ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 147

ตอนที่ 147 ความวุ่นวายในผับ

หลังจากที่ปณิตากลับถึงเมืองJไม่กี่วันทยาวีร์กับจรรยาก็มาหาเธอถึงบ้าน ไปล่อเตชิตไม่สำเร็จก็เลยกะว่าจะมาอยู่ที่ดวิษก่อน ถึงแม้ตอนนี้ดวิษจะไม่รวยแต่อย่างน้อยก็ดีกว่าคนไม่มีเงินเลย

แต่เธอคิดยังไงก็คิดไม่ถึงว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในเมืองQจะเข้าหูของทยาวีร์

ตอนที่ทยาวีร์ซักถามเธอไม่ได้ยอมรับ แต่กลับได้ยินว่านัชชาเป็นคนพูดออกไป ทีนี้เธอไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะแก้ตัว

ดวิษยึดของทุกอย่างที่ให้ตัวเองมาไปทั้งหมด และบอกว่าจะไม่อยู่กับเธออีก ตระกูลฤทธิเดชก็ไม่ให้เธอเข้าบ้านเลย

ปณิตาแค้น แค้นที่ไม่สามารถฆ่านัชชาได้และในตอนนี้ก็ได้รับสายจากผู้หญิงคนนึง

“เธอคือใคร

ทีนาร์ไปจับไข่มุกที่ใส่ไว้ในมือ “เธอไม่ต้องสนใจว่าฉันเป็นใคร แค่รู้ว่าฉันช่วยเธอได้ก็พอแล้ว”

“เฮอะ ปากดีนัก”ปณิตาไม่เชื่อเลย “ชื่อยังไม่กล้าบอกมาทำไมฉันต้องเชื่อเธอด้วย?”

ทีนาร์ยิ้มที่มุมปาก “เพราะฉันรู้ว่าตอนนี้เธอไม่มีทางเดินแล้ว เพราะฉันรู้เรื่องราวทุกอย่างเกี่ยวกับเตชิตและนัชชา......ตอนนี้เธอคงจะซวยมากๆที่เสียดวิษไป”

ปณิตากะว่าจะวางสายแล้วแต่พอได้ยินคำนี้ก็อึ้งไปเลย “เธอเป็นใครกันแน่?”

“ฉันเป็นใครไม่สำคัญ แค่เธอทำตามที่ฉันบอกไม่ผิดหวังแน่นอน”

“เธออยากจะทำอะไร?”

“ถึงเวลาจะบอกเธอเอง ช่วงนี้เธอก็อยู่นิ่งๆไปก่อนไม่ต้องไปเกาะเรื่องอะไรอีก ไม่งั้นไม่มีใครช่วยเธอได้อีกแล้ว”

ปณิตาแอบอายนิดๆ “ทำไมเธอต้องช่วยฉันด้วย?”

ทีนาร์เหมือนได้ยินเรื่องตลก “ฉันช่วยให้เธอได้ในสิ่งที่เธออยากได้เธอก็ให้ในสิ่งที่ฉันอยากได้ เท่าเทียมกันมากไม่ใช่เหรอ?”

ปณิตาอยากจะพูดอะไรต่อแต่ทีนาร์ไม่มีอารมณ์ที่จะฟังต่อแล้ว จินที่หูดีได้ยินเสียงเท้าเดินมาก็เลยรีบพูดแทรกเธอ “ต่อไปจะติดต่อเธอเอง วางสายแล้ว”

พอวางสายเสร็จนิพิฑก็เดินมาถึงตรงหน้าเธอแล้วเหลียวไปมองที่โทรศัพท์ของเธอ รู้สึกสงสัยแต่ตัวเองเป็นแค่คนงานก็เลยไม่ได้ถามเยอะ “คุณทีนาร์ พึ่งทำการตรวจเสร็จไปพักผ่อนก่อนนะครับ”

ทีนาร์รีบทำให้อารมณ์กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วยิ้มอ่อนๆ “พึ่งคุยกับเตชิตเสร็จ กระเป๋าเงินของเขาลืมอยู่ตรงนี้แล้ว ฉันก็ควรจะไปพักผ่อนแล้ว”

พอได้ยินคำนี้แล้วมองไปทางผู้หญิงที่บนใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข นิพิฑรู้สึกขมขื่นใจจริงๆ ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่เธอกลับมาในประเทศเขาก็เริ่มสนใจผู้หญิงคนนี้แล้วตอนนี้ความรู้สึกนั้นยิ่งอยู่ยิ่งมากขึ้นบางทีก็รู้สึกแปลกใจแต่ความรู้สึกนั่นมีอยู่จริง

เขามองข้ามไปไม่ได้

ทีนาร์หันหลังเดินไปทางห้องนอน พึ่งเดินไปไม่กี่ก้าวก็เดินกลับมา มองไปทางหน้าที่ดูขรุขระพยายามกลืนน้ำลายที่รังเกียจแกล้งทำเป็นพูดอย่างดีใจว่า “ใช่แล้ว ขอบคุณนะที่นายเอาเบอร์ของปณิตาให้ฉันได้ ไม่มีความหมายอย่างอื่นฉันแค่ไม่อยากจะให้ปณิตามาตื้อเตชิตต่อ นายอย่าบอกคนอื่นได้ไหม?”

สำหรับเรื่องที่ทีนาร์ทำกับเตชิตเขาเองก็เคยได้ยินและทีนาร์ก็รักเตชิตมาตลอด เธอก็แค่มาเตือนเองก็สามารถเข้าใจได้

“เธอวางใจได้ฉันไม่พูดแน่นอน”

ทีนาร์ก็โล่งอกไป “ขอบคุณนายมากๆเลยนะ ต่อไปนายไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณทีนาร์เรียกฉันว่าทีนาร์ก็พอแล้ว”