ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 159

ตอนที่ 159 ไม่มีทางเชื่อเขาอีกแล้ว

นัชชารีบยกมือขึ้นปิดปาก กลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ออกมา เรี่ยวแรงของเธอเหมือนถูกดูดหายไป เธอหันหลังพิงผนังเพื่อประคองร่างให้ยืนอยู่ได้

ทำไมถึงเป็นแบบนี้

เมื่อได้ยินเสียงนั้น ทำให้เตชิตชะงักหันกลับไปดูทีนาร์ที่กำลังเดินมา คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน "อากาศหนาวขนาดนี้ คุณออกมาทำไม"

"เตขา วันนี้คุณไม่ไปไม่ได้เหรอคะ" ทีนาร์พูดสายตาเป็นประกาย เพราะเธอเห็นนัชชาที่ซ่อนตัวอยู่ เมื่อครู่ปณิตาก็มารายงานเธอแล้วเช่นกัน นัชชามาแล้วจริงๆ

เตชิตหันหลังให้นัชชาที่ซ่อนตัวอยู่ โดยไม่เห็นถึงความผิดปกติใดๆ กำลังจะพูดอะไรสักอย่างกับทีนาร์แต่ยังไม่ทันได้พูดหญิงสาวก็ล้มลง เขารีบเข้าไปพยุง "เป็นอะไรไปครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวนี้ชอบเวียนหัวไม่รู้เป็นอะไร" หญิงสาวปากบอกว่าไม่เป็นอะไรแต่โน้มร่างเข้าหาเตชิต "ดึกขนาดนี้แล้ว คุณก็พักที่นี่ซะเลยสิคะ"

ทีนาร์กดเสียงให้ต่ำลง นัชชาถึงแม้จะฟังไม่ชัดว่าทั้งสองพูดอะไรกัน แต่จากมุมที่เธอซ่อนตัวอยู่มองเห็นเงาทั้งสองกอดอยู่ด้วยกัน

น้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด ทำให้ภาพเบื้องหน้าเลือนลางเล็กน้อย เห็นเตชิตออกมาจากคฤหาสน์ ได้ยินเสียงหญิงสาวเรียกเขาอย่างสนิทสนม แม้เธอจะอยากหนีไปให้ไกล อยากซ่อนตัวมากแค่ไหน พอเห็นเงาของทั้งสองประคองกอดกัน ขาของเธอเหมือนมีรากงอกออกมา จะขยับยังไงก็ไม่ได้

ถึงแม้ว่าเขาจะผลักเธอออก แม้ว่าเขาจะพยายามหมุนตัวหนี แต่ก็ไม่สามารถทำให้จิตใจที่ถูกเผาไหม้ของเธอกลับมาเป็นเหมือนเดิม

นัชชามองดูเขาขึ้นรถ สตาร์ทเครื่องยนต์ ไฟหน้ารถถูกเปิดขึ้น เขาเปิดหน้าต่างโบกมือให้หญิงสาว ท่าทางเหมือนจะหมดความอดทน

หญิงสาวหลับตาลง พยายามบีบให้น้ำตาไหลออกมาให้หมด ค่อยๆเกาะผนังพยุงตัวเดินมาหน้าประตูคฤหาสน์

แสงไฟหน้ารถสาดส่องมา แต่นัชชากลับทำเหมือนไม่เห็น เดินตรงมาเรื่อยจนถึงตรงกลาง

"เอี๊ยด" เสียงของล้อที่เสียดสีกับพื้น รถที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูง จึงทิ้งร่องรอยล้อรถสีดำไว้หนึ่งเส้น เสมือนความโกรธเคืองที่พวยพุ่งออกมาในคืนอันหนาวเหน็บ

เตชิตหยุดรถเพื่อจะดูว่าใคร ช่วงที่เขาเงยหน้าขึ้นมอง ภาพใบหน้าเล็กซีดของหญิงสาวเต็มไปด้วยคราบน้ำตาโผล่ขึ้นมา เขาชะงักงันไปทั้งตัว ลืมลงจากรถ นัยย์ตาเต็มไปด้วยความตกใจ

นัชชาที่ใบหน้านองน้ำตากำลังมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนรถ ยังต้องอะไรอีก จะพูดอะไรได้อีก ผู้ชายที่แม้ภูเขาไท่ซานถล่มลงต่อหน้าสีหน้าของเขายังไม่เปลี่ยนแต่เวลานี้เขากำลังตกใจมากที่เห็นเธอ นี่คงจะสามารถอธิบายได้ทุกสิ่ง

ทีนาร์ค่อยๆวิ่งมา สถานการณ์ตรงหน้าทำให้เธอต้องซ่อนนัยตาเปล่งประกายนั้น สีหน้าทำประหนึ่งเธอสงสารนัชชามากที่ต้องมายืนโดดเดี่ยวอยู่ตรงนี้เพียงลำพัง

นัชชาส่ายศีรษะอย่างแรง แรงจนยืนเกือบไม่อยู่เซถลาไปด้านหลังหลายก้าว ผู้ชายที่เคยบอกเธอให้เชื่อมั่นในตัวเขา ผู้ชายที่บอกว่าจะไม่มีทางทำเรื่องที่ผิดต่อเธอ ตอนนี้เวลานี้เขากลับวิ่งออกมาจากห้องนอนของผู้หญิง

งานเลี้ยงสังสรรค์เหรอ

นัชชายิ้มทั้งน้ำตา ร้องไปหัวเราะไป ทั้งหมดล้วนเป็นเรื่องโกหกหลอกลวงที่เขาสร้างขึ้น

เมื่อเอ่ยถึงคำว่า น้องสาว ทำให้นัชชาคิดขึ้นมาได้ว่า มีครั้งนึงที่เธอแอบเข้าไปในห้องทำงานของเขาบนโต๊ะทำงานก็มีรูปถ่ายคู่กับหญิงสาวคนเดียวกันนี้ ตอนนั้นเขาก็บอกว่า คือน้องสาวของเขา

น้องสาว

นัชชามองไปยังหญิงสาวด้านหลัง คือใบหน้าของคนที่ป่วยเป็นโรค ใบหน้าซูบตอบ จนกระดูกโผล่ออกมา น่าเสียดายความสวยของเธอ นัยตาของเธอแฝงความน่ารักแบบที่นัชชาไม่ชอบ เพราะมันเต็มไปด้วยความสงสารเห็นใจ เหมือนเธอเป็นผู้พ่ายแพ้

ความเจ็บปวดนี้ใกล้จะทำให้เธอจมดิ่ง ยังจะมีอะไรที่เจ็บปวดไปกว่าเหตุการณ์ตรงหน้าอีก

นัชชาถอนหายใจออกมาหนึ่งที ค่อยๆบังคับให้ตัวเองเย็นลง ดูเหมือนจะสงบลงบ้างแล้ว มือทั้งสองก็ไม่ขัดขืนต่อต้านแล้ว เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "เตชิต ปล่อยฉัน"

ได้ยินเธอเรียกชื่อตัวเองโดยไม่มีอารมณ์บ้าคลั่งแบบเมื่อสักครู่ จึงยอมปล่อยมือจากเธอ

หลังจากเป็นอิสระแล้ว นัชชาค่อยๆเดินไปหาทีนาร์ ระยะสั้นๆเพียงสิบกว่าเมตร แต่เธอต้องใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ใบหน้าของเธอใกล้เข้ามา ค่อยๆชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ แต่ในใจนัชชาก็กลัวมากยิ่งขึ้น

ในที่สุดเธอก็มายืนอยู่ตรงหน้าผู้หญิงคนนี้ นัชชามองใบหน้าที่ไร้ชีวิตชีวาของเธอ ปากของเธอขยับหลายครั้งกว่าจะมีเสียงออกมา" คุณ ….ตกลงมีความสัมพันธ์ยังไงกับเตชิต"

ทีนาร์คาดไม่ถึงว่าเธอจะถามคำถามนี้ออกมา ถามออกมาตรงๆแบบนี้ นัยย์ตาของเธอมีความสับสน พอได้สติ เธอจึงหันไปมองเตชิต