ยั่ว นิยาย บท 74

มิริน - สูญเสีย พบเจอ

2 ปีต่อมา

มิรินจะจบแล้ว เธอทุ่มเทเวลาทั้งหมดเรียนอย่างหนักเมื่อแน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง เธอรีบเรียนให้จบ เพื่อกลับไปรับผิดชอบคนที่เธอมอบครั้งแรกให้

Truuuuu Truuuuuu

"ค่ะแม่ มิรินกำลังเตรียมของค่ะ จะกลับไปสัก อาทิตย์ ก่อนกลับมาเพื่อรับปริญาบัตรที่นี่"

มิรินพูดอย่างอารมณ์ดีเมื่อรับสายจากคนเป็นแม่

[มิริน บินกลับตอนนี้เลยนะลูก แม่ซื้อตั๋วให้แล้ว]

มิรินไม่แน่ใจว่าแม่ของเธอดีใจหรือเสียใจ เพราะตอนนี้แม่กำลังร้องไห้อย่างหนักหลังจากบอกเธอจบ

"คิดถึงมิรินจนร้องไห้เลยเหรอคะ พรุ่งนี้มิรินก็จะบินแล้ว ทำไมต้องจองตั๋วทับกันด้วยละคะ รอหน่อยไม่ได้เหรอ" น้ำเสียงอ่อนโยนของเธอ เหมือนยิ่งทำให้คนเป็นแม่ร้องไห้หนักกว่าเดิม

[คุณยายเสียแล้วนะลูก]

มิรินปล่อยโทรศัพท์ให้ร่วงหล่น ก่อนจะร้องไห้อย่างหนัก คุณยายที่เลี้ยงดูเธอตอนเด็ก ไม่มีอีกแล้ว ทั้งที่เมื่อสองวันก่อนยังวีดีโอคอลกับเธออยู่เลยแท้ๆ

แม้จะรู้ดีว่าต้องจากกันสักวัน เพราะท่านเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย แต่ก็ไม่คิดว่าจะต้องเสียท่านไป ในวันที่ตัวเธออยู่ห่างไกลแบบนี้ ไม่มีโอกาศได้เอ่ยคำร่ำลาใดๆเลย

มิรินไม่ได้กลับบ้านเลยตั้งแต่จากมา เพราะเธอตั้งใจที่จะเรียนให้จบแล้วรีบกลับไป เธอจึงเสียใจที่ไม่มีโอกาศได้กอดคุณยายอีก

มิรินเดินลงมารออคิน ที่ยังไม่กลับจากโรงเรียน ที่ห้องรับแขกด้านล่าง เธอยังคงร้องไห้เหมือนเดิม จนคนที่เพิ่งเข้ามา มองเธออย่างสงสาร

เพเทอร์ที่รู้ข่าวผ่านทางพี่ชาย ที่บินไปอยู่ไทย เพื่อเตรียมแต่งงานกับพี่ลินิน โทรมาบอกว่าคุณยายนิตยาท่านเสียแล้ว เขาจึงรีบมาดูยัยอ้วน และเห็นเธอนั่งร้องไห้อย่างที่คิดไว้จริงๆ

"เป็นอะไรยัยอ้วน ญาติเสียรึไง"

"หุบปากไปเลยนะเตอร์" มิรินที่รับรู้การมาของเขา ตะโกนเสียงดัง เมื่อโดนผู้ชายคนนั้นถามจี้จุด

"ให้ยืมอกเอาไหม"

"อย่ามายุ่งนะ ฮือ พี่เตอร์อย่ามายุ่ง" มิรินก้มหน้าร้องไห้ จนเพเทอร์ต้องดึงเข้าไปกอด และปล่อยให้เธอทุบตีจนกว่าจะพอใจ ไม่อยากยุ่งหรอก ถ้าเธอไม่ใช่คนที่เขารัก

"เดี๋ยวอคินกลับมา เราจะเดินทางกลับทันที ช่วยใจเย็นก่อนนะ" เพเทอร์เช็ดน้ำตาให้มิรินอย่างอ่อนโยน และเธอก็ยอมให้เขากอดนิ่งๆ

งานสวดอภิธรรมคืนแรกผ่านพ้นไปด้วยความเศร้าโศกของคนในครอบครัวที่มาร่วมงาน จนเข้าวันที่สอง ร่างของหลานชายคนเล็ก และหลานสาวคนกลางก็มาถึงงาน

เพราะการเดินทางที่ยาวนานกว่า 14 ชั่วโมงทำให้พวกเธอมาถึงอย่างล่าช้า แม้จะอยากมาให้เร็วกว่านี้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

"มาแล้วเหรอลูก ไปลาคุณยายครั้งสุดท้ายสิจ๊ะ" นิราบอกลูกที่เพิ่งเดินทางมาถึงวัด มิรินกับอคินจึงคลานเข่าไปจุดธูปลาคนเป็นยายครั้งสุดท้าย

"จะกลับไปพักก่อนไหม เดินทางมาเหนื่อยๆ พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ก็ได้" เสือถามลูกทั้งสอง ก่อนจะมองเลยไปทางเพเทอร์ที่ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม

"อคินไปพักกับพี่เตอร์เถอะ" มิรินอยากจะอยู่กับคุณยาย เพราะเธอกับท่านได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันบ่อยๆ เธอจึงรักท่านมากที่สุด และตอนนี้เธอยังไม่อยากจากท่านไปไหน

ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง ก่อนจะกลับมาเจอกันอีกครั้ง เมื่อเริ่มสวดอภิธรรมคืนที่สอง

"พี่เสียใจด้วยนะนิว" ภพรักกับภรรยาที่เพิ่งเดินทางมาถึง บอกนิราที่นั่งอยู่ด้านหน้า นิราจึงยกมือไหว้แขกทางไกลที่เปรียบเสมือนพี่ชายของเธอ

"ขอบคุณนะคะพี่ภพ ที่อุส่าเดินทางมาตั้งไกล" นิรากล่าวขอบคุณภพรักและภรรยา ที่ยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน

"สวัสดีครับ น้านิว" การมาถึงของใครอีกคน เรียกให้คนที่ถูกเรียกน้าหันไปมอง รวมทั้งมิรินที่นั่งอยู่ข้างๆด้วย แม่เธอไม่มีญาติที่ไหน ใครกันจะมาเรียกแม่เธอว่าน้า

"มาด้วยเหรอลูก พ่อนึกว่าจะไม่มา" ภพรักยิ้มให้ลูกชาย นิราจึงถึงบางอ้อ เธอไม่เคยเจอตาภูตอนโต เคยเจอแต่ตอนเด็กๆ ไม่คิดว่าโตมาแล้วจะหล่อจนจำไม่ได้แบบนี้ แต่เพราะแม่ของเขา ที่เป็นภรรยาใหม่ของพี่ภพสวยขนาดนี้ ก็ไม่แปลกใจที่ลูกติดภรรยาจะหล่อเหลาเอาการ