ยั่ว นิยาย บท 77

มิริน - แต่งไหม

มิรินตื่นมาในตอนสายของวัน ส่วนคนที่ทำเธอจนหมดแรงกลับไม่อยู่ เธอเห็นเพียงกระดาษแปะตรงหัวเตียง ที่เขียนด้วยลายมือฉวัดเฉวียน

'เดี๋ยวกลับมานะ'

พี่ภูเป็นคนยังไงกันแน่ เธอไม่รู้จะจริงจังได้แค่ไหน ถ้าเทียบกันแล้ว เธอกับเขาแทบไม่รู้จักกันเลย

มิรินอาบน้ำแต่งตัวด้วยชุดของเขา แอบดีใจนิดๆที่ในห้องของเขาไม่มีของใช้ผู้หญิงอยู่อีกแล้ว ก็ดี!! เธอจะได้ไม่ต้องเก็บทิ้งเองทั้งหมด

มิรินเดินเข้ามาในบริษัทด้วยเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ที่พับแขนมาจนเห็นข้อมือเธอ เธอใส่มันเป็นเดรสสั้น เพราะเสื้อเชิ้ตของพี่ภูมันตัวใหญ่จนปิดต้นขาเธอพอดี แต่มันก็ดูเซ็กซี่นิดๆ เพราะเธอใส่แค่กางเกงในซับตัวเดียวเท่านั้น

"หายไปไหนมา อีกแล้วเหรอ???" ลินินถามน้องสาวที่เดินเข้ามาในห้องทำงานของเธอ ก่อนจะกุมขมับกับชุดของน้องสาวตัวดี ที่หายไปทั้งคืน

"ห้องพี่ภูค่ะ" มิรินนั่งลงที่โซฟารับแขก มองไปด้านนอกนิ่งๆ อย่างไม่กล้าสบตากับพี่สาว

"มิน่า พี่ภูถึงนั่งรับตีนพ่อแต่เช้า"

"คะ?? พี่นินว่ายังไงนะคะ" มิรินรีบเดินมาถามพี่สาวใกล้ๆทันที

"เมื่อเช้าพี่ภูไปขอเรากับพ่อที่บ้าน เลยโดนพ่อกระทืบมานิดหน่อย" พ่อเธอไม่ชอบขี้หน้าภัทรพลเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เพราะขึ้นชื่อว่าเป็นลูกชายของลุงภพรักที่เคยรักแม่ของเธอ แม้จะเป็นลูกติดจากภรรยา แต่ภพรักก็เอ็นดูเขามากๆ พ่อเธอเลยไม่ชอบ ทั้งพ่อทั้งลูกนั่นแหละ

และทันทีที่ภัทรพลโผล่ไปที่บ้าน แล้วประกาศตัวว่าเป็นสามีของน้องสาว พ่อเธอก็ประเคนตีนใส่เต็มๆเลย ส่วนภัทรพล เธอเห็นเขานั่งนิ่งๆให้พ่อเธอเตะต่อยจนพ่อเธอพอใจ

"จะไปไหน ไม่ต้องไป ไปเปลี่ยนชุด พี่ภูเขาทำงานอยู่ห้องข้างๆนั่น" ลินินรีบห้ามน้องสาวที่เตรียมออกวิ่ง หลังจากที่เธอพูดจบ

"คะ??"มิรินทำหน้าสงสัย

"พี่ภูเขาเป็นฝ่ายออกแบบของบริษัท เคยเจอกันบ่อยๆนี่ จำไม่ได้เหรอ"

อะไรเนี้ย มิรินงงไปหมดแล้ว แต่เธอไม่ปล่อยให้ตัวเอง งงนาน เธอเดินออกไป แล้วเปิดประตูห้องประชุมข้างๆทันที จนคนที่อยู่ข้างในจะหันมามองเธอแทบจะทุกคน

มิรินกวาดสายตามองทุกคนที่น่าจะกำลังประชุมอยู่ เพื่อมองหาเขาคนนั้น ก่อนเธอจะเดินไปหยุดตรงผู้ชายที่ใส่แว่น ที่กำลังก้มหน้าก้มตา นั่งร่างแบบอยู่ ผมที่ถูกเซตอย่างดี วันนี้ถูกเขาปล่อยไปให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ จนบดบังใบหน้าหล่อเหลา

มิรินกระชากแว่นตาของคนที่กำลังมีสมาธิกับการทำงานออก เห็นชัดเจนเลยว่าหน้าเขาช้ำตั้งหลายจุด พ่อเธอมือหนักกับว่าที่ลูกเขยขนาดนี้เลยเหรอ

"เรามีเรื่องต้องคุยกันค่ะ พี่แว่น" มิรินหน้าตึงให้คนที่นั่งมองเธออย่างเอ๋อๆ เวลาทำงานแล้วเอ๋อแบบนี้ไง เธอถึงได้หาเรื่องเขาบ่อยๆ เพราะเขาดูเหม่อลอยจนเธอหมั่นไส้

"พี่ทำงานอยู่ครับ งานด่วน!! " ภัทรพลตอบเสียงนิ่ง มองคนที่อยู่ในห้องประชุมสลับกับเธอไปมา ตอนเธอมาเขาไม่รู้เพราะถูกตามตัวมานั่งแก้งาน เวลาทำงานเขาไม่ค่อยสนรอบตัวเท่าไหร่

"งานด่วนเลื่อนออกไปก่อน" มิรินพูดด้วยเสียงมีอำนาจ แล้วใครจะกล้าขัด ทายาทลำดับที่สอง ของบริษัทละ ทุกคนต่างทยอยกันออกไปจากห้องทำงาน จนเหลือเพียงเธอกับเขา

"อย่าใช้อำนาจแบบนี้สิครับ พี่ไม่ชอบ" ภัทรพลไม่ชอบคนที่ใช้อำนาจข่มขู่คนอื่น แต่ไม่คิดว่าคำพูดนั่นจะทำให้คนตรงหน้าโกรธ

"ไม่ชอบก็ลาออก" มิรินนั่งลงกอดอกนิ่งๆ แต่พอเธอนั่ง เสื้อเชิ้ตของเขาที่เธอใส่อยู่ก็ร่นขึ้นมาสูง จนเขาแอบเห็นชุดชั้นในของเธอ

"เขี่ยทำไมเอาออกไปเลย" มิรินดุคนที่กำลังใช้ดินสอเขียนแบบเขี่ยเบาๆที่ต้นขาเธอ

"ง้อนะครับ"

"ไม่ชอบ ไม่ใช่เหรอ!! " มิรินไม่สนใจมือที่กำลังลูบวนที่ต้นขาเธอแทนดินสอเขียนแบบ

"โธ่ พ่อของมิรินสั่งให้พี่แก้แบบทั้งหมด แล้วส่งภายในวันนี้นะ ไม่ทำพี่จะตกงานเอา" ภัทรพลบอกสิ่งที่เขาต้องเจอ หลังจากไปขอเธอจากพยัคฆ์ กระทืบไม่พอยังสั่งให้แก้งานที่ทำเสร็จไปแล้วอีก แกล้งกันชัดๆเลย

"ปล่อยไว้นั่นแหละคะ ต่อไปมิรินจะมาเป็นหัวหน้าฝ่ายออกแบบ เพราะงั้นฝากตัวด้วยนะ พี่แว่น กลับเถอะหิวแล้ว" มิรินไม่สนใจหรอก ดูก็รู้ว่าคนรักของเธอถูกพ่อเธอแกล้ง เรื่องอะไรจะไปทำตามพ่อละ