ย่างก้าวสู่วิถีเซียน นิยาย บท 7

ตอนที่ 7 เจ้ารนหาที่ตายเอง

หากก่อนหน้านี้หวังหู่มาหา สวี่หยางคงหวาดกลัวเช่นกัน แต่บัดนี้เขาแข็งแกร่งกว่าทั้งในด้านการฝึกตนและขั้นวิชายุทธ์ แล้วยังจะมีอะไรให้กลัวอีก?

สวี่หยางปลอบประโลมด้วยเสียงแผ่วเบา “เจ้าลืมเรื่องการฝึกตนของข้าไปแล้วหรือ?”

หลินอวี้ถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินเช่นนี้

สวี่หยางคลี่ยิ้ม “กลับเข้าไปในห้องแล้วอย่าออกมา”

“ได้ หากเขาชวนเจ้าออกไปก็อย่าออกไปเด็ดขาด”

หลินอวี้เอ่ยขณะกลับเข้าห้องอย่างวิตก ในเวลาเดียวกันนางก็มองผ่านช่องหน้าต่างด้วยความกระวนกระวายใจ

สวี่หยางเดินไปเปิดประตู

“สวี่หยาง เจ้ามัวทำอะไรอยู่ถึงได้มาเปิดประตูช้านัก”

หวังหู่เหลือบสายตาไปด้านหลังประตูราวกับกำลังมองหาบางสิ่ง

“เมื่อครู่ข้ากำลังฝึกตนอยู่ มีเรื่องอะไรหรือ?”

ท่าทีของหวังหู่ดูค่อนข้างประหม่า เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายพยายามให้ทุกอย่างอยู่ในความควบคุม

“เรื่องราวเป็นแบบนี้ ช่วงที่ลุงหวังตาย หญ้าหลิงซวีในที่ดินของเขากำลังจะเติบโตเต็มที่ ข้าไม่ใช่ผู้ปลูกถ่ายวิญญาณก็เลยไม่ทราบเคล็ดปลูกถ่ายวิญญาณ ดังนั้นจึงอยากขอให้เจ้าช่วยข้าทำงานสักสองสามวัน ไม่ต้องห่วง มีค่าแรงให้แน่นอน”

หวังหู่จับจ้องสวี่หยางพลางเอ่ย

ในความเห็นของเขา สวี่หยางเป็นคนที่จัดการง่าย หากเป็นเรื่องค่าแรง เพียงขอโทษขอโพยแล้วบอกขอติดไว้ก่อน ส่วนจะใช้คืนเมื่อไรก็อีกเรื่อง

สวี่หยางเท้าเอวทันที “พี่หวัง ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากทำ แต่แผลที่เอวยังไม่หายดี เพราะงั้นแค่ทำที่บ้านของตัวเองก็แทบเต็มกลืนแล้ว ข้าต้องขอโทษ…”

ยังไม่ทันเอ่ยจบ หวังหู่ก็ขัดกลางคัน “อย่าเสแสร้งเลย ข้ายังเห็นเจ้ากับภรรยาเดินเหินไปทั่ว นั่นคือสิ่งที่คนบาดเจ็บเขาทำหรือ?”

“เจ้าตามข้ามาหรือ?” ใบหน้าของสวี่หยางพลันเย็นชา

“หมายความว่าอย่างไรที่บอกว่าตาม ข้ามาขอความช่วยเหลือจากเจ้าเท่านั้น เหตุใดถึงแสดงท่าทีเช่นนี้ ข้าอุตส่าห์ปฏิบัติต่อเจ้าดี ๆ ขนาดนี้แล้วยังไม่เต็มใจช่วยอีกหรือ?” หวังหู่จ้องมองด้วยความหงุดหงิด “ช่างเถอะ หญ้าหลิงซวีจะถูกเก็บเกี่ยวในวันมะรืนนี้ ต่อให้ไม่เต็มใจก็ต้องทำ ไม่อย่างนั้นข้าจะให้ภรรยาเจ้าทำแทน นางกินอยู่กับเจ้ามานาน น่าจะพอทำอะไรเป็นบ้างไม่มากก็น้อย ถึงตอนนั้นก็อย่าหาว่าข้าไม่เตือน!”

หวังหู่ต้องการจะพูดดีด้วย แต่คาดไม่ถึงว่าสวี่หยางผู้ไม่ได้เห็นหน้ามาพักหนึ่งจะกล้าปฏิเสธเขา!

ในเมื่อเป็นแบบนี้ เขาจึงเลิกเสแสร้งแล้วเลือกใช้วิธีข่มขู่ตรง ๆ แทน

สิ้นคำหวังหู่ก็หันหลังแล้วจากไป ในขณะเดินผ่านตรอก ผู้บำเพ็ญมนุษย์แซ่โจวก็ตามติดอีกฝ่ายแล้วจากไปพร้อมกัน

สีหน้าของสวี่หยางเปลี่ยนไป ดูเหมือนสองคนนี้กำลังหมายหัวเขาอยู่จริง ๆ!

“หวังหู่ เจ้ารนหาที่ตายเอง”

สวี่หยางนิ้วกระตุกขณะเอ่ยอย่างเย็นชา

หลังจากสวี่หยางปิดประตูแล้ว หลินอวี้ก็กระโจนเข้ามา ใบหน้าเล็กของนางเต็มไปด้วยความลังเลและความวิตก “เหตุใดคนผู้นั้นถึงต้องบังคับให้เจ้าทำงานด้วย ดูจากท่าทีแล้ว ถึงปากจะบอกว่าจ่ายค่าแรงให้ แต่คงไม่จ่ายอย่างที่ปากว่าแน่”

“อืม ข้าจะไม่ยอมทำงานให้เขาเด็ดขาด”

“เช่นนั้นพวกเราควรทำอย่างไรดี ถึงตอนนั้นเขาต้องมาหาเรื่องเป็นแน่…”

หลินอวี้บีบนวดมือเล็กด้วยความประหม่า ทันใดนั้นดวงตาของนางก็ทอประกาย “พวกเราไปขอให้พวกพี่หลี่ช่วยดีหรือไม่ พวกเขา…”

“ถึงพวกเขาจะช่วยเหลือได้จริง แต่ก็คงทำไปตลอดไม่ได้”

สวี่หยางส่ายหน้า อันที่จริงเขาได้ตัดสินใจเอาไว้ก่อนแล้ว ชายหนุ่มมองหลินอวี้ผู้เต็มไปด้วยความวิตกก่อนจะปลอบประโลม “อย่าลืมสิว่าข้าฝึกถึงขอบเขตกลั่นลมปราณระดับสามแล้ว ข้าไม่กลัวหรอก”

“แต่เจ้าไม่เหมือนพวกเขา ปกติแล้วเจ้าทำแต่นา ส่วนอีกฝ่ายขึ้นเขาล่าสัตว์อสูร ประสบการณ์ในการต่อสู้ย่อมมีมากกว่า”

คำพูดของหลินอวี้สมเหตุสมผล

ทว่าเขาก็ไม่คิดจะเผชิญหน้ากับหวังหู่ตรง ๆ อยู่แล้ว

เขาวางแผนเรื่องฆ่าคนตั้งแต่วันแรกที่เดินทางข้ามเวลามาแล้ว

ถึงการที่ไม่มีใครมาหาเรื่องจะเป็นการดีที่สุด แต่ถ้าดึงดันจะทำให้ได้ พวกเขาก็ต้องรับผลจากการกระทำของตัวเอง

ทว่าแผนการนี้จะต้องทำอย่างแนบเนียน อย่าให้ผู้อื่นค้นพบเป็นอันขาด

“โชคดีที่ข้าเป็นผู้ปลูกถ่ายวิญญาณ ต่อให้หวังหู่ตายก็คงไม่มีใครมาสงสัยข้า”

เพื่อไม่ให้เสียเวลาเปล่า สวี่หยางจึงไปเตรียมแลกเสาวรสเป็นหินวิญญาณก่อน จากนั้นค่อยซื้อยันต์เพิ่ม

คราวนี้เขาเปลี่ยนร้านขายเสาวรสเพื่อไม่ให้เถ้าแก่สวีเคลือบแคลงสงสัยว่าเหตุใดมันถึงได้โตเร็วขนาดนี้

เจ้าของร้านเป็นผู้บำเพ็ญหญิงสวมชุดสีฟ้าและมีปราณวิญญาณแข็งแกร่ง ดูเหมือนนางจะอยู่ขอบเขตกลั่นลมปราณระดับห้าเป็นอย่างน้อย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน