ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 408

ตอนที่408 เรียกพ่อเป็นครั้งแรก

นัชชาลูบหัวตุ๊กตาน้อย “ไว้เรากลับไปคุยกันนะคะ ต้องถามความเห็นของลูกด้วย”

ผู้อำนวยการสำทับ “ได้ครับ ไม่มีปัญหา นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ”

นอกจากนั้นก็ยังเดินรอบโรงเรียนอีกสองรอบ ผู้อำนวยการเดินมาส่งพวกเขาเป็นการส่วนตัว เตชิตรู้สึกเกรงใจเป็นอย่างมาก หายากที่จะดูแลทั่วถึงเช่นนี้ เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองได้ทำหน้าที่พ่อขึ้นมา

หลังจากที่ขึ้นรถแล้ว นัชชามองไปที่ชายที่กำลังจะสตาร์ทรถ เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยขึ้น “อีกสักครู่คุณไปส่งฉันกลับไปที่หมู่บ้านมีสุขหน่อยนะคะ ตอนเย็นจะกลับไปทานข้าวกับแม่ฉันค่ะ”

เตชิตเลิ่กลั่กดูเวลา ยังเช้าอยู่ เมื่อคิดว่าเธอไม่ได้กลับไปสักพักแล้ว ก็ได้แต่รับปากตกลง

ขับไปเกือบสี่สิบนาที รถก็จอดที่ด้านล่างของหมู่บ้านมีสุข เตชิตอุ้มลูกที่นั่งทางเบาะหลังลงจากรถ ตอนที่ธีมนต์อยู่ในรถก็งัวเงียเล็กน้อย เขายกมือขึ้นขยี้ตา พูดด้วยสัญชาตญาณอย่างครึ่งหลับครึ่งตื่น “ขอบคุณครับพ่อ”

สี่พยางค์นี้ทำให้เตชิตรู้สึกประสบความสำเร็จ เขานิ่งอึ้งจนไม่สามารถขยับได้ ตัวแข็งทื่อ จากนั้นเลือดลมในร่างกายก็สูบฉีดไปที่ศีรษะ เขาแทบจะได้ยินเสียงของหลอดเลือดในร่างกายของเขา

หัวสมองมึนๆงงๆ คนก็มึนๆงงๆ การตอบสนองใดๆก็ลืมไปจนหมด น่าอายมากเมื่อเห็นใบหน้าของตัวเองเลิ่กลั่กเช่นนี้

เห็นได้ชัดว่า ธีมนต์จะยังไม่เข้าใจว่าตัวเองพูดอะไรออกมา เขาแค่ง่วงมากจนตาแทบจะปิด นัชชาก็ยืนอึ้งอยู่กับที่เช่นกันเมื่อได้ยินคำพูดของเขา

ผ่านไปนานเตชิตจึงได้สติกลับมา เขาตื่นเต้นเกินไปจนดูผิดปกติ “หนู เมื่อครู่หนูเรียกลุงว่ายังไงนะ”

เสียงของเขาสั่น ทุกคำแทบจะพูดออกมาได้ไม่เต็มเสียง ประโยคสั้นๆแต่ว่าเขาใช้พลังทั้งหมดในตัวของเขากว่าที่จะพูดออกมาได้

เมื่อธีมนต์นึกขึ้นได้ถึงคำพูดของตัวเองเมื่อสักครู่ เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองเรียกเขาว่าอะไร เขาก็เริ่มระวังตัวขึ้น สายตาเล็กๆหันไปทางนัชชาเพื่อขอความช่วยเหลือ

เมื่อแม่เข้าใจก็รีบเข้ามาอุ้มเด็กออกจากเขาและพูดเบาๆ “คุณอย่าทำให้เด็กตกใจสิคะ”

เตชิตหลับตาลง กลัวว่าความรู้สึกของตัวเองจะทำให้เด็กตกใจกลัว เขากดนิ้วไปที่ตำแหน่งพระอาทิตย์ของตัวเอง เมื่อกดแล้วก็สะดุ้งทำให้ได้สติของตัวเองกลับคืนมา เขารู้สึกตื่นเต้นมาก

เขาไม่ได้ฟังผิด ธีมนต์เพิ่งเรียกเขาว่าพ่อ ตอนที่เขาไม่รู้เนื้อรู้ตัว จู่ๆก็โพล่งออกมา ดังนั้นเขาสามารถสรุปตามนี้ได้หรือไม่ว่าเด็กได้ยอมรับในตัวเขาแล้ว

เตชิตไม่กล้าที่จะสร้างสมมติฐานเช่นนี้ เขามีความสุขเป็นบ้า

เขาไม่เคยเรียกร้องให้ธีมนต์เรียกเขาว่าพ่อ เขารู้ว่าตัวเองเป็นหนี้ลูกอยู่ ไกลเกินไป เขาพร้อมที่จะยืนหยัดเป็นเวลานาน และเชื่อว่าวันหนึ่งจะยอมรับในตัวเขา แต่ไม่คาดคิดว่าวันนั้นจะมาถึงเร็วเช่นนี้ กะทันหันเช่นนี้

นัชชามองไปที่ชายที่หน้าแดงเล็กน้อย เธอกัดริมฝีปากและพูด “ฉันพาเด็กขึ้นไปก่อนนะคะ”

“อื้อ” เขารับคำ หน้าอกที่แข็งแกร่งเห็นชัดถึงการเต้นของหัวใจ ในเวลานี้ถูกเขาพยายามสะกดเอาไว้ “ตอนเย็นผมมารับพวกคุณนะ”

“ไว้โทรคุยกันค่ะ ฉันขึ้นข้างบนแล้วนะคะ”

“โอเค”

พอเสียงจบลง เด็กน้อยที่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังนัชชาก็ตกตะลึง โผล่ออกมาครึ่งหัวและพูดอย่างรวดเร็ว “เจอกันครับพ่อ”

วินาทีถัดไป ร่างเล็กๆก็หายไปตามทางเดิน ได้ยินแต่เสียงฝีเท้าที่กำลังเดินขึ้นไปชั้นบน

เตชิตเหมือนกำลังถูกฆ่าให้ตายโดยการล้อเล่น เขาคว้าแขนของนัชชา ความแข็งแกร่งของพละกำลังทำให้เธอเจ็บโดยไม่รู้ตัว “คุณได้ยินที่ธีธีเรียกผมเมื่อครู่ไหม”

นัชชามองไปที่ชายเบื้องหน้าเธอด้วยสายตาที่ซับซ้อน ดวงตาคู่นั้นทำให้เขาตื่นเต้นและประหลาดใจ ท่ามกลางสิ่งต่างๆเหล่านั้นก็มีสายตาแห่งความระมัดระวังตัวอยู่ด้วย

เด็กกลัวการที่จะยอมรับซึ่งๆหน้า เขาไม่สามารถทำใจให้สงบได้ มันทรมานมาก

ทันใดนั้นก็รู้สึกทนไม่ไหว