ย่างก้าวสู่วิถีเซียน นิยาย บท 92
บทที่ 92 ผู้หญิงที่ดีย่อมไม่โกหกใช่หรือไม่?
เมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจของสวี่หยาง เสิ่นม่านอวิ๋นก็ไม่ใช่คนโง่ก่อนจะตระหนักได้ว่าตนเองคาดเดาได้ถูกต้อง
“ฮ่าฮ่า สหายเต๋าสวี่ ดูท่าว่าข้าจะเดาถูกสินะ” เสิ่นม่านอวิ๋นเหลือบมองด้วยแววตาซุกซน
ลมหายใจของสวี่หยางติดขัดขณะหลบสายตาเล็กน้อย “เหตุใด… ถึงเดาแม่นขนาดนี้?”
หลินอวี้เห็นเป็นเช่นนี้จึงเข้ามากอดเอวของสวี่หยาง “สามี เจ้าบอกมาตามตรงเถอะ พวกข้าจะได้ไม่คิดมากจนเกินไป”
“นั่นสิ หรือว่าจะต้องให้พวกข้ากินหัวเจ้าก่อน?” เสิ่นม่านอวิ๋นกลอกตา
แน่นอนว่านางหมายความตามนั้นจริง ๆ
โดยปกติแล้วสวี่หยางจะไปรักษาและกลับมาอย่างรวดเร็ว แต่วันนี้เขารั้งอยู่จนค่ำมืด
มันต้องมีบางอย่างแน่
สวี่หยางไม่มีทางเลือกนอกจากอธิบาย เขาเล่าว่าหลินหวั่นชิงอยากให้ตนเองเป็นผู้ชายของนางสักสองสามวันก่อนที่จะเสียชีวิต
แน่นอนว่าเพื่อป้องกันไม่ให้ภรรยาอารมณ์เสีย เขาจึงจงใจปกปิดเรื่องที่ทั้งสองจูบกัน ทั้งยังกล่าวว่าตนเองได้ปฏิเสธหลินหวั่นชิงไปแล้ว
“ไม่ต้องห่วง ข้าปฏิเสธหลินหวั่นชิงอย่างชัดเจนไปแล้ว! ถึงอย่างไรข้าก็มีพวกเจ้า แล้วจะกล้าไปมั่วกับผู้อื่นได้อย่างไร? ข้า สวี่หยาง ไม่ใช่คนแบบนั้น” สวี่หยางเอ่ยคำอย่างชอบธรรม
“พรืด…”
คาดไม่ถึงว่าเสิ่นม่านอวิ๋นจะหลุดหัวเราะออกมา นางเหลือบมองสวี่หยางแล้วเอ่ยคำ “สหายเต๋าสวี่ ข้าไม่ได้โทษเจ้าเสียหน่อย เหตุใดต้องวิตกกังวลด้วยเล่า?”
สวี่หยาง “…?”
“แล้วอย่างไร?” สวี่หยางถาม
“หลินหวั่นชิงกำลังจะตาย นางเพียงอยากทำตามความปรารถนาก่อนตาย ที่จริงข้าก็เข้าใจ นางก็แค่โดดเดี่ยวเกินไป” เสิ่นม่านอวิ๋นเอ่ย
หลินอวี้เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ใช่แล้ว ข้าคิดว่านางน่าสงสารจะตาย ไม่นานมานี้ข้าก็ได้ยินมาว่านางอุปการะเด็กบางส่วน นางยังมีจิตใจดีอีกด้วย”
สิ้นคำ หลินอวี้เหลือบมองสวี่หยาง “สามี เหตุใดเจ้าถึงโหดเหี้ยมเช่นนี้ เหตุใดจึงไม่ตกปากรับคำนางเล่า? ต่อให้ต้องโกหกผู้อื่นก็ไม่เป็นไรหรอก”
สวี่หยาง “…”
สวี่หยางเกาจมูกด้วยความเขินอาย ให้ตายเถอะ ตอนนี้กลายเป็นความผิดของเขาเสียได้
“สหายเต๋าสวี่ ช่วงนี้เจ้าสามารถใช้เวลาร่วมกับหลินหวั่นชิงให้มากขึ้นก็ได้ นางจะได้มีชีวิตในช่วงบั้นปลายชีวิตอย่างมีความสุข” เสิ่นม่านอวิ๋นหุบยิ้มขณะเอ่ยอย่างจริงจัง
สวี่หยางสวมกอดทั้งสองไว้ “ภรรยาของข้าช่างแสนดีเหลือเกิน”
ครู่ต่อมา ห้องก็เต็มไปด้วยแสงวสันต์อีกครั้ง
เช้าวันต่อมา สวี่หยางตรวจสอบคะแนนพิเศษทันที
เขาต้องประหลาดใจที่พบว่าคะแนนพิเศษไม่มีการเปลี่ยนแปลง
“ดูเหมือนภรรยาข้าจะไม่โกรธจริงด้วย”
สวี่หยางผ่อนคลายอย่างสมบูรณ์
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลินหวั่นชิงคือคนที่กำลังจะตาย ใครเล่าจะมาหึงคนเช่นนั้น? ภรรยาทั้งสองถึงขั้นเห็นใจนางด้วยซ้ำ
ในช่วงบ่าย สวี่หยางมาหาหลินหวั่นชิงเหมือนอย่างทุกทีเพื่อเตรียมการรักษา
แต่ก่อนจะเข้าไปในบ้าน เสียงใสของสาวงามก็ดังขึ้นจากข้างใน “สหายเต๋าสวี่ ข้ายังไม่ได้ใส่เสื้อผ้า คงไม่ดีนักที่เจ้าจะเข้ามาในตอนนี้”
สวี่หยางพูดไม่ออก เพราะเมื่อฟังจากน้ำเสียงแล้ว อีกฝ่ายกำลังคาดหวังให้เขาเข้าไป
เขายิ้มบางขณะรอสักพัก แล้วดวงตาของเขาก็พลันทอประกายทันทีที่เข้าไปข้างใน
หลินหวั่นชิงสวมเสื้อคลุมขั้นสูงระดับหนึ่ง เสื้อดังกล่าวดูเหมือนจะเป็นของสั่งทำพิเศษที่มีความงดงามยิ่ง เมื่อมันถูกสวมบนตัวนางก็ยิ่งขับเน้นความสูงศักดิ์ให้ได้เห็น
“ดูดีหรือไม่?”
“ดูดี”
สวี่หยางพยักหน้า “เจ้าซื้อมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ก่อนหน้านี้คุณหนูใหญ่ยกมันให้ข้า แต่ข้าไม่เต็มใจที่จะสวมใส่มัน! สวี่หยาง ช่วยสัญญากับข้ามาเรื่องหนึ่งก่อน หากข้าตายไป เจ้าจะต้องสวมชุดนี้ให้ข้า”
สวี่หยางรู้สึกถึงความสงบจนอยากบอกว่าที่จริงแล้วเขามีวิธีช่วยนาง
คะแนนพิเศษจะเต็ม 6000 แต้มในไม่ช้า หากถึงตอนนั้น การพัฒนาเคล็ดวิชาหล่อเลี้ยงปราณพฤกษาวารี อาจจะสามารถรักษาหลินหวั่นชิงให้หายขาดได้
“รักษาข้าได้เลย”
“ได้”
……
หลายวันผ่านไป
ในตอนเย็น สวี่หยางกับหลินหวั่นชิงกำลังกอดรัดอยู่บนเตียง หลังจากผ่านไปพักใหญ่ ขาของนางก็กระหวัดเกี่ยวเอวของเขา ร่างกายกระตุกเกร็งจากการเสร็จสม เมื่อร่างกายหายเกร็งขาของนางก็เลื่อนตกพร้อมถอนหายใจยาว
“ไม่แปลกใจเลยที่เสิ่นม่านอวิ๋นกับหลินอวี้ชอบเจ้ามากขนาดนี้ สหายเต๋าสวี่ เจ้าช่างมากความสามารถเหลือเกิน”
หลินหวั่นชิงลูบหลังของสวี่หยางขณะเอ่ยอย่างมีความสุข
สวี่หยางรู้สึกโล่งอกและกระปรี้กระเปร่า เขามองฟ้าด้านนอกก่อนจะสวมเสื้อผ้า
“พรุ่งนี้ข้าจะกลับมาใหม่” สวี่หยางเอ่ย
ข้างเตียงมีเสื้อผ้าของผู้บำเพ็ญหญิงกระจัดกระจาย รวมถึงกระโปรงยาว ชุดตัวในสีชมพู ถุงน่องสีขาวและชุดที่ค่อนข้างล่อแหลม…
หลินหวั่นชิงคลุมร่างด้วยผ้าห่มขณะจ้องสวี่หยางที่กำลังแต่งตัว สีหน้าของนางเต็มไปด้วยร่องรอยความเหนื่อยล้า “ขอบคุณเจ้าที่ทำให้ข้ามีประสบการณ์กับความสุขที่ไม่เคยมีมาก่อน”
สวี่หยางยกยิ้ม “ทำไมถึงพูดแบบนั้นเล่า? เจ้าเพิ่งจะตะโกนออกมาว่าทนไม่ไหวแล้วไม่ใช่หรือ?”
ดวงตาของหลินหวั่นชิงเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “เจ้ายังมีหน้ามาพูดอีก เมื่อครู่ข้าบอกว่าให้พอ แต่เจ้าก็ยังเร่งซอยเข้ามา ให้ตายเถอะ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าแน่ใจหรือว่าอยากให้ข้าหยุด?”
สวี่หยางนั่งลงบนเตียงขณะสวมกอดหลินหวั่นชิง “หวั่นชิง ผู้หญิงที่ดีย่อมไม่โกหก”
“เหอะ!”
หลินหวั่นชิงกอดสวี่หยางหลวม ๆ “ข้าไม่รู้เลยว่าเจ้าไปฝึกฝนอะไรถึงได้มีกำลังวังชามากขนาดนี้”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ขอเพียงเจ้าพึงพอใจก็พอแล้ว”
ในฐานะผู้ชาย อะไรจะดีไปกว่าการทำให้ผู้หญิงมีความสุข?
“เอาละ ไปได้แล้ว” หลินหวั่นชิงพลันเอ่ยคำ “อีกอย่าง พรุ่งนี้สหายเต๋าสวี่ไม่ต้องมาหรอก”
สวี่หยาง “…”
สวี่หยางหันมองหลินหวั่นชิงที่มีสีหน้าจริงจังด้วยความไม่แน่ใจ
“เจ้าแสนดีกับข้ามากเหลือเกิน แค่นี้ข้าก็พึงพอใจแล้ว ข้าไม่อยากสร้างปัญหาอะไรอีก ไม่อย่างนั้นข้าคงได้ตกหลุมรักเจ้าจนไม่สามารถจากโลกนี้อย่างสงบได้”
สวี่หยางยิ้มเล็กน้อย
ความจริง เขาอยากบอกว่าสามารถให้การช่วยเหลือได้ในวันพรุ่งนี้
เพราะพรุ่งนี้จะได้คะแนนพิเศษครบ 6000 แต้ม!
เหตุผลที่เขาไม่พูดอะไรเป็นเพราะไม่แน่ใจว่าการพัฒนาวิชายุทธ์จะสามารถรักษาพิษได้จริงหรือไม่?
คงไม่ดีนักหากทำให้หลินหวั่นชิงผิดหวัง
“หวั่นชิง พรุ่งนี้ข้าจะมารักษาเจ้า”
“อย่าดีกว่า ช่วงนี้เจ้ากลับบ้านดึกมาก เพื่อนบ้านเริ่มซุบซิบกันแล้ว…”
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ย่างก้าวสู่วิถีเซียน