ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 27

ตอนที่27 แม่สามีที่หน้าไม่อาย

“แต่ฉันต้องใช้คอม”

“มีโน้ตบุ๊ค” เตชิตทำหน้าเหมือนรำคาญบอกเธออย่าพูดมากให้รีบเดินไป

นัชชาได้แต่เดินไปตามที่เขาบอก

เวลาค่อยๆผ่านไปจากทุ่มครึ่งเป็นสองทุ่มครึ่ง ผ่านไปอีกหนึ่งชั่วโมง นัชชารู้สึกเมื่อยคอ แต่ก็แอบเหล่มองผู้ชายที่เปิดดูเอกสารอยู่ เธอปิดเอกสาร หาท่าที่เหมาะสมแล้วงีบสักพัก

หลังจากที่ตาปิด สมองก็ปิดไปด้วย ไม่ถึงสองนาทีนัชชาก็หลับเป็นตายไปเลย

ทางด้านเตชิตที่กำลังดูเอกสารอยู่ ก็ได้ยินเสียงกรนเบาๆจากเธอ

เขาเงยหน้าดูนาฬิกา ใกล้จะสามทุ่ม เขาวางเอกสารฉบับสุดท้ายในมือ เดินเข้าไปหาผู้หญิงที่ม้วนตัวนอนอยู่ที่โซฟา

ไฟที่เปิดทิ้งไว้ตรงหัวโต๊ะ แสงที่แย้งเข้าตาไม่มีผลกับเธอเพราะเธอค่อนข้างหลับลึก ขนตางอลหนา กับผิวหน้าที่ขาวสว่าง ริมฝีปากชมพูสวยกับเสียงหายใจเบาๆ

เตชิตยกมือไปจับริมฝีปากของเธอแต่เธอก็ไม่รู้สึก ไม่ตื่น

เธอคือคนแรกที่กล้านอนในเวลาทำงานต่อหน้าต่อตาเขา

เตชิตเลียริมฝีปากตัวเอง ช่างเถอะ ให้เธอนอนพักสักหน่อย

..........................................

นัชชาตื่นมาอีกทีก็ใกล้จะสี่ทุ่มแล้ว เธอตกใจกลัว เห็นเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะ “ตายแล้วๆ ฉันยังทำไม่เสร็จ”

เตชิตดึงเธอให้ลุกขึ้น “เดี๋ยวฉันไปส่ง”

“ฉันคงยังไม่กลับ จัดการเอกสารให้เสร็จก่อนแล้วค่อยว่ากัน” พูดอยู่ดีเธอก็เริ่มเดินออกจากห้อง

ผู้ชายเดินไปขวางเธอไว้ กดเสียงต่ำลง “นัชชา”

ทุกครั้งที่เขาเรียกชื่อเต็มเธอ นัชชาจะรู้สึกกลัว บวกกับสีหน้าไม่พอใจของเขาตอนนี้ เธอยิ่งกลัวไปใหญ่

ถ้าระหว่างโดนหัวหน้าด่ากับโดนเตชิตรังแก เธอเลือกอย่างหน้าแบบไม่ลังเล ทำงานไม่เสร็จอย่างมากก็แค่โดนด่าแต่ถ้าไม่ทำตามเตชิต เธออาจจะไม่ได้ตายดี

ยิ่งไปกว่านานดวิษก็โทรมามากกว่า20สาย

กลับก็กลับ

นัชชาหยิบกระเป๋าเดินออกจากเตนัทพร้อมกับเตชิต หลังจากขึ้นรถเธอก็นอนต่อ เตชิตก็ไม่ได้เรียก ตลอดทางเงียบก็จะมีไฟส่องมาจากรถตรงข้ามบ้างในบางครั้ง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถถูกจอดอยู่หน้าประตูนิเวศน์วิลล่า เตชิตปลุกผู้หญิงตัวน้อยที่นอนอยู่ข้างคนขับ นัชชาตื่นมาด้วยความงัวเงีย มองออกไปนอกหน้าตาก็เห็นว่าตัวเองถึงบ้านแล้ว เธอปลดเข็มขัดนิรภัย เปิดประตูลงรถ บอกลาผู้ชายที่อยู่ในรถผ่านกระจก “ขับช้าๆหน่อย ระวังๆด้วย ฉันเข้าบ้านก่อนนะ”

นัชชามองร่างเล็ก ที่มีไฟข้างทางส่องอยู่ข้างหลังเธอ ในใจรู้สึกแปลกๆ เหมือนตัวเองกำลังเอาสัตว์เลี้ยงที่เคยเลี้ยงส่งต่อให้คนอื่นยังไงอย่างนั้น

เตชิตไม่อยากมองหน้าเธอไปมากกว่านี้กลัวว่าจะกลับใจ “เข้าไปเถอะ”