ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 162

ตอนที่162 ดื่มจนเลือดออกในท้อง หามส่งโรงพยาบาล

ชนัยยังปากแข็ง “ใคร ใครดื่มเยอะ ผม....ผมยังดื่มได้อีก.....”

เขาพูดไม่หยุด ไม่เพียงแต่ผู้จัดการที่ฟังไม่เข้าใจ แม้แต่ตัวเขาเองก็คงไม่รู้เช่นกันว่าตนเองพูดอะไรอยู่ ผู้จัดการมองไกลออกไปเห็นพนักงานกำลังแอบมองอยู่ เขามิอาจที่จะทำให้ชนัยขายหน้าได้ จึงรีบประคองเขาเข้าไปในลิฟต์

ชนัยร่างสูงใหญ่ราว1.8เมตร มีฝีมือการต่อสู้ ผู้จัดการตัวเล็กๆ1.7เมตรออกหน้าแบบนี้ แบกเขาอย่างทุลักทุเลมาตลอดทางจนส่งเข้าไปในห้องนอน กว่าชนัยจะล้มตัวลงนอนได้ ไม่รีรอให้เขาพักหายใจ ทันใดนั้นชายที่นอนอยู่บนเตียง “แหวะ” เสียงอาเจียนออกมา

“………..” ติดตามเคียงข้างชนัยมาตั้งนาน นี่ถือเป็นครั้งแรกที่ผู้จัดการเห็นเขาในสภาพแบบนี้

รีบยกหูโทรศัพท์ภายในขึ้นมา โทรหาแม่บ้าน กว่าจะรอให้ทำความสะอาดในห้องให้เสร็จ เวลาก็ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว

หลังจากผู้จัดการปิดประตูลง เขาเดินกลับไปทางเดิมตรงไปยังห้องรับรองนั้น เตชิตนั่งเหม่อลอยอยู่บนโซฟาดื่มเหล้า ดูแล้วไม่ปกติซักเท่าไหร่ แต่ยังไงสภาพเขาก็ยังดูดีกว่าชนัยเมื่อครู่เยอะเลย

“คุณเตชิต คุณชนัยดื่มหนักมาก ผมจึงพยุงเขาไปพักผ่อนด้านบนแล้วครับ คุณจะไปพักผ่อนหน่อยไหมครับ?”

ในห้องมีเพียงโคมไฟติดกำแพงเปิดอยู่ แสงไฟสลัวสาดส่องลงมาบ่นไหล่ของชายผู้นี้ เตชิตผงกหัวลง มองไม่ชัดว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไง เขาได้แต่มอง แต่สามารถรับรู้ได้ถึงอารมณ์อันกลัดกลุ้มใจที่แผ่ออกมาจากตัวเขา

ผู้จัดการรอคำตอบจากเขาอยู่ที่ประตู ผ่านไปครึ่งนาที ชายผู้นี้ค่อยๆพูดขึ้นมา “ไม่เป็นไร ออกไปเถอะ”

เตชิตเสียงแหบเล็กน้อย เป็นเพราะดื่มหนักเกินไป

ผู้จัดการมองดูขวดเหล้าที่ล้มอยู่บนโต๊ะ ยังพยายามต่อ “คุณเตชิตครับ ดึกมากแล้ว คุณ….”

“ออกไป”เตชิตพูดขัดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหลือทน

เขาเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ผู้จัดการไม่กล้าพูดอะไรขึ้นมาโดยปริยาย ปิดประตูใหม่อีกครั้ง

ในห้องนั้นมีเพียงเขาแค่คนเดียว สิ่งรอบข้างทั้งหมดเงียบสงัด เตชิตพิงลงไปที่โซฟาด้านหลัง ยกมือขึ้นดูนาฬิกาข้อมือ ตีสามสี่สิบห้านาที พวกคนที่เฝ้าคฤหาสน์อยู่ไม่มีส่งข่าวอะไรมา เธอคงนอนหลับไปแล้ว

เตชิตเงยหน้าขึ้นมา สมองของเขาเริ่มรู้สึกมึนงง เพราะดื่มเหล้าเข้าไปมากทำให้ท้องของเขาเริ่มปวดขึ้นมา แต่เขากลับทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น รินใส่เต็มแก้ว ครั้งแล้วครั้งเล่า ดื่มลงไปจนหมด

ปล่อยเขาทำตามใจตัวเองสักครั้ง เมาแล้ว จะได้ไม่นึกถึงแววตาอันผิดหวังที่เธอมองมาที่ตน

……

เช้าวันรุ่งขึ้นนัชชาตื่นตั้งแต่ยังไม่หกโมง นอนอยู่บนพื้นทั้งคืน ร้องไห้จนตาบวมไปหมด ขาก็ปวดร้าว หัวของเธอรู้สึกร้อนหน่อยๆ เหมือนจะเป็นไข้ขึ้นมา

เธอนั่งพักอยู่นานกว่าจะลุกขึ้นจากพื้น รวบรวมความกล้าเปิดประตูออก บรรยากาศในคฤหาสน์ยังคงนิ่งสงบ เมื่อคืนเขาไม่ได้กลับมา

พูดไม่ถูกว่าตอนนี้ในใจรู้สึกยังไง ผิดหวังรึเปล่า แต่ก็กลัวว่าถ้าเปิดประตูแล้วเจอเขาจะรับมือยังไงดี หรือไม่ผิดหวัง เผชิญหน้ากลับห้องอันแสนเยือกเย็น เธอรู้สึกหนาวจนขนลุกขึ้นมาทั้งตัว

นัชชายืนเหม่อลอยอยู่หน้าประตู ทันใดนั้น มือถือที่อยู่ในกระเป๋าดังขึ้นมาสุดเสียง เธอยืนตัวแข็งไปหมด ในใจคิดว่าเป็นเตชิตที่โทรมา แต่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นปรัณ

เช้าขนาดนี้เขาตามหาฉันงั้นหรอ?

นัชชาเดาว่าต้องเป็นเตชิต ต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับเขาแน่ๆ ไม่อย่างนั้นปรัณคงไม่โทรเธอในเวลานี้ จิตใจที่กำลังทรมาน เขาดันตัดสายไปแล้ว แต่ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาโทรกลับมาใหม่อีกครั้ง