ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 39

ตอนที่39 เธอเป็นข้อยกเว้น

เตชิตเอามือบีบคางเธอไว้ ให้มองตาเขา “เจ้าชีวิตต้องการเมื่อไหร่เธอก็ต้องให้ นี่ถึงจะเรียกว่าเจ้าชีวิตเข้าใจมั้ย”

พูดไปพูดมาเขาก็สอดมือเข้าไปในกางเกงของเธอ มือหนาที่เยือกเย็น สัมผัสโดนตัว ทำให้นัชชาขยับหนี “นี่มันอยู่ข้างนอกนะ เตชิตคุณบ้าไปแล้วหรอ เดี๋ยวคนอื่นก็เห็นหรอก”

ในสายตาเธอ เขาไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องบ้าๆแบบนี้

แต่ตอนนี้เขากลับ...................

“เห็นแล้วไง”

นัชชาตาโต มองเขาด้วยสายตาไม่เชื่อหูตัวเอง “คุณสงบสติอารมณ์หน่อย อย่าทำแบบนี้เลย ฉันขอร้อง......................”

เขาทำเหมือนไม่ได้ยินคำร้องขอของเธอ มือยังทำรุ่มร่ามกับตัวเธออยู่

นัชชาต่อต้านจนหมดแรง ดีที่เขาสามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ เห็นเธอตาแดง มือก็ปล่อยออก เขาไม่ได้จะทำอะไรเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

แต่สายตาก็ยังจับจ้องเธออยู่ “ถ้าฉันใช้วิธีเจ้าชีวิตกับเธอ เธอรับไหวหรอ”

นัชชาเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงโมโหขนาดนั้น เป็นเพราะคำพูดนั้นของเธอ แต่เธอพูดผิดตรงไหน ความสัมพันธ์แบบนี้ ถ้าเขาไม่ใช่เจ้าชีวิตเธอแล้วเป็นอะไร

เขาหรี่ตามองเธอ แต่เธอหลบสายตาเขา เอยถาม “เพราะสายเมื่อกี้หรอ”

นัชชาเหมือนโดนจี้ใจดำ เธอตื่นตระหนก แล้วหันหน้าหนี ไม่กล้าสบตาเขา “ฉันแค่กลัวว่าจะคนที่ออกมาจะเห็น”

เตชิตตบหน้าเธอเบาสองครั้ง ไม่เจ็บแต่เหมือนตั้งใจแกล้งหาเรื่องเธอมากกว่า “เวลาแบบนี้ ไหนบอกฉันซิว่าจะมีใครออกมาเห็น ฮือ”

นัชชามองไปรอบๆที่เงียบสนิท อย่าว่าแต่คนเลย ไม่มีแม้แต่ผี................

“ถ้าแคร์ขนาดนั้น ทำไมไม่ถามฉันตรงๆ” เตชิตมองหน้าเล็กที่ตอนนี้เริ่มแดง พูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เธอกลัวฉันมากขนาดนั้นเลย”

นัชชาสดสว่างมาก อยู่ใต้ไฟสว่างกว่าดาวที่อยู่บนฟ้า เตชิกเกือบจูบเธออย่างอดไม่ไหว“......ไม่ขนาดนั้น” ตั้งนานเธอคิดได้แค่นี้

จะว่ากลัวเธอก็ไม่ได้กลัวขนาดนั้น แต่จะว่าไม่กลัว ตอนอยู่ต่อหน้าเขาเธอก็แอบกลัว อาจเป็นเพราะความสัมพันธ์แบบนี้ของเธอกับเขา ทำให้เธอไม่กล้าทำอะไรมาก

“เธอไม่ต้องกลัวฉัน” เธอได้ยินเสียงมาจากบนหัว

นัชชาอึ้ง มองเขายังงๆ “ว่าไงนะ”

“ใครๆก็กลัวฉัน แต่เธอไม่ต้องกลัวฉัน” เตชิตเห็นหน้าตาซื่อๆของเธอ ผมที่โดนเขายีจนยุ่งเมื่อครู่ ใต้แสงไฟผมฟูๆ แต่ก็ดูน่ารัก เขายกยิ้ม “เธอคิดว่าฉันเลวขนาดนั้นเลย ได้แล้วจะทิ้งงั้นหรอ”

“………” นัชชาหลบสายตา นี่มันคำเปรียบเทียบบ้าอะไร

“นัชชา” ตกดึกที่เงียบสนิท เสียงเขาน่าฟังมากขึ้นกว่าเดิม

นัชชาตอรับเสียงเบา “หืม”

“เธอไม่ต้องกลัวฉัน เข้าใจมั้ย” เขาพูดย้ำอีกครั้งก็ปล่อยมือจากคางเธอ หันไปจุดบุหรี่แล้วสูบ

นัชชาพยักหน้ารับแบบงง เขาหมายถึงเขาจะไม่ทำร้ายเธอมั้ง

คือเธอเชื่อที่เขาพูด ทุกครั้งที่เกิดเรื่องเขาจะคอยอยู่ข้างเธอ ถ้าเกิดเขาต้องการจะทำร้ายเธอจริงๆ ไม่ต้องทำอะไรแค่พูดมาคำเดียวทุกอย่างก็ได้ได้ตามที่เขาต้องการ

แต่เขาไม่ได้เป็นแบบนั้น

ไม่รู้เป็นเพราะแสงจันทร์ในคืนนี้สวยเกินไป แสงที่ตกกระทบมายังหัวไหล่ของทั้งสอง นัชชาเงยมองใบหน้าอันหล่อเหลาของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า อดไม่ได้ที่จะเปิดปากถาม “เตชิต คุณเคยเสียใจมั้ยที่คุณคอยช่วยฉันขนาดนี้ ”

นัชชารู้สึกว่าที่วันนี้ดวิษไปถึงเตนัทก็น่าอายมากพอแล้ว ดีไม่ดีอาจจะทะเลาะกันใหญ่โต พอถึงเวลาก็คงจะทำให้เตชิตเสียชื่อเสียง ถึงแม้สุดท้ายจะไม่ใช่การโดนนินทาสนุกปากเล่นๆแต่ก็มากพอที่จะทำให้ตื่นตระหนกหวาดกลัว