ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 118

ตอนที่ 118 ต่อให้พลิกสุดขอบล่าฟ้าเขียวก็ต้องหาเธอให้เจอ

สายตาอันแหลมคมของเขาเบิกโตกว่าเดิมอยู่พักหนึ่ง ดูแล้วช่างสง่าเสียจริง

เมื่อสักครู่ท่านประธานนิพิฑ โทรศัพท์เข้ามาบอกว่าวันนี้คุณนัชชาไม่ได้มาทำงาน โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้...ตรัณที่ยังพูดรายงานไม่จบก็ถูกเตชิตดึงโทรศัพท์ออกไปจากมือแล้ว

เขาที่ทั้งรับโทรศัพท์ ทั้งเดินตรงรี่เข้าไปยังห้องทำงาน “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“น่าจะเป็นผมถามคุณมากกว่านะ วันนี้นัชชาไม่มาทำงาน ตอนแรกนึกว่ามาทำงานสาย ถึงเวลานี้ไม่มาถือว่าผิดปกติแล้วปกติเธอไม่ใช่คนแบบนี้นะ คุณลองโทรไปถามหน่อยสิ” ธนัทนึกว่าเขาสองคนทะเลาะกัน งอนกันไปงอนกันมาไม่ได้คิดว่าจะมีปัญหาหนักขนาดนี้

ในหัวสมองของเตชิตนึกขึ้นมาได้ เมื่อเช้าตอนเขาโทรหานัชชาก็โทรไม่ติด

“รู้แล้ว” เขาพูดเสียงตะคอกแล้วก็รีบวางโทรศัพท์ทันที

เตชิตรีบเปิดระบบระบุตำแหน่งของตัวเองทันที เพื่อให้ทราบถึงตำแหน่งที่อยู่ของโทรศัพท์ของนัชชา ซึ่งมันระบุว่าเธออยู่ที่ไวโรจน์วิลล่า

หลังจากรู้ที่อยู่ของนัชชาแล้วสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปแย่กว่าเดิม ถ้าเธออยู่บ้านไม่มีทางไม่รับโทรศัพท์แน่นอน สิ่งที่อาจจะเป็นไปได้คือ เธอไม่ได้เอาโทรศัพท์ออกไปด้วย

พวกเขาไม่ได้ทะเลาะกัน ก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรที่ไม่มีความสุข อยู่ดีๆทำไม”หายตัว”ไปเฉยๆนะ?”

หรือว่าเขาไม่อยู่บ้านสองสามมานี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

ในสมองกำลังเกิดความสงสัย การคาดเดาทุกสิ่งทุกอย่างเท่าที่จะคิดได้ เตชิตรู้สึกเหมือนการลิ้มรสของอาการหมดแรงเป็นครั้งแรก

หลังจากการประชุมและมอบหมายงานเสร็จสิ้นแล้วเขารีบจองตั๋วเครื่องบินเที่ยวบินที่เร็วที่สุดกลับเมืองJทันที

หลังจากลงเครื่องเขารับรู้ถึงสภาพอากาศที่หนาวเย็น เมืองJ หนาวกว่า เมืองQเจ็ดถึงแปดองศา เตชิตรีบใส่เสื้อโค้ทและออกช่องทางเดินVIP และขึ้นรถออกไป

ตรัณเห็นผู้ชายที่ทำงานหนักติดกันสองถึงสามวันไม่ได้หยุดพักเลย อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้นว่า “ท่านประธานครับ พักสายตาบนรถสักพักนะครับ”

ตัวตรัณเองเป็นคนที่ตำแหน่งไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากนัก ตัวเขาเองได้ยินตรัณพูดขึ้นก็แทบไม่ได้คิดที่จะพักเลยสักนิด

รถเริ่มสตาร์ท แสงสลัวจากหลังคารถนั้นได้ส่องลงมา พอดีกับใบหน้าของเขา บนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขากลับทำให้คนเกิดความเหงาเมื่อเห็นมัน

บรรยากาศยิ่งอึดอัดเข้าไปอีก นัชชากับเตชิตก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน ตรัณรู้เรื่องทุกอย่างเป็นอย่างดี แต่ตอนนี้เธอหายไป แม้แต่ตัวเขาเองยังเหงื่อตกเลย “ท่านประธานครับ ให้เพื่อนท่านที่เป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจที่สถานีตำรวจช่วยหาคุณนัชชาไหมครับ”

เขาถอนหายใจพลางกระพริบตาอย่างเหนื่อยล้า “ยังไม่ต้อง กลับบ้านก่อน”

นิ้วชี้อันเรียวยาวที่วางอยู่ด้านหลังบนพนักเก้าอี้ขยับเบาๆ เขาหวังว่ากลับบ้านไปจะเจอใบหน้าที่เขาคิดถึงตลอดทั้งวัน

……

รถยนต์ขับออกจากสนามบินถึงไวโรจน์วิลล่าใช้เวลาเดินทางเกือบถึงหนึ่งชั่วโมง รถยนต์ขับเข้าบ้านยังไม่ทันที่คนขับจะลงจากรถ เขาก็รีบเดินออกจากรถไปโดยไม่รอคนขับรถเปิดให้ด้วยซ้ำ

เตชิตรีบเร่งเดินเข้าวิลล่า ตรัณและคนขับรถไม่ได้เดินตามไปอย่างรู้งาน ห้านาทีผ่านไปเขาเดินออกมาสีหน้าเคร่งเครียด

ตรัณยิ่งหนักใจหนักกว่าเดิมรู้เลยว่าคุณนัชชาไม่ได้อยู่บ้าน

ตรัณเงยหน้ามองสายตาที่เย็นเฉียบของเขา แต่เขากลับยิ้ม ยิ้มที่ทำให้คนหวาดกลัว “นัชชาไม่อยู่”

คำแค่ไม่กี่คำแต่มันเหมือนกับว่าเขาใช้พลังงานของตัวเขาทั้งหมดที่มีอยู่พูดมันออกมา

เขาไม่ใช่คนอ่อนแออะไร แต่เรื่องของนัชชาทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้

ตรัณรู้สึกไม่สบายใจและก็เป็นห่วง เขาพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อหาเพื่อนช่วยตามหาคุณนัชชา ยังไม่ได้กดโทรออกเลยเขากลับได้ยินเสียง “ปึง” ดังใกล้ตัวเขา

เตชิตทุบฝ่ามือลงบนรถ แค่ได้ยินเสียงยังรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวด ตรัณรีบเข้าไปประคองมือของเตชิต “ท่านประธาน!”