ย่างก้าวสู่วิถีเซียน นิยาย บท 95

บทที่ 95 นับวันคนผู้นี้ยิ่งกล้าพูดจาแทะโลม

หลินหวั่นชิงกับสวีจื่อรั่วนั่งอยู่บนเก้าอี้หินบริเวณลานบ้าน บนโต๊ะหินข้างหน้าทั้งสองมีกลิ่นหอมของชาอบอวลไปทั่ว

ใบชาสีขาวที่ลอยเคว้งอยู่ในน้ำ

หลังจากหลินหวั่นชิงได้ยินคำพูดหยอกล้อของสวี่หยางผ่านยันต์สื่อสาร ใบหน้างดงามก็แดงระเรื่อทันที

‘นับวันคนผู้นี้ยิ่งกล้าพูดจาแทะโลม’

แม้จะพูดเช่นนี้ แต่มุมปากของหลินหวั่นชิงก็ค่อย ๆ ยกขึ้นด้วยความรู้สึกว่าเรื่องนี้ช่างน่าสนใจนัก

นางหนีบขาเข้าหากันโดยไม่รู้ตัว

สวีจื่อรั่วผู้กำลังจิบชาเห็นรอยยิ้มที่ยากจะอธิบายของหลินหวั่นชิงก็บังเกิดความสงสัย “หวั่นชิง เหตุใดเจ้าถึงยิ้มหรือ? มีเรื่องอะไรตื่นเต้นหรือ? หืม? ยันต์สื่อสารมีความผันผวน เจ้ากำลังติดต่อกับใครอยู่น่ะ?”

“อา สหายน่ะ”

หลินหวั่นชิงลอบคิดว่าเพราะสวีจื่อรั่วสร้างรากฐานขึ้นมาแล้ว ทำให้การรับรู้ในตอนนี้เฉียบคมกว่าเดิมหลายเท่าตัว

“น่าสงสัย น่าสงสัย…” สวีจื่อรั่วโน้มตัวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ “หลินหวั่นชิง เจ้ากำลังปิดบังบางอย่างจากข้าใช่หรือไม่? สหายที่ว่าหมายถึงหวานใจของเจ้าหรือเปล่า? ”

“จื่อรั่วพูดอะไรน่ะ เจ้าเพิ่งจะสร้างรากฐานไม่ทันไร เหตุใดจึงพูดจาเหลวไหลเช่นนี้ ข้าไม่ได้…”

หลินหวั่นชิงเอ่ยคำพลางเบี่ยงสายตาหลบ

“เหอะ…”

เมื่อเห็นหลินหวั่นชิงเป็นเช่นนี้ สวีจื่อรั่วจะไม่รู้ได้อย่างไรว่านางกำลังโกหก!

แต่นางไม่คิดเปิดโปง

เพียงแต่อดสงสัยไม่ได้ว่าคนที่กำลังสนทนากับหลินหวั่นชิงคือใคร?

โดยปกติแล้ว หากร่างกายของหลินหวั่นชิงฟื้นตัวเต็มที่ ด้วยความสามารถกับรูปลักษณ์ของอีกฝ่ายย่อมเป็นที่หมายตาของใครหลายคน!

หลินหวั่นชิงไม่รู้เลยว่าสวีจื่อรั่วมองออกว่านางโกหก

มันก็ช่วยไม่ได้ ทั้งสองรู้จักกันตั้งแต่เด็ก พวกนางร่ำเรียนด้วยกันจนเกิดเป็นความสัมพันธ์อันดีต่อกัน

เมื่อสวีจื่อรั่วอยากสอบถามเพิ่มเติม หลินหวั่นชิงก็ลุกขึ้นและกล่าวลาทันที

“ไยจึงรีบไปเล่า?” สวีจื่อรั่วพูดไม่ออกชั่วขณะ “ข้ายังคิดว่าเจ้าสามารถช่วยคิดว่าจะจัดงานฉลองการสร้างรากฐานสำเร็จอย่างไรได้เสียอีก คงจะดีถ้าเจ้า…”

หลินหวั่นชิงต้องการไปเจอหน้าหวานใจใจจะขาด จึงคลี่ยิ้มพลางกล่าว “ข้าเป็นเพียงทายาทต่างแซ่ หาได้มีคุณสมบัติที่จะให้คำแนะนำไม่ เจ้าให้ผู้อาวุโสจัดการเรื่องนี้ก็แล้วกัน!”

สิ้นคำ หลินหวั่นชิงก็เดินจากไป

ขณะย่างก้าว นางก็ส่งสารหาอีกฝ่าย “เจ้ามาหาได้เลย อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือไม่? ข้าจะทำให้กินเอง”

สวี่หยางยิ้ม คาดไม่ถึงว่าหลินหวั่นชิงผู้มีสีหน้าเย็นชาจะมีน้ำใจจนถึงขนาดเสนอทำอาหารด้วยตัวเอง

แน่นอนว่าเขาไม่สามารถปฏิเสธความใจดีของหลินหวั่นชิงได้ จึงตอบตกลงไป

“เช่นนั้นข้าจะไปหาตอนเย็น”

หลินหวั่นชิง “ตกลง เดี๋ยวข้าขอตัวไปซื้อวัตถุดิบก่อนนะ”

……

ตลอดทั้งวัน สวี่หยางไม่ได้ไปทำงาน แต่ทำการฝึกฝนอยู่ที่ลานบ้าน

หลังจากไปถึงขอบเขตกลั่นลมปราณระดับแปด ความก้าวหน้าก็ไม่รวดเร็วเท่าแต่ก่อน ดังนั้นเขาจึงอยากไปถึงคอขวดโดยไวเพื่อเข้าสู่ระดับเก้า

ในตอนนี้ เขากำลังทำสมาธิและกระตุ้นวิชายุทธ์ขณะพลังวิญญาณในจุดตันเถียนยังคงเพิ่มพูนและควบแน่นอย่างต่อเนื่อง จากนั้นจึงเข้าสู่เส้นลมปราณตามแขนขา

ขณะทำการฝึกฝน เขาได้กินยาต้มโสมหญ้าโลหิต ด้วยความช่วยเหลือของโอสถนี้ ทำให้มีรากฐานลึกล้ำมากขึ้น

ผ่านไปสักพัก เขาก็เริ่มครุ่นคิด

ตอนนี้เขาอยู่ขอบเขตกลั่นลมปราณระดับแปด ส่วนเสิ่นม่านอวิ๋นก็อยู่ขอบเขตกลั่นลมปราณระดับเจ็ด หลังจากไปถึงระดับเก้าก็ถึงเวลาที่ต้องคิดเกี่ยวกับการสร้างรากฐาน

“ข้าต้องวางแผนล่วงหน้า” สวี่หยางลูบคาง

ความเป็นจริง ผู้บำเพ็ญมนุษย์ทั้งหลายเริ่มเตรียมโอสถสร้างรากฐานตอนอยู่ขอบเขตกลั่นลมปราณระดับเจ็ด

ผู้ที่มีตระกูลหนุนหลังอาจช่วยสนับสนุนด้วยการซื้อทรัพยากรที่โรงประมูลหรือสำนักขนาดใหญ่

ส่วนผู้ที่ไม่มีภูมิหลังเช่นนั้นจะต้องรวบรวมโอสถสร้างรากฐานด้วยตัวเอง จากนั้นสั่งสมทีละน้อยจนในที่สุดก็มองหานักปรุงยาเพื่อกลั่นโอสถ

“ต้องไปหารายการสมุนไพรวิญญาณที่จำเป็นต่อการกลั่นยาสร้างรากฐานทีหลัง”

สวี่หยางเอ่ยพึมพำ ไม่นานกลิ่นอายในร่างกายก็ค่อย ๆ เบาบางและมั่นคง

ในตอนนี้ หลินหวั่นชิงก็ส่งสารมาทางยันต์สื่อสาร “สามี ถึงเวลาข้าวเย็นแล้ว”

สวี่หยาง “เข้าใจแล้ว”

เขาลุกขึ้นก่อนจะเดินไปที่ร้าน

“สามี ผลจากการฝึกฝนวันนี้ดูเหมือนจะดีไม่น้อย!”

หลินอวี้สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของสวี่หยางที่เข้มข้นขึ้นอีกครั้งก่อนจะเอ่ยอย่างมีความสุข

“อื้ม ถือว่าดีมากเลยละ”

“ข้าเตรียมปีกอสูรอินทรีกับปลาเขียววิญญาณเอาไว้แล้ว สามีต้องการสุราด้วยหรือไม่?” หลินอวี้ถาม

“เอ่อ ไว้ข้ากลับมาเมื่อไหร่จะกินก็แล้วกัน ตอนนี้ข้าต้องออกไปหาหลินหวั่นชิงเพื่อรักษานางก่อน” สวี่หยางเอ่ย

เสิ่นม่านอวิ๋นผู้กำลังจัดการบัญชีเหลือบมองสวี่หยางด้วยความสงสัย “เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่าอาการบาดเจ็บของหลินหวั่นชิงหายดีแล้ว?”

สวี่หยางตอบ “ได้รับการรักษาแล้วก็จริง แต่ยังไม่หายขาด ยังต้องดูอาการไปอีกสักระยะน่ะ”

หลินอวี้พลันผิดหวัง “ก็แล้วแต่ พวกข้าจะรอเจ้ากลับมาแล้วกัน”

“แค่ก แค่ก พวกเจ้ากินกันก่อนได้เลย”

เสิ่นม่านอวิ๋น “ก็ได้ สหายเต๋าสวี่รีบไปเสีย อย่าไปถูกผู้อื่นล่อลวงเสียเล่า”

ดูเหมือนจะมีบางอย่างแฝงอยู่ในคำพูดหรือเปล่านะ?

สวี่หยางไม่มีทางอื่นนอกจากต้องตัดสินใจหาโอกาสให้หลินหวั่นชิงเข้ามาในบ้านเพื่อจะได้ทำความรู้จักกับทุกคน

แต่จะหาโอกาสเช่นนั้นได้จากไหนกัน?

สวี่หยางครุ่นคิดระหว่างทางไปบ้านของหลินหวั่นชิง

ทันใดนั้น เขาก็เกิดความคิดบางอย่าง อีกสามวัน สวีจื่อรั่วจะจัดงานฉลองที่สร้างรากฐานได้สำเร็จที่ทะเลสาบพานหยางไม่ใช่หรือ?

เขาได้รับคำเชิญจากตระกูลสวีแล้ว ดังนั้นตนเองจึงตัดสินใจว่าจะพาผู้หญิงทั้งสองไปที่นั่นเพื่อทำความรู้จักกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน