ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 37

ตอนที่37 เธอกับเขาเป็นอะไรกัน

เตชิตยกลิ้นดันบนผนังปากแล้วพูด “ถ้าแกว่างมา ก็ไปหาอะไรทำที่คาลวินไป”

“นี่มันคนละเรื่อง” ธนัทนั่งตัวตรง พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ในฐานะเพื่อนฉันขอเตือนแก ผู้หญิงประเภทนี้ระวังๆไวหน่อย”

“ฉันไม่มีใครแกก็ห่วง พอฉันมีแกก็ห่วงอีกหรอ”

ธนัทพูดไม่ออก “ก็แกหาผู้หญิงที่มีสามีแล้ว มีผู้หญิงอีกเยอะแยะขนาดนี้แกไม่ชอบใครแล้วหรอ”

เตชิตถาม “คนอื่นหรอ คนอื่นทนไม่ได้เท่าเธอ น้องชายฉันเลือกเธอ จะให้ฉันทำยังไง”

ธนัทเอียงหัว “งั้น.....ก็คงช่วยไม่ได้”

……………………………………

อีกฝั่งหนึ่ง ดวิษพานัชชาตรงกลับมาที่นิเวศน์วิลล่า ตลอดทางไม่มีใครพูดอะไร ดวิษนิ่งเงียบมาทั้งทางเหมือนกำลังคิดหาทางทำทุกวิถีทางที่ทำได้ ทำให้นัชชากลัวไม่มั่นใจ

เธออยากให้เขาถามเธอตรงๆว่าระหว่างเธอกับเตชิตเป็นอะไรกัน แต่ไม่ใช่มานั่งนิ่งเงียบแบบนี้

นัชชาหุบขา มองดูสร้อยที่ข้อเท้าเมื่อเห็นว่ามันยังอยู่ก็สบายใจขึ้น

รถขับมาถึงวิลล่า ดวิษขับไปจอดที่โรงจอดรถใต้ดิน ห้องที่มืด นัชชาได้ยินเสียงล็อกประตูรถ

เครื่องทุกอย่าดับลง ได้ยินเพียงเสียงหายใจเบาของเธอกับเขา

เธอกลืนน้ำลาย กดเสียงต่ำและพูดนิ่งๆ “ฉันจะลงจากรถ”

“ลงไปหรอ ดี.....” เห็นสีหน้าของดวิษทะลุที่มืด “ตอบคำถามฉันมาแล้วฉันจะปล่อยเธอลงไป”

นัชชาจ้องมองเขา “คุณอยากถามอะไร”

“เธอไปทำงานที่เตนัทเมื่อไหร่”

นัชชาตอบผ่านๆไม่ได้บอกเวลาแน่ชัด “หลังจากตัดสินใจหย่ากับคุณ”

“สมัครเข้าไปทำงานยังไง”

“สัมภาษณ์ปกติ เตนัทรับสมัครพนักงานใหม่ทุกปี”

ดวิษจับผิดทุกปฏิกิริยาของนัชชา เขาถามต่อ “แล้วเธอกับเตชิตเป็นอะไรกัน”

“ไม่ได้เป็นอะไรกัน” นัชชาละสายตาจากเขา แล้วถามดวิษกลับ “คุณถามทำไม”

ดวิษถามกลับอย่างเร็ว “เธอว่าฉันถามทำไม”

นัชชาตื่นเต้น ถ้าเมื่อกี้เป็นแค่การเดา ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าดวิษรู้ความสัมพันธ์ของเธอกับเตชิตแล้วแน่ๆ ไม่งั้นเขาคงไม่ถามเธอเรื่องนี้

แต่เขารู้เรื่องนี้ได้ยังไง

นัชชาหัวใจเต้นแรงขึ้น ดวิษรู้มากน้อยแค่ไหน ถ้าเขารู้เรื่องเธอกับเตชิตจริง แล้วจุดประสงฆ์ที่เธอกลับมาครั้งนี้เขาก็รู้แล้วหรอ

ตอนที่เธอกำลังสับสนวุ่นวาย คิดหาวิธีอยู่ ดวิษก็ทับเธอ

เธอตกใจ เอามือดันเขาไว้ “คุณจะทำอะไร”

ดวิษไม่ได้คิดที่จะทำอะไร บอกตามตรงเขาไม่กล้า เหมือนที่นัชชากำลังเดาเขา เขาก็กำลังเดาเธอเหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้นกำลังเดาใจเตชิตอยู่

ผู้ชายคนนั้นไม่ควรยั่วยุง่ายๆ

สองคนที่อยู่บนเตียงรุนแรงมากขึ้น เสียงก็ยิ่งอยู่ยิ่งดัง นัชชากำลังจะเดินหนี เสียงสั่นของโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าก็ดังขึ้น เธอก้าวขาหลบออกมา แต่คนที่อยู่ในห้องก็ได้ยินไปแล้ว

ดวิษที่ที่ทับอยู่บนตัวปณิตาแข็งทื่อสักที แล้วพูดสั่งเธอ “ร้องดังกว่านี้หน่อย”

เขาจงใจจะทำให้นัชชาได้ยิน ปณิตาก็ยอมให้ความร่วมมือ

แต่อีกฝ่ายนอกประตู นัชชาละความสนใจไปตั้งนานแล้ว เธอก้มมองชื่อที่แสดงอยู่บนจอ เธอเดินลงมารับข้างล่างอย่างรวดเร็ว “เตชิตหรอ”

“ออกมา ฉันอยู่หน้าประตูวิลล่า” เขาพูดแค่สั้นๆตามเคย

นัชชาก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นาน เธอรีบหยิบกระเป๋ากับโทรศัพท์ออกไป

หน้าประตูใหญ่มีรถจอดไว้ข้างทาง นัชชาวิ่งข้ามไป ยื่นมือเปิดประตูขึ้นรถ หอบหายใจเบาๆ “คุณมาได้ยังไง”

ผู้ชายเปลี่ยนชุดสูททิ้ง ใส่เสื้อขนแกะสีเทากับกางเกงขายาวสบายๆ ผมก็ถูกปล่อยกลางหน้าผาก กลิ่นน้ำหอมถูกกลบด้วยกลิ่นมิ้นต์ ดูก็รู้ว่าออกมาจากบ้าน

เตชิตมองหน้าที่แดงของเธออย่างไม่ละสายตาไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

นัชชาเขินอายที่ถูกจ้อง ยกมือจับหน้าตัวเอง “มีอะไรรึเปล่า”

เตชิตเพิ่งละสายตา “ไม่มีอะไร”

เขาพูดจบก็ยกบุหรี่ขึ้นมาสูบ ลดหน้าต่างลง ควันสีขาวลอยออกไปข้างนอก นัชชาลังเลสักพักแต่ก็พูดออกไป “ดูเหมือนดวิษจะรู้เรื่องของเราแล้ว ขอโทษด้วยวันนี้ที่เขาไปก่อกวนที่บริษัท ”

เขาตอบเสียงเรียบนิ่ง “ฉันรู้”

นัชชาขมวดคิ้ว “คุณรู้หรอ”