ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 137

ตอนที่137คลุมเครือไม่ชัดเจน

จากวิลล่าถึงเขตเหนือถึงจะพยายามขับเร็วแค่ไหนแต่ก็ใช้เวลาไปชั่วโมงครึ่ง

วิลล่าเขตเหนือตั้งอยู่พื้นที่คนรวยที่กว้างขวางมีเพียงบ้านเก้าหลังแต่ละบ้านแบ่งออกเป็นสามส่วนส่วนที่หนึ่งเป็นชั้นห้องธรรมดาชั้นสองเป็นห้องในรูปแบบโบราณชั้นที่สามเป็นห้องหลักโถงใหญ่

บ้านทุกหลังมีมีลานกว้างทั้งหน้าและหลังบ้านมีสระว่ายน้ำส่วนตัวเรียบหรู

ตอนนั้นที่เตชิตซื้อวิลล่านี้ก็เพื่อคำนึงถึงสุขภาพร่างกายของจินต์เป็นหลักมันเป็นบ้านที่หรูหราที่สำคัญคือที่นี่อากาศดีปลอดโปร่ง

มีคนรวยมากมายจะมาพักรักษาตัวที่นี่ตอนนั้นมีคนมากมายอยากได้บ้านที่นี่มีเงินมามายก็ไม่สามารถต่อคิวซื้อได้

รถขับมาถึงหน้าบ้านประตูหน้าบ้านเปิดอัตโนมัติจอดรถเสร็จมีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาต้อนรับ“คุณเตครับ”

เขาชื่อปวีณอายุ32ปีหุ่นปานกลางสูงประมาณ175ผิวค่อนข้างคล่ำผมสั่นตาไม่โตริมฝีปากบางมีท่าทางแข็งแรง

เมื่อก่อนเขาเคยชนะการแข่งขันยูโดมากมายหลังจากนั้นโดนบริษัทหลอกให้เซ็นสัญญาณไม่ใช่แค่ไม่ได้เงินรางวัลแล้วยังต้องทำงานให้บริษัทฟรีๆโดยที่ไม่ได้อะไรตอบแทนเลย

เตชิตพยักหน้ารับเขาเดินตรงเข้าไปในบ้านเห็นมุมหน้าต่างที่ไม่ถูกที่ถูกทาง

ทั้งหมดหันไปทางแดดมันไม่เหมาะกับสภาพร่างกายของจินต์

“ได้ออกแบบแก้ไปรึยัง”

ปวีณยื่นแบบให้เขาดู“ออกแล้วครับนี่ครับ”

เตชิตรับมาดูเขาชี้ในแบบให้แก้เพิ่ม“ห้องนอนห้องหนังสือและห้องเล็กชั้นสามทั้งหมดนี่ไม่เอาหน้าต่างหามาปิดตายให้หมด”

“ครับ”ปวีณส่งข้อความไปให้นักออกแบบแก้

เตชิตเดดินดูรอบบ้านข้างบนข้างล่างรวมถึงสวนบอกให้เขาแก้ในส่วนที่ไม่โอเคและขอให้ทุกอย่างเสร็จภายในพรุ่งนี้

สั่งงานทุกอย่างเสร็จก็ใช้เวลาไปชั่วโมงกว่าปวีณมองดูผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วพูดขึ้น“อาการของคุณจินต์ในที่สุดก็คงที่แล้วดีใจด้วยนะครับ”

เตชิตยกมุมปากเล็กน้อยแต่ไม่ได้อยากยิ้มเขายกมือไปตบไหล่ปวีณ“ฝากด้วย”

ปวีณทำงานกับเขามานานรู้สึกและเห็นอารมณ์ความรู้สึกของเขามามากแต่ตอนนี้ปวีณรู้สึกไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่ค่อยดีใจ

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเตชิตหวังเพียงอยากให้จินต์อาการดีขึ้นและกลับประเทศมาแต่ทำไมตอนนี้กลับมีสีหน้าแบบนั้น

......................

เตชิตขับรถกลับถึงบ้านก็ตีสองแล้ว

จอดรถเสร็จเขาอยากสูบบุหรี่แต่พอนึกถึงคำพูดของเธอมือที่ยื่นออกไปก็เก็บเข้ามาอย่างง่ายดาย

เธอไม่อยากให้สูบเขาไม่สูบก็ได้

ก้าวลงจากรถห้องเงียบเขาเปลี่ยนรองเท้าเดินตรงกลับไปที่ห้องนอนไฟที่ทางเดินยังเปิดอยู่เขารีบจนไม่ได้ปิดไฟเปิดประตูผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงยังหลับอยู่

เขาโล่งใจเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวรู้สึกเหนียวตัวหยิบชุดนอนิกมาเดินไปอาบน้ำที่ห้องรับรองแขกกลัวว่าจะทำเธอตื่น

เตชิตกลัวว่าเธอจะสงสัยเพราะไม่ว่าจะเป็นเรื่องไหนเขาก็ไม่มีความมั่นใจที่จะตอบเขาไม่ใช่คนที่โกหกเก่งยิ่งงไปกว่านั้นเธอคนนี้เป็นผู้หญิงที่เขารักมาก

และแล้วนัชชาก็ไม่ได้ถามอะไรต่อมันยิ่งทำให้เขาไม่สบายใจเขาปิดบังโกหกเธอทั้งๆที่เธอเลือกที่จะเชื่อใจเขา

น้ำที่ปลายผมหยดลงบนมือนัชชาเธอผลักเขาออกยกมือจับผมเขา“ไปเป่าผมให้แห้งไปถ้านอนแบบเปียกๆเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นมาปวดหัว”

เตชิตนั่งอยู่กับที่จ้องมองเธอด้วยสายตาหลงใหลทำให้นัชชาเขินแปลกๆ“มีเรื่องอะไรรึเปล่า”

“นัชเธอจะอยู่เคียงข้างฉันตลอดไปใช่มั้ย”เขาถามขึ้นโดยเรียกชื่อเล่นของเธอ

นัชชางงกับการกระทำของเขาเธอเป็นกังวล“มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นใช่มั้ย”

“เปล่า”เขาตอบและก็เขาต้องการคำตอบจากเธอ“ตอบฉันด้วย”

“ใช่”นัชชาตอบแบบไม่ลังเลแต่ในใจก็ยังคงกังวลอยู่เธอยกมือจับหน้าหล่อเหลาของเขา“ทำไมอยู่ๆถึงถามขึ้นมาล่ะ”

เขาไม่ได้ตอบเธอแต่ดึงเธอเข้ามากอดมือค่อนข้างหนักแต่ก็กลัวเธอจะตกใจเขารู้สึกตัวตึงๆเครียดๆ

ในห้องเงียบสนิทเขาปล่อยนัชชาออกเดินเข้าไปเป่าผมในห้องน้ำ

เสียงเครื่องเป่าผมดังเห็นเหงาเขาผ่านประตูกระจกนัชชารู้สึกหายง่วงไปมาก

วันนี้เตชิตแปลกมากเธอลอกให้ตัวเองอย่าคิดมากอย่าคิดมากแต่ในหัวเธอก็ยังคงไม่ฟังเธอสั่งเขาเป็นอะไรกันแน่