ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 205

ตอนที่ 205 เซอร์ไพรสที่เขาเตรียมไว้

จินต์เดินกลับขึ้นไปในห้องนอนของตัวเอง เธอรอแล้วรออีก หวังให้เตชิตกลับมา ทำไมถึงรอเพราะเธอมั่นใจว่าเขาต้องกลับมา เมื่อก่อนเธอทำแบบนี้เขาก็จะกลับมาเธอทุกครั้งและครั้งนี้ก็จะเป็นแบบนั้น

นั่งรออยู่บนเตียงมานานเท่าไหร่ไม่รู้ พอได้ยินเสียงมาจากส่วน จินต์รีบใส่รองเท้าวิ่งไป

วิ่งลมาถึงทางบันไดชั้นสอง ประตูก็ถูกเปิดออกพอดีทำให้เห็นเงาดำเดินเข้ามาจากหน้าประตู เธอกำลังดีใจแต่ก็ต้องผิดหวัง

ทำไมถึงเป็นปวีณ

จินต์ผิดหวัง อาการดีใจเมื่อครู่หายไปเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวด

“นายมาได้ยังไง”

ปวีณมองตามเสียง ก้าวเดินขึ้นบันไดพร้อมกันหลายๆขั้นมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ เขามองดูเธอหลายรอบ พอรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร เขาก็โล่งอก “คุณเตชิตให้ผมมา”

จินต์อึ้ง เธอกลัวว่าจะฟังผิดเลยย้อนถามเขา “เต....ชิตหรอ”

ปวีณพยักหน้า “ครับ”

จินต์มองดูตัวเองเมื่อกี้ที่เต็มไปด้วยความหวัง เธอหัวเราะเยาะตัวเอง ไม่นึกว่าเขาจะไว้ใจทิ้งให้คนอื่นมาดูเธอแทนตัวเอง

จินต์กัดปากตัวเองแน่น รู้สึกโกรธแค้น ไม่สนใจความเป็นห่วงของปวีณ เดินกลับหลังเข้าห้องไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง

‘ปัง’ เสียงปิดประตู เกือบจะโดนจมูกของเขาเพราะเขาเดินตามเธอมาติดๆ

เขาถอยหลังไปหนึ่งก้าว ยกมือเคาะประตู “จิ......คุณจินต์ครับเปิดประตู”

“ไสหัวไปไกลๆ” จินต์ตะคอกกลับมา และตามมาด้วยเสียงของอะไรบางอย่างกระทบกับประตู

ความอดทนที่พยายามอดกลั้นของเธอขาด เธอเกลียด เกลียดนัชชา รวมถึงเตชิตด้วยเธอเกลียดที่เขาไม่เห็นความสำคัญของเธอ

ปวีณได้ยินคำนี้ ทำให้เขาเจ็บปวด ตอนแรกนึกว่าที่ผ่านมาที่คอยเป็นห่วงและทำทุกอย่าเพื่อเธอจะทำให้เธอเริ่มเปิดใจให้เขา แต่ที่ไหนได้มันไม่พอและเขาไม่ได้เป็นอะไรในสายตาของเธอเลย

น้ารินรู้สึกไม่สบายใจ เลยถามขึ้น “เราคงต้องโทรบอกคุณเตแล้วล่ะคะ”

“ไม่ต้อง” ปวีณรู้ว่าจินต์คงไม่อยากให้เตชิตเห็นสภาพเธอตอนนี้ เขารู้ตัวว่าใส่อารมณ์มากไปหน่อย เลยพูดเสริม “คุณเตกำลังยุ่งอยู่ เดี๋ยวผมจะคอยเฝ้าไว้เอง”

น้ารินพยักหน้า “ก็คงต้องแบบนั้น”

………………..

อีกฝั่ง เตชิตจัดการทุกอย่างเสร็จขึ้นไปบนห้อง ก็ผ่านไปแล้วประมาณสี่สิบนาที ตรัณแจงงานสุดท้ายกับเขา เตชิตรีบร้อนจะ กลับห้องพอถึงห้องตัเล็กกลับยังไม่นอน

ในมือนัชชาถือโทรศัพท์ เธอกำลังเล่นเกมส์อยู่ เธอติดอยู่ที่ด้านห้าสิบกว่าๆไม่ว่าจะเล่นยังก็ไม่ผ่าน นัชชาเห็นเตชิตเธอก็ขอให้เขาช่วยเธอเล่นให้ผ่านด่าน

เตชิตยอมแพ้ เขาปลดเสื้อถอดหูกระต่ายออก ดึงเอามือถือของเธอมาเล่นให้ และไม่นานเขาก็มันผ่าน

“ว้าว คุณเก่งมากเลย” นัชชาชื่นชมเขา “ฉันนั่งเล่นมาตั้งสองวันไม่ผ่าน แต่คุณเล่นแค่เดียวก็ผ่านแล้ว”

เตชิตฟังดูเขาชมเธอ ทั้งรู้สึกตลกและไม่พอใจในเวลาเดียวกัน ปกติเขาพูดและแนะนำเกี่ยวกับงานตั้งมากมาย ไม่เห็นเธอจะชมว่าเขาเก่ง แต่กลับชมและตื่นเต้นเพียงแค่เขาเล่นเกมส์ผ่านด่าน

“ยังเวียนหัวอยู่มั้ย”

นัชชาส่ายหน้า “ดีขึ้นมากแล้ว”

ระหว่างนั้นเธอเข้าห้องน้ำไปหลายรอบและดูเหมือนจะช่วยได้เยอะ