ย่างก้าวสู่วิถีเซียน นิยาย บท 49

บทที่ 49 ทั่วร่างชาด้าน

พวกโจรอาจรู้ว่าสวี่หยางหาเรื่องได้ไม่ง่าย ทำให้ไม่มีใครมายุ่งกับบ้านของเขาในคืนนี้

พอมาคิดดูแล้ว ใครเล่าจะไม่รู้เรื่องที่เขาแต่งงานกับเสิ่นม่านอวิ๋น?

มีผู้บำเพ็ญสองคนในบ้าน ใครก็ตามที่จะมาหาเรื่องก็ต้องชั่งน้ำหนักใช่หรือไม่??

ในวันที่สอง เพื่อนบ้านก็มาเปิดประตู

“สมาชิกสามคนของตระกูลเหล่าหลิวตายอย่างน่าเวทนา”

“ผู้เฒ่าหรูกับภรรยาและเมียน้อยอีกสองคนถูกยันต์อัคคีแผดเผาจนถึงแก่ความตาย”

“ข้าวของในบ้านไม่มีเหลือ”

“เหตุใดเมื่อคืนถึงไม่มีการลาดตระเวน?”

“อย่าไปพูดถึงเลย จางเถี่ยได้รับบาดเจ็บสาหัส หน่วยลาดตระเวนจึงเกิดความสูญเสียอย่างใหญ่หลวง ยิ่งกว่านั้น เป้าหมายของจักรพรรดิสัตว์ร้ายตระกูลโจวในครั้งนี้ชัดเจนมาก พวกมันอยากจัดการกับสวีจื่อรั่ว คุณหนูใหญ่ตระกูลสวี ข้าไม่รู้ว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกับนาง”

เช้าวันต่อมา พระอาทิตย์สาดแสงเจิดจ้า แต่อุณหภูมิกลับค่อนข้างเย็น

ทุกคนต่างสวมชุดหนังสัตว์หนา

สวี่หยางซื้อชุดคลุมมาสวมเอาไว้ข้างในชุดผ้าฝ้ายบาง ทำให้ไม่มีใครทราบว่าเขาสวมอะไรข้างในเพื่อปกปิดความมั่งคั่งของตนเองเอาไว้

เขาไปที่แผงขายอาหารเช้าริมถนนเพื่อหาอะไรกินพร้อมกับรับฟังข่าวสารที่ต้องการ

เมื่อคืนสวีจื่อรั่วกำลังฝึกตนอยู่ในลานบ้าน แต่ทันใดนั้นก็มีความผันผวนกลิ่นอายแรงกล้า เป็นยอดฝีมือขอบเขตสร้างรากฐานที่บุกเข้าไป

หลังจากนั้นการต่อสู้ครั้งใหญ่ก็อุบัติขึ้น

ขณะเมืองชั้นในตกอยู่ในความโกลาหล พวกโจรซึ่งอยู่เมืองชั้นนอกจึงฉวยโอกาสสร้างปัญหาในการเข่นฆ่าผู้คนเป็นจำนวนมากเช่นกัน

ขณะสวี่หยางเดินไปมาก็เห็นศพจำนวนมากกองอยู่ข้างทาง แม้แต่สตรีกับเด็กก็ไม่เว้น พวกเขาต่างเสียชีวิตอย่างน่าเวทนา

ผู้หญิงหลายคนต้องทนทุกข์กับความอัปยศก่อนเสียชีวิต ซึ่งเป็นเรื่องที่น่ารังเกียจนัก

กึด!!!

สวี่หยางกำหมัดโดยไม่รู้ตัว ดวงตาของเขาลุกโชน

“ไอ้พวกโจรบัดซบ ดีแต่รังแกคนที่อ่อนแอกว่า พวกมันต้องเป็นคนแบบไหนกัน?”

ขณะมองศพที่น่าเวทนาเหล่านี้ สวี่หยางก็ครุ่นคิดกับตนเอง

หากไม่มีความสามารถปกป้องตัวเอง แล้วจะปกป้องภรรยาได้อย่างไร…

เขาส่ายหน้าก่อนจะไม่กล้าคิดเรื่องนี้อีก

เมื่อกลับถึงบ้าน เหอฉยงเหลียนก็กลับบ้านของตนเองไปแล้ว

สวี่หยางกับภรรยาทั้งสองก็เก็บข้าวของในบ้านเพื่อเตรียมย้ายไปอยู่ที่ใหม่

การเคลื่อนย้ายย่อมเป็นเรื่องที่น่าเบื่อแม้จะมีถุงเก็บของก็ตาม

ก่อนอื่นเลยคือต้องตกแต่งสถานที่ใหม่

เรื่องนี้เขาได้ฝากนายหน้าร่างผอมคนนั้นจัดการ

คนผู้นี้มีนิสัยเรียบง่าย เห็นได้จากที่เขาไม่กล้าจัดการกับโทสะของศิษย์พี่ แสดงว่าเป็นประเภทยอมคน ผู้ที่มีนิสัยเช่นนี้ย่อมไม่มีความคิดร้ายแต่อย่างใด

ในวันเดียวกัน นายหน้าร่างผอมจ้างช่างไม้สองคนมาซ่อมประตูของห้องชั้นใน ตัดแต่งต้นไม้ใหญ่ ทำที่กำบังฝุ่นอย่างดีและจัดสถานที่สำหรับจัดเก็บสิ่งของจิปาถะและฟืนไว้ข้างห้องครัว

หลินอวี้บอกว่าสถานที่นี้สามารถเลี้ยงสัตว์ปีกได้ ซึ่งในอนาคตนางอยากทำเช่นนั้น

สวี่หยางเข้าใจว่าหลินอวี้กำลังหาอะไรทำแก้เบื่อ

เมื่อไม่นานมานี้ เสิ่นม่านอวิ๋นทำการฝึกสร้างยันต์ แต่เนื่องจากนางไม่ค่อยได้ช่วยงานที่บ้าน ทำให้ยิ่งเวลาผ่านไปก็ยิ่งหลงลืมไปบางส่วน

วันต่อมา สวี่หยางก็ทราบข่าวบางอย่าง

สวีจื่อรั่ว คุณหนูใหญ่ตระกูลสวียังไม่ตาย แต่ก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส โดยผู้บำเพ็ญขอบเขตสร้างรากฐานทั้งสองที่โจมตีนางถูกค่ายกลทรงพลังกำราบเอาไว้ จนตกตายทีละคน

สวี่หยางตกตะลึงเมื่อทราบข่าวนี้

สวีจื่อรั่วผู้อยู่ขอบเขตกลั่นลมปราณระดับแปดอาศัยค่ายกลเพื่อสังหารผู้บำเพ็ญขอบเขตสร้างรากฐานได้ นับว่าเป็นเรื่องที่น่าทึ่งไม่น้อย

สามวันต่อมา

ช่วงดึก บ้านเช่าของเสิ่นม่านอวิ๋น

ขณะเสิ่นม่านอวิ๋นกระตุกอย่างรุนแรง นางก็ค่อย ๆ ขยับร่างกายแล้วเอ่ยอย่างอ่อนแรง “นับวันสามียิ่งมีเรี่ยวแรงมากล้น วันนี้… วันนี้เองก็อาจหาญไม่น้อย”

เมื่อครู่นางคล้ายกับได้เห็นเซียนซึ่งเป็นเซียนแท้จริงกำลังทะยานอยู่ในหมู่เมฆ

พูดตามตรง นี่เป็นครั้งแรกที่นางมีความรู้สึกเช่นนี้หลังจากร่วมเตียงกันมาหลายครั้ง

สวี่หยางก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งเช่นกัน เพราะเขาสามารถสัมผัสได้ถึงแรงตอดรัดอันหนักหน่วงราวกับถูกกระตุ้นโดยกระแสไฟฟ้า

ในเวลาเดียวกัน เขาก็ต้องประหลาดใจระคนยินดีที่พบว่าความชอบของภรรยาเสิ่นม่านอวิ๋นเพิ่มขึ้น!

[ความชอบของภรรยาเสิ่นม่านอวิ๋น: 92]

หลินอวี้ผู้อยู่ข้างกายหัวเราะคิกคักขณะเอ่ยคำด้วยความอิจฉา “อวิ๋นเอ๋อร์ ดูเหมือนเจ้าจะเพิ่งขึ้นสวรรค์เลยนะ พรุ่งนี้พวกเราคงต้องเปลี่ยนผ้าห่มกันอีกแล้ว”

เสิ่นม่านอวิ๋นเอ่ยเสียงแผ่ว “พี่อวี้เอ๋อร์ ก่อนหน้านี้เจ้ารับใช้สามีเป็นอย่างดี ทำให้ทักษะเขาพัฒนามากยิ่งขึ้น”

หลินอวี้หน้าแดง “ไม่ขนาดนั้นหรอก”

“แต่สามีเองก็ไม่รู้จักความเห็นอกเห็นใจเลย พรุ่งนี้พวกเราต้องเปิดร้านแท้ ๆ แน่นอนว่าคงยุ่งตัวเป็นเกลียว ถ้าเกิดถึงตอนนั้นแล้วข้าเดินไม่ไหวขึ้นมาจะทำอย่างไร”

แม้เมื่อครู่จะรู้สึกดี แต่ไม่ช้านางก็รู้สึกว่าขาอ่อนแรง

บางทีนางก็สงสัยว่าเหตุใดเขาถึงไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยบ้าง?

สวี่หยางรีบปลอบประโลม “ข้าไม่ดีเอง คราวหน้าจะระวังแล้วกัน ส่วนคราวนี้พวกเจ้าทนหน่อยนะ”

กล่าวจบเขาก็หยิบขวดหยกออกมา

“นี่คือยาลดอาการบวมข้างใน ลองเอาไปทาดู น่าจะหายดีในไม่ช้า”

สิ้นคำสวี่หยางก็เริ่มเป็นฝ่ายทาให้

แต่คาดไม่ถึงว่าในไม่ช้าดวงตาของหลินอวี้จะวาววับก่อนจะเอ่ยด้วยความเขินอาย “สามี เจ้าคนไม่ดี…”

“ไม่ดีตรงไหน ลองว่ามา…”

ใส่ร้าย มันคือการใส่ร้ายอย่างไม่ต้องสงสัย

“สามี ข้าอยากทำอีก”

“นี่หรือที่เจ้าจะพูด”

สวี่หยางยิ้ม ไม่ช้าพวกเขาก็จัดกันอีกรอบ

เสิ่นม่านอวิ๋นตกตะลึงจนทั่วร่างชาด้าน

นางเป็นผู้บำเพ็ญ ถึงกระนั้นก็ยังแพ้พ่ายต่อสวี่หยาง แต่หลินอวี้กลับ… ยังสามารถยืนหยัดได้

“ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ…”

นางเป็นแม่ทัพหรืออย่างไร? เหตุใดถึงอาจหาญชาญชัยเพียงนี้?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน