ยั่ว นิยาย บท 73

มิริน – หัวใจที่หล่นหาย

ภัทรพล นั่งทำหน้าเบื่อหน่าย หน้าคอมพิวเตอร์ของตัวเอง นี่ผ่านมาสองเดือนแล้วเขายังไม่เคยเจอเธอเลย ไปดักรอทุกวัน จนพ่อเธอออกมาไล่ตะเพิด ตอนนี้ไม่กล้าไปรอแล้ว แต่ก็ขี่รถผ่านไปดูทุกวัน

"พี่ภูไม่เข้าประชุมเหรอคะ" กิ่งแก้วที่อยู่ในแผนก เดินมาถามคนที่ยังนั่งนิ่ง ทั้งที่การประชุมจะเริ่มในอีก10 นาที

"ขอบคุณที่เตือนครับ เดี๋ยวตามไป"ภัทรพลตอบเสียงราบเรียบ

เขาเป็นที่สนใจของคนในบริษัท เพราะหน้าตาที่หล่อเหลา ไหนจะความสามารถในการออกแบบที่ถือว่าแทบจะเป็นมือโปรเลยก็ว่าได้ ไม่แปลกใจเลย ที่เขามาทำงานแค่สองปี ก็ได้เป็นหัวหน้าแผนกออกแบบและวิจัยรถรุ่นใหม่ของบริษัทแล้ว

ภัทรพล เดินถือผลงานออกแบบชิ้นใหม่ เข้าไปในห้องประชุม ด้วยสีหน้าไม่ต่างจากเดิมนัก คิดถึงยัยเด็กนั่น ไม่รู้หนีไปไหน ครั้นจะถามพี่สาวเธอที่นั่งหน้าตึงอยู่ตำแหน่งหัวโต๊ะตอนนี้ก็ไม่กล้า

"อีกสองเดือนเราจะทำรถรุ่นใหม่มาตีตลาด ฉันอยากรู้ว่าพวกคุณพร้อมแค่ไหน" ลินินกล่าวเปิดประชุมทันที เมื่อทุกฝ่ายมาครบ และการประชุมก็ดำเนินไปอย่างรวดเร็ว

แม้ตอนนี้พนักงานจะถูกเปลี่ยนถ่ายไปเยอะมาก แต่คนของเธอตอนนี้ก็มีความสามารถมากทีเดียว เพราะถ้าไม่มีอะไร เธอก็ไล่ออก ไม่เก็บไว้ให้รกบริษัทหรอกนะ

"คุณภัทรพล ไม่ได้ยินเหรอที่ถามไปอะ" เสียงทรงอำนาจเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เมื่อเธอถามเรื่องโมเดลรถรุ่นใหม่จากนักออกแบบคนสำคัญ เขากลับนิ่งเงียบเหมือนสติหลุด

"อ่า! ครับ รถรุ่นนี้ท่านจะให้ผมออกแบบเองทั้งหมดใช่ไหม" ภัทรพลถามย้ำ จริงๆประธานบริษัทอย่างลินิน ก็มีความสามารถด้านการออกแบบ รถรุ่นก่อนเธอก็เป็นคนทำ

"ถ้าไม่ใช่คุณทำ แล้วใครจะทำ!! ฉันจ้างคุณมาทำงานนะ ไม่ใช่จ้างมานั่งเอ๋อๆ"

ต่อยหน้าประธานสักทีได้ไหมเนี้ย กวนตีนชิบหายเลย ถ้าไม่ติดว่าเธอหน้าเหมือนยัยนั่นนะ เขาต่อยหน้าหงายไปแล้ว

"ก็รุ่นก่อนท่านเป็นคนออกแบบ ก็เลยถามครับ ว่าอยากจะอวดเก่งอีกไหม"

เอาอีกแล้ว ท่านประธานกับนักออกแบบ ฟาดกันอีกแล้ว ดูท่าว่าการประชุมนี่จะยืดยาว คนที่อยู่ในนั่นต่างพากันถอนหายใจ

"รถรุ่นนี้คุณจะเป็นคนทำทั้งหมด หวังว่าเงินที่จ้างไปเกือบแสนในแต่ละเดือน จะคุ้มค่านะ" ลินินไม่ใช่คนที่จะกดขี่ใคร แต่ภัทรพลนี่ช่างยอกย้อน กวนประสาทจนเธอหงุดหงิด

"ผมทำเสร็จแล้ว คุณเอาไปเสนอแผนกช่าง ให้ทำได้เลยครับ ที่เรียกประชุมมีแค่นี้ใช่ไหมครับ ผมต้องขอตัวก่อน เพราะงานผมยุ่ง" ภัทรพลลุกจากเก้าอี้ เตรียมตัวเดินออกจากห้องประชุมอย่างไม่สนใจใคร

"ภัทรพล ไปคุยกับฉันที่ห้องแป๊บนึงสิ" ลินินพูดจบก็เดินจากไป ทิ้งให้คนทั้งห้องอกสั่นขวัญผวา

ภัทรพลไม่น่าจะรอด ถ้าโดนเรียกเข้าห้องแบบนี้โดนไล่ออกชัวร์

ภัทรพลยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ กล้าไล่ก็กล้าออกวะ เหม็นขี้หน้ายัยบ้าอำนาจนี่เหมือนกัน

"พี่ภู วันนั้นพามิรินไปไหน"

ประตูห้องปิดลงไม่ถึงหนึ่งวิ เขาก็โดนคนที่ยืนกอดอกมองตรงมาที่เขาถามขึ้นอย่างรวดเร็ว

ภัทรพลมีสีหน้าเลิ่กลักทันที วันนั้นเธอเห็นเหรอ แต่นี่มันผ่านมานานหลายเดือนเลยนะเว้ย ทำไมเพิ่งมาถาม