ยั่ว นิยาย บท 75

มิรินเบิกตากว้าง เมื่อคนที่ตามมาหลอกหลอนเธอถึงในฝัน อยู่ๆก็โผล่มา แถมยังเป็นลูกติดภรรยาของลุงภพอีก เธอเคยเจอพี่ภูตอนเด็กๆ แต่หลังจากนั้นก็ไม่เคยเจออีกเลย

แย่แล้วละ เธอควรทำยังไงดี เขาจะจำเธอได้ไหมเนี้ย แต่เธออาจจะแค่ฝันก็ได้ ก็แค่เหมือนคนที่อยู่ในความทรงจำ วันนั้นตอนตื่น เธอไม่เห็นหน้าคนๆนั้นด้วยซ้ำ อาจจะเป็นคนละคนกันก็ได้มั้ง

งานสวดคืนที่สองจบลงแล้ว แขกในงานจึงเริ่มทะยอยกันกลับ ยกเว้นเจ้าภาพที่ยังนั่งคุยกับแขกที่มาจากทางไกลอย่างครอบครัวของภพรัก

"แม่คะ มิรินเหนื่อยแล้ว ขอกลับก่อนนะคะ" มิรินพูดจบก็รีบยกมือไหว้ลาผู้ใหญ่อย่างเร่งรีบ เธอต้องรีบหนี ก่อนที่เขาคนนั้นจะจำเธอได้

ไม่รู้วันนั้นเขาเมาหรือเปล่า แต่เธออะเมาแน่ๆ แม้จะจำได้แต่ยังไม่พร้อมจะเจอตอนนี้

"จะรีบไปไหน" ภัทรพลเดินตามมาทันตอนที่เธอยืนรอรถ คงจะไม่มีรถกลับสินะ เห็นยืนเอ๋ออยู่สักพักแล้ว แต่พอเขามาใกล้เธอก็ออกเดิน จนเขาต้องเอ่ยปรามไว้เพราะกลัวเธอหนี

"อย่ามายุ่งนะคะ" มิรินไม่หันไปมอง เธอเดินออกมาจากบริเวณวัดที่มันยังสว่างไสว เพื่อมาหารถแท็กซี่กลับบ้าน

"มาด้วยกันหน่อยสิ"

ภัทรพลเดินมาจับมือมิริน เดินไปขึ้นรถของเขาที่จอดอยู่หน้าวัด ทั้งยังยัดหมวกใบโตใส่หัวเธออย่างเร่งรีบ แล้วอุ้มเธอขึ้นไปนั่งอยู่ข้างหลัง จากนั้นก็สอดแทรกตัวเองผ่านหน้าเธอ นั่งประจำที่คนขับ

"กอดแน่นๆถ้าไม่อยากลงไปกองที่พื้น"พูดจบก็สตาร์ทรถบิ๊กไบค์ของตัวเอง และออกตัวช้าๆ เมื่อเห็นว่าเธอกอดเขาจริงๆ

รถจอดลงที่หน้าบ้านของเธอ แต่เธอยังกอดเขาอยู่เหมือนเดิม อะไรเนี้ย มาอ่อยเขาให้หวั่นไหวอีกแล้ว คนเขาตัดใจมาเกือบสองปี

"มิริน"

"อะไร"

"ถึงแล้ว" ภัทรพลพยายามจะดึงมือที่กอดเขาแน่นออกไป ถึงแล้วไม่ยอมลง เอาแต่กอดเขาเหมือนเด็ก

"ไม่เอา กลัว"มิรินร้องเสียงดังภายใต้หมวกใบโต เธอไม่เคยนั่งรถมอเตอร์ไซด์ แถมรถที่เพิ่งขี่เป็นครั้งแรกก็ขับเร็วจนเธอกลัว

"ปล่อยก่อน เดี๋ยวเอาลงน่า" ไม่ปล่อยจะลงได้ไง กลัวอะไรไม่เข้าท่า

"ว้ายยย" ทันที่ที่ปล่อยมือ เธอก็ถูกอุ้มมาวางลงที่พื้น ทั้งยังถูกถอดหมวกไปอย่างรวดเร็วอีก

"เรื่องนั้นทำไมไม่กลัว หืม"ภัทรพลจับใบหน้าที่เขาคิดถึงไว้เบาๆ ทั้งยังถามด้วยเสียงอ่อนหวาน จะตัดใจได้ยังไง ในเมื่อรักไปแล้วเต็มหัวใจแบบนี้

"เรื่องอะไร" มิรินพยายามหลบตา

"ไหนบอกจะรับผิดชอบ ไหนบอกตื่นมาแล้วจะจำทุกอย่างได้ เด็กขี้โกหก" แม้คำพูดจะออกแนวตำหนิ แต่สายตากลับอ่อนหวาน จนมิรินต้องมองนิ่งๆ

"คิดถึงค่ะ" มิรินพูดออกไปตรงๆ ก่อนจะหัวเราะ เมื่อคนตรงหน้าเหมือนถูกเธอสตั้นไปหนึ่งที

เขาเป็นคนที่อยู่ในห้วงความคิดเธอ เป็นคนที่เธอคิดถึงตลอดสองปีนั่นแหละ