ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 410

ตอนที่410 ลูกเมียอยู่ในอวยแล้ว

คำที่เธอใส่ใจเป็นเหมือนน้ำพุที่ไหลซึมเข้าไปในใจของเขา เตชิตบอกตามจริง “ยังครับ ช่วงบ่ายยุ่งอยู่เลยยังไม่มีเวลา”

“อ้า” นัชชาจ้องไปยังแผนภูมิที่แขนอยู่บนฝาผนัง “นี่เกือบทุ่มนึงแล้วทำไมคุณยังไม่ทานอะไรอีก”

“ไม่มีเวลาครับ อีกสักพักเดี๋ยวลองดู”

เขาพูดเช่นนี้ สองทุ่มก็ยังไม่ได้ทาน

นัชชาถอนหายใจอย่างเสียไม่ได้ “ทางที่ดีคุณหาอะไรทานหน่อยนะคะ ปล่อยให้หิวได้อย่างไร”

เขาไม่ได้ตอบแต่ถามเธอว่า “คุณจะเสร็จประมาณกี่โมงครับ”

“อีกสักพักทานอาหารเสร็จก็กลับแล้วค่ะ น่าจะประมาณสองทุ่มครึ่ง”

สองทุ่มครึ่ง ยังมีเวลาอีกชั่วโมงครึ่งหลังจากนี้ เห็นได้ชัดว่าประชุมติดต่อกันมาเป็นว่าเวลานานจนเริ่มจะไม่ไหวแล้ว ตอนนี้รู้สึกว่าเวลาผ่านไปช้าเหลือเกิน

อยากจะเจอพวกเขาแล้วเช่นกัน ทุกเวลาที่ผ่านไปช่างสิ้นเปลืองจริงๆ เกลียดตัวเองที่ไม่สามารถบินไปได้ในตอนนี้

แม้ว่าหัวใจเขาจะรีบร้อน แต่ปากก็สงบนิ่งมาก “ผมจะไปรับคุณตอนสองทุ่มครึ่ง”

ริมฝีปากนัชชาผ่อนคลายออก เป็นเวลานานแล้วที่ไม่ได้ถูกเขารับส่งเช่นนี้ ก่อนนี้เธออยู่คนเดียวกับลูกของเธอ ใจก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้นคุณก็อย่าลืมทานข้าวล่ะ”

“อื้อ”

วางสายไป เตชิตรู้สึกเบื่อ กำลังต้องการอะไรทำระหว่างนี้ คิดว่าจะไปที่ใกล้ๆบริษัทธนัทสักหน่อย เพิ่งนึกได้ว่าเขาบอกว่าเขากำลังทำงานล่วงเวลา เขาก็เลยขับรถออกไปเพื่อฆ่าเวลา

เมื่อเข้าไปถึงประตูใหญ่ของบริษัท พนักงานต้อนรับเห็นเขาก็แปลกใจเล็กน้อย ลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น “ประ ประธานเตชิต”

เตชิตโบกมือของเขา เดินตรงเข้าไปโดยไม่หยุดพัก

พนักงานเก่าหลายคนยังอยู่ในตำแหน่งเดิมในห้าปีที่ผ่านมา แต่ถ้าหากพนักงานที่ตั้งใจในการทำงาน ทั้งหมดก็จะได้เลื่อนขึ้นและเพิ่มเงินเดือน พวกเขาเห็นเตชิตเดินเข้ามาอย่างมุ่งมั่น พวกเขาล้วนกระตือรือล้นกล่าวทักทาย แม้จะเพียงแค่ตะโกนเรียกออกมา “ประธานเตชิต”

พนักงานใหม่ที่ไม่รู้จัก กระซิบกับคนที่อยู่ข้างๆเขา “นี่คือซีอีโอของบริษัทเราหรอ ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”

“นี่คือประธานเตชิต เรียนกฎหมายมาไม่รู้จักได้อย่างไร”

พนักงานใหม่กะพริบตาทันที “นี่คือประธานเตชิตหรอ ฉันเคยได้ยินแต่ว่าไม่เคยได้เห็นตัวจริง”

“เจ้านายพวกเราไม่ได้มาบ่อยๆ ก่อนหน้านี้ไม่รู้ว่าทำไมไม่ได้อยู่ในวงการนี้แล้ว เขาเป็นเพื่อนสนิทกับประธานธนัท”

“อย่างนี้นี่เอง”

…..

เตชิตเดินตรงเข้าไปในห้องทำงานของธนัท ชายคนนั้นกำลังนั่งดูรายงานอยู่ที่โต๊ะทำงาน

เมื่อเห็นเขามาก็รู้สึกค่อนข้างประหลาดใจ “มาได้ไงเนี่ย”

“เบื่อ หาเพื่อนนั่งด้วย”

สายตาของธนัทมองไปทั้งตัวเขา เปล่งเสียงดุดัน “นัชชาไม่สนใจแกล่ะสิท่า ถึงได้มาหาฉันที่นี่”

พอได้ยิน เตชิตก็ทำท่าดื่มกาแฟ จากนั้นก็ยิ้มเจื่อนๆ “อารมณ์ของผมขึ้นอยู่กับหล่อนตั้งแต่เมื่อไหร่ นายสายตาของคุณผมไม่มีเรื่องอื่นทำหรือยังไงกัน”

ปรัณเคยพูดเขาเป็นเช่นนั้น ตอนนี้ธนัทก็ยังพูดว่าเขาเป็นเช่นนั้นอีก ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เหลือศักดิ์ศรีของตัวเองเหลืออยู่เลย

“เพิ่งรู้ตัวหรือไง” ธนัทไม่ต้องการให้เขาเหลือใบหน้าหยิ่งจองหองอยู่ “ห้าปีก่อนคุณแทบจะจมหายไปกับนัชชา อย่าหาว่าเราว่าคุณเลย”