ย่างก้าวสู่วิถีเซียน นิยาย บท 42

บทที่ 42 อย่าเกลียดข้า

“จบแล้วหรือ?”

เสิ่นม่านอวิ๋นผู้นอนอยู่มุมหนึ่งพึมพำด้วยความวิตก

เพราะในช่วงกลางวัน หลินอวี้บอกว่าจะมากับนางคืนนี้

“เหตุใดพี่อวี้เอ๋อร์ถึงยังไม่มา?”

คราวนี้นางคิดไว้แล้วว่าหลังจากหลินอวี้มาถึง ตนเองจะถามเกี่ยวกับสวี่หยางเสียหน่อย เช่นเขาชอบกินอะไร ชอบทำอะไรหรือแม้กระทั่งต้องมีเพศสัมพันธ์แบบไหน

นี่คือสิ่งที่เรียกว่ารู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง

ทว่าสิ่งที่นางไม่คาดคิดก็คือหลินอวี้ไม่ได้มา แต่เป็นสวี่หยางที่มาถึงหน้าประตูแทน

“เรื่องนี้…”

นี่ทำให้เสิ่นม่านอวิ๋นอ้าปากค้าง

เหตุใดสวี่หยางถึงอยู่ที่นี่?

ในยามนี้ นางรู้สึกว่าตนเองเข้าใจผิด เรื่องที่หลินอวี้บอกว่าจะมาในคืนนี้ ไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายจะมาด้วยตัวเอง แต่เป็นสวี่หยางต่างหาก

เสิ่นม่านอวิ๋นทั้งอายและวิตกเพราะคิดว่ายังไม่พร้อม ยกตัวอย่างเช่น เสื้อผ้าที่สวมใส่ดูไม่ดี เตียงยังไม่ได้จัดใหม่หรือผ้าปูที่นอนเก่า มันเป็นครั้งแรกที่นางไม่พร้อมจนรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา

“อวิ๋นเอ๋อร์ ข้าเข้าไปนะ”

เนื่องจากประตูไม่ได้ลงกลอน สวี่หยางจึงผลักเข้าไปได้อย่างง่ายดาย เห็นเสิ่นม่านอวิ๋นนอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าประหลาดใจ

เดิมทีสวี่หยางคิดว่าเสิ่นม่านอวิ๋นจะต้องทำความสะอาดเพื่อรอเขาอยู่ก่อนแล้ว แต่เมื่อเห็นฉากเช่นนี้ เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ฉากในห้องแตกต่างจากที่คิดเอาไว้ สิ่งสำคัญก็คือสีหน้าของเสิ่นม่านอวิ๋นที่มองเขาราวกับเห็นผี

“จะ… เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร?”

สวี่หยาง “…”

หมายความว่าอย่างไรที่ว่าข้ามาที่นี่ได้อย่างไร?

เสิ่นม่านอวิ๋นตอบสนองก่อนจะพึมพำ “ข้าคิดว่าหลินอวี้จะมา ข้าเลย… เลยไม่ได้เตรียมตัว”

นางชำเลืองมองแล้วพ่นลมออกจมูกอย่างเย็นชา “แต่ในเมื่อเจ้ามาแล้ว ข้าก็พร้อมจะปรนนิบัติ ขอแค่อย่ารังเกียจข้าก็พอ”

สวี่หยางยิ้ม “เจ้าสวยขนาดนี้ ข้าจะรังเกียจลงได้อย่างไร?”

“ปากจะพูดอะไรก็ได้”

ทันใดนั้น ดวงตาก็เผยเสน่ห์เย้ายวนก่อนขาขาวนวลสองข้างจะยื่นออกมาจากเตียง แล้วเอ่ยคำอย่างยียวน “ขาของข้าเจ็บนิดหน่อย ช่วยปลอบมันหน่อยได้หรือไม่”

“ด้วยความยินดี”

เค้าโครงกระดูกของเสิ่นม่านอวิ๋นใหญ่กว่าของหลินอวี้ ทำให้ขาทั้งสองข้างของนางมีเนื้อมีนวลกว่าเล็กน้อย

ผ่านไปสักพัก เสิ่นม่านอวิ๋นก็รู้สึกร้อนผ่าวตามสัมผัสหยาบกร้านบนท่อนขา แต่นางยังคงรักษาความสุขุมเอาไว้ “สหายเต๋าสวี่…”

“ยังจะเรียกข้าว่าสหายเต๋าอีก…”

เสิ่นม่านอวิ๋นเอ่ยอย่างเขินอาย “สามี ให้ข้าได้ปรนนิบัติเจ้าแล้วกัน แต่คืนนี้ข้าไม่ได้เตรียมการอะไร มันเป็นครั้งแรกของพวกเรา ข้าเลยไม่อยากรีบร้อน”

“ส่วนสิ่งที่เจ้าต้องการ”

“คืนนี้ข้า…”

นางชี้ไปที่ปาก

สวี่หยางเข้าใจทันที

ผ่านไปสักพัก ทั้งสองก็เสร็จกิจ

สวี่หยางเอ่อล้นไปด้วยอารมณ์ เขาคิดว่าในเมื่อพิชิตหลินอวี้ได้แล้วก็คงไม่มีอะไรเหนือบ่ากว่าแรง แต่คาดไม่ถึงว่ายังมีระดับแม่ทัพแสนร้ายกาจอย่างเสิ่นม่านอวิ๋นอยู่!

ตอนนี้เองที่เขาได้รู้ซึ้งว่าสิ่งที่เรียกว่าสามชั่วอึดใจมันเป็นอย่างไร

เสิ่นม่านอวิ๋นเอ่ยขณะอยู่ในอ้อมแขนของสวี่หยาง “สามี เจ้าไม่ชอบข้าใช่หรือไม่?”

“ไม่ชอบเจ้างั้นหรือ?”

“อื้ม ทุกคนที่อยู่ด้านนอกรู้ว่าข้าเคยมีสามีมาก่อน พวกเขาต่างพากันพูดว่าข้าเป็นคนล้มเหลว”

“ถ้าข้าเกลียดจริงก็คงไม่มาหาเจ้าหรอก”

ในฐานะชายหนุ่มแห่งศตวรรษใหม่ สวี่หยางย่อมไม่ใช่คนใจแคบ

แต่ประโยคต่อมาของเสิ่นม่านอวิ๋นก็ทำให้เขาประหลาดใจ

“เหตุผลที่ข้าไม่โต้แย้งผู้อื่นในตอนนั้นก็เพราะเป็นผู้หญิงที่มีปัญหาเรื่องการใช้คำพูดปกป้องตัวเอง ความจริงแล้วระหว่างสามีเก่ากับข้าไม่เคยทำอะไรด้วยกัน แม้แต่จับมือก็ไม่เคย! ชายผู้นั้นถูกแม่สื่อแนะนำให้มารู้จักกับข้า ตอนแรกเขาก็ทักทายด้วยความสุภาพ แต่ข้าไม่เคยอยากทำอะไรกับเขาเพราะคิดเสมอว่าผู้หญิงควรจะแต่งงานเสียก่อน”

“หลังจากนั้นเขาก็ฉวยโอกาสตอนดูแลร้านช่วงที่ข้าไม่อยู่ด้วยขโมยของทั้งหมดไป ภายหลังข้าทราบว่าเขาจับตาดูมานานแล้วก่อนจะขอให้แม่สื่อแนะนำให้รู้จัก… ต่อมา หลายคนก็บอกว้าข้าถูกเขาหลอก ฉ้อโกงเงินและอีกสารพัด เป็นการยากนักที่จะสามารถแก้ต่างให้ได้ เฮ้อ…”

สวี่หยางประหลาดใจ “อย่างนี้นี่เอง”

นางมองตาของสวี่หยาง “ที่ข้าพูดก็เพื่อจะอธิบายว่าข้ายังบริสุทธิ์ ดังนั้นข้าหวังว่าเจ้าจะอ่อนโยน”

“แน่นอนอยู่แล้ว”

“ข้าปรนนิบัติเจ้าได้ดีหรือไม่?”

สวี่หยางรู้สึกเขินอายเมื่อนึกถึงสิ่งที่ทำเมื่อครู่ “แน่นอน แต่ครั้งหน้าข้าจะทำให้ช้าลง”

เร็วเกินไปคงจะไม่ได้สินะ

ดวงตาของเสิ่นม่านอวิ๋นเต็มไปด้วยจิตวิญญาณขณะยกยิ้มเล็กน้อย “เอาเถอะ ที่จริงข้าก็คิดอยู่ตลอดว่าพี่อวี้เอ๋อร์ชมเจ้าไม่ขาดปาก แต่เมื่อครู่เหมือนจะเสร็จไวเกินไปหน่อย คราวหน้าระวังหน่อยแล้วกัน”

“ว่าแต่เจ้าไปเรียนทักษะนี้มาจากไหน?”

“เล่มนี้น่ะ”

นางหยิบหนังสือออกมาจากใต้หมอนแล้วส่งให้สวี่หยางดู

มันคือกามศิลป์ในห้องหอ

……

เช้าวันรุ่งขึ้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน