอบเขตกลั่นลมปราณระดับแปด ทำให้มีความมั่นใจในพละกำลังของตนพอสมควร ยิ่งกว่านั้น เสิ่นม่านอวิ๋นยังได้รับบาดเจ็บ เขาจึงเตรียมความพร้อมในการโจมตีนางในตอนกลางคืน

“แต่ในฐานะผู้หญิง เสิ่นม่านอวิ๋นกลับไปถึงขอบเขตกลั่นลมปราณระดับเจ็ดได้ แสดงว่านางมีไพ่ตายอยู่กับตัวแน่!”

เขาคาดเดาขณะเฝ้าดูตลอดทั้งวัน หลังจากลอบสังเกตค่ายกลในลานบ้านของเสิ่นม่านอวิ๋นก็พบว่ามันเป็นของขั้นกลางระดับหนึ่งเท่านั้น

นี่สอดคล้องกับการคาดเดาของเขา แต่น่าเสียดายที่ค่ายกลดังกล่าวไม่มีผลมากนัก เมื่อถึงเวลา เพียงใช้ยันต์ทะลวงค่ายกลขั้นกลางระดับหนึ่งสองใบก็ทำลายมันได้แล้ว

เวลาล่วงเลยผ่านไป สิ่งที่เขาไม่ทราบก็คือสวี่หยางสัมผัสกลิ่นอายได้แล้ว

สวี่หยางสังเกตเห็นตั้งแต่ช่วงที่เสิ่นม่านอวิ๋นกลับถึงบ้านก่อนจะทำการแจ้งให้หญิงสาวทราบ

เสิ่นม่านอวิ๋นไม่เปิดใช้งานค่ายกลขั้นสูงระดับหนึ่งเพื่อล่อให้อีกฝ่ายเข้ามา

ในขณะเดียวกัน สวี่หยางสะกดกลิ่นอายเอาไว้ก่อนจะมาถึงหลังบ้านของเสิ่นม่านอวิ๋น และรอให้ผู้บุกรุกเข้าไปในบ้านของนางก่อนแล้วตนค่อยตลบหลังเพื่อจัดการกับว่านไห่หลิน

หนึ่งชั่วยามผ่านไป

“หมอนี่อดทนไม่เบา”

สวี่หยางลอบส่งกระแสจิตไปหาเสิ่นม่านอวิ๋น

เพื่อรอชายผู้นี้ สวี่หยางกับเสิ่นม่านอวิ๋นจึงไม่พักผ่อนแต่อย่างใด

“เขาจะไม่เคลื่อนไหวเลยหรือ?” เสิ่นม่านอวิ๋นกังวลว่าหากอีกฝ่ายเปลี่ยนใจกลางคันแล้วจากไป นั่นหมายความว่าภายภาคหน้าพวกเขาต้องระแวดระวังคนผู้นี้ไปอีกนานเท่าไร ซึ่งมันจะกลายเป็นปัญหาระยะยาว

เมื่อกำลังคิดว่าจะล่อว่านไห่หลินอย่างไร อีกฝ่ายก็พลันเคลื่อนไหว

เขามาถึงขอบรั้วขณะสัมผัสภายในบ้าน

เสิ่นม่านอวิ๋นแสร้งทำเป็นกำลังพักผ่อน ปรับลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอราวกับกำลังหลับสนิท

ร่างของว่านไห่หลินขยับ พริบตาต่อมาก็ปรากฏในลานบ้านของเสิ่นม่านอวิ๋น เขาใช้งานยันต์ทะลวงค่ายกลขั้นกลางระดับหนึ่งเพื่อโจมตีใส่ค่ายกลขั้นกลางระดับหนึ่งที่มุมหนึ่ง

ค่ายกลสูญเสียพลังก่อนจะหยุดทำงาน

“ค่ายกลแย่เกินไป แค่ใช้ยันต์ทะลวงค่ายกลใบเดียวก็สามารถทำลายได้แล้ว ดีจริง ๆ เสิ่นม่านอวิ๋นยังหลับอยู่ หึหึ…”

ว่านไห่หลินเดินตรงไปที่บ้าน แต่ทันใดนั้น เสียง ‘วิ้ง’ ก็ดังขึ้นก่อนพลังของค่ายกลที่ร้ายกาจยิ่งกว่าจะปรากฏ

“แย่ละ!”

สีหน้าของว่านไห่หลินเปลี่ยนไปทันที ความรู้สึกนี้ไม่ใช่ค่ายกลขั้นกลางระดับหนึ่งแน่นอน แต่เป็นขั้นสูง!

มันคือค่ายกลที่สามารถจัดการกับขอบเขตกลั่นลมปราณขั้นปลายได้

“หลอกกันงั้นหรือ! เสิ่นม่านอวิ๋น นังสารเลว เจ้า…”

ว่านไห่หลินสบถเสียงต่ำ เขาทราบว่าตนเจอปัญหาเข้าให้แล้ว ทันทีที่ค่ายกลดังกล่าวทำงาน ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะหลบหนีหากไม่ทำลายให้สิ้น

เขาหยิบยันต์ทะลวงค่ายกลอีกใบออกมาเพื่อเตรียมจะทำลายค่ายกลนี้

แต่ทันใดนั้น คลื่นพลังวิญญาณก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“หืม? มีคนอื่นอยู่หรือ?”

หัวใจของว่านไห่หลินดิ่งวูบ เขาตระหนักได้ทันทีว่าเหตุที่เสิ่นม่านอวิ๋นไม่จากไปไม่ใช่เพราะประมาท แต่เป็นเพราะนางกำลังรออยู่ก่อนแล้ว!

“นังสารเลว!”

เมื่อสัมผัสถึงภัยคุกคามอันเกิดจากลำแสงที่พุ่งมาอย่างรวดเร็ว เครื่องรางป้องกันบนร่างกายก็แตกสลายในทันที พร้อมกับคลื่นไร้ลักษณ์ที่ถูกสร้างขึ้นทั่วร่างกาย แผ่ขยายอย่างรวดเร็วจนเกิดเป็นคลื่นอันทรงพลังปัดป้องลำแสงดังกล่าว

ลำแสงกระแทกใส่ขณะปลดปล่อยคลื่นออกมา!

“แข็งแกร่งนัก”

ว่านไห่หลินมองพลังของเครื่องรางที่เหือดหายอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าหวาดผวา หากตนตอบสนองไม่ทันการณ์ เมื่อครู่ก็คงได้รับบาดเจ็บไปแล้ว

“ว่านไห่หลิน เจ้ามาที่นี่จริงด้วย เตรียมตัวตายซะเถอะ”

ตอนนี้เสิ่นม่านอวิ๋นพุ่งออกมาจากห้องแล้วชักกระบี่อัสนีประกายม่วงออกมา พื้นผิวของมันวูบไหวด้วยพลังอัสนีสีม่วง แล้วการโจมตีด้วย ‘อสนีบาต’ ก็ระเบิดออกมา

พริบตาต่อมา กระบี่ก็ทะยานเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“ศัสตราศักดิ์สิทธิ์ เป็นไปได้อย่างไร”

ว่านไห่หลินรู้สึกว่าวันนี้เป็นวันที่ทำให้เข้าตกตะลึงมากที่สุด เสิ่นม่านอวิ๋นมีไพ่ตายมากเกินไป เขาคิดว่าตนระมัดระวังไพ่ตายเหล่านั้นมากพอแล้ว แต่นางกลับมีมากกว่านั้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน