ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 173

ตอนที่ 173 มันเป็นความผิดของนางเพศยาคนนั้น

อีกฝั่งหนึ่ง วิลล่าเขตเหนือ หลังจากที่เตชิตกับนัชชาออกไป วิลล่าก็กลายเป็นเหมือนถูกกดดัน หายใจไม่ถนัด

จินต์ไม่รู้เรื่องที่เตชิตเข้าโรงพยาบาล แม้แต่ปวีณก็ไม่รู้เรื่องนี้ หลังจากที่พวกเขาย้ายออกไป จินต์ก็ตัดขาดกับเขา เวลาก็ผ่านมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว เขาไม่ได้โทรหาเธอแม้แต่ครั้งเดียว ตั้งแต่เริ่มคาดหวังจนถึงหมดหวัง จินต์รู้สึกน้อยใจ

เพื่อผู้หญิงที่ชื่อนัชชา เขาก็เริ่มไม่สนใจเป็นห่วงเป็นใยเธอ เขาลืมไปแล้วหรอว่าเคยให้สัญญาอะไรไว้กับพ่อแม่ของเธอ

ในตาของจินต์เต็มไปด้วยความแค้น แค่นึกถึงนัชชาเธอก็กัดฟันแน่น เพศยา ทั้งหมดเป็นความผิดของนางเพศยาคนนั้น

ตั้งแต่วันนั้นที่จินต์เจอตัวจริงของนัชชา เธอก็รู้สึกไม่พอใจเพราะตัวจริงเธอสวยกว่าในรูปถ่าย ใบหน้าใบนั้นเด็กกว่าเธอ อ่อนนุ่มกว่าเธอ มีสุขภาพร่างกายแข็งแรงที่เธอไม่มีทางมี เห็นเตชิตโอบกอดเธอ ฟ้ารู้ว่าเธออิจฉานัชชาแค่ไหน

ทั้งหมดนี้มันควรจะเป็นของเธอ มันไม่ใช่ของนัชชา

ในใจของจินต์ นัชชาเป็นเหมือนกาฝากที่มาแย่งที่อยู่ของเธอ เธอเกลียดอยากจะฉีกนัชชาเป็นชิ้นๆ

เป็นเพราะเรื่องนี้ ปณิตาโทรหาเธอบ่อยมาก บ่อยจนทำให้คนรำคาญ จนจินต์ทนไม่ไหว “เธอเป็นอะไรมากมั้ย ฉันบอกแล้วไม่ใช่หรอให้รอฉันติดต่อไป เธอก็ไม่ต้องโทรมา ลืมอีกแล้วหรอ”

“จินต์ เธอหมายความว่ายังไง ฉันช่วยจัดการทุกอย่างจนเสร็จ ทำให้ฉันมีปัญหามากมาย พอมาตอนนี้เธอกลับไม่สนใจ เธอรู้มัยตอนนี้มีคนคอยสืบเรื่องฉัน แล้วยัง................”

“ใครว่าฉันไม่สนใจ” จินต์พูดตัดเธอแบบรำคาญ “ตอนนี้ฉันไม่ได้คอยให้คำแนะนำเธออยู่หรอ”

ปณิตาหัวเยาะ “คำแนะนำของเธอคือให้ฉันคอยหลบๆซ่อนๆเนี่ยนะ”

จินต์สูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามกดกลั้นอารมณ์ตัวเองไว้ เพราะปณิตายังมีประโยชน์ต่อเธอ

เธอพูดอธิบาย “ตอนนี้เป็นเวลาขับขัน ถ้าเธอไปซ่อนตัวก็จะโดนตำรวจจับ สิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้ก็จะไม่มีความหมาย”

“ฉันต้องซ่อนอีกนานแค่ไหน” ตอนนี้ ปณิตากำลังยืนอยู่ดินแดง ที่กันดารเปลี่ยวๆคนเดียว กลางคืนลมพัดน่ากลัวเหมือนอยู่บ้านผีสิง “ต้องบอกเวลาที่แน่นอน ฉันคงไม่ต้องนั่งรอต่อไปเรื่อยๆใช่มั้ย”

“ใจเย็นๆ” จินต์เห็นเธอเริ่มสติแตก กลัวว่าเธอจะทำเสียเรื่อง พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนสุภาพ “อีกไม่นาน ตอนนี้ขอแค่เธอคอยซ่อนให้หาตัวเธอไม่เจอ รอให้เรื่องมันเงียบลงกว่านี้เธอก็ออกมาได้แล้ว”

ได้ยินจินต์รับปาก เธอยกมือปัดฝุ่นที่เกาะอยู่ที่เสื้อออก “ได้ ฉันจะลองเชื่อเธออีกครั้ง เพราะยังไงตอนนี้เราก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว ฉันบอกไว้เลยถ้าเธอคิดที่จะทิ้งฉันหนีรอดไปคนเดียว ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไว้แน่”

จินต์เริ่มจะเกลียดเธอขึ้นมา แต่ก็พูดปลอบเธอ “เธอสบายใจได้ ฉันไม่มีทางทิ้งเธอ รอฟังข่าวจากฉัน”

หลังจากวางสาย เธอก็กดปดเครื่อง หันหลังกำลังจะเก็บโทรศัพท์ แต่สายตาไปสะดุดที่ปวีณ “ยืนทำอะไรตรงนั้น”

เขาไม่ได้ตอบกลับ ยืนมองเธอนิ่งๆ

จินต์ขมวดคิ้ว เก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิม แล้วเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าเขา “คุณได้ยินหมดเลยใช่มั้ย”

ปวีณถามกลับ “คุณทำแบบนั้นทำไม”

เธอชอบเตชิตขนาดนั้น คนรอบข้างทุกคนดูออก ถ้าชอบมากทำไมเธอถึงทำเรื่องแบบนี้

จินต์เห็นสายตาที่ปวีณมองเธอ เธอคอยแอบแต่สุดท้ายก็โดนเขาจับได้ เธอเลยรีบบีบน้ำตาทำตัวให้น่าสงสาร “ฉันก็ไม่ได้อยากจะทำ แต่ฉันต้องทำ...............”

“ทำแบบนั้นทำไม ไปทำร้ายคนคนรักของคนที่คุณรัก เป็นเพราะว่าเธอไม่ได้ครอบครองคนอื่นก็ห้ามได้หรอ” ปวีณไม่เข้าใจ เพราะสิ่งที่เธอกับปณิตาทำมันเกินไปจริงๆ