ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 422

ตอนที่422แบล็คเมล์ด้วยภาพหลุด

"แต่ว่าผมยังรู้สึกกลัวอยู่"เด็กน้อยก้มมองมือเล็กของตนเองในใจเหมือนเก็บซ่อนอะไรอยู่

เตชิตไม่ได้เร่งรัดอะไรเขาใจเย็นค่อยๆปลอบเขาว่า"ไม่เป็นไรนะครับพ่ออยู่ตรงนี้ข้างหนูถ้าหนูเกิดกลัวขึ้นมาก็แค่ดึงชายเสื้อพ่อพ่อก็จะรีบพาลูกออกไปเลยดีมั้ย"

ใจของธีมนต์ถูกคำพูดของชายหนุ่มปลอบให้คลายกังวลลงไปบ้างแม้ว่าจะยังคงมีความหวาดกลัวอยู่แต่เขาก็ยอมลงรถมากับเตชิต

เมื่อเดินเข้าไปในบ้านคุณตาคุณยายของเขาก็นั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกแล้วเมื่อได้ยินเสียงประตูก็อกๆแก๊กๆทั้งสองก็หันมาตามเสียงทันทีเตชิตที่สวมสูทสีน้ำเงินเข้มจูงมือธีมนต์เดินเข้ามาสีเสื้อของทั้งสองใกล้เคียงกันตากับคิ้วของธีมนต์เหมือนกับเตชิตมากดูก็รู้ว่าทั้งสองเป็นพ่อลูกกัน

ท่าทีเมื่อได้พบกับเด็กน้อยครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อนอย่างสิ้นเชิงเพราะพวกเขาต่างรู้แล้วว่าเด็กคนนี้ก็คือเหลนของเขาสองตายายหันไปยิ้มกับเด็กน้อยแล้วกวักมือเรียก"ธีมนต์มาหาตากับยายนี่มา"

เตชิตได้ยินสรรพนามที่ทั้งสองใช้แทนตัวเองถึงกับชะงักในใจไม่รู้จะพูดอย่างไรแต่อย่างน้อยก็ดีกว่าครั้งก่อน

เขากลัวว่าลูกจะประหม่าจึงจูงมือเขาเดินไปที่โซฟาตรงหน้าที่ผู่เฒ่าทั้งสองนั่งอยู่เขาชี้ไปที่ทั้งสองก่อนจะพูดด้วยเสียงนุ่มๆออกมาว่า"เรียกคุณตาทวดกับยายทวดซิลูก"

ธีมนต์เรียกตามอย่างเชื่อฟัง

"เก่งมากจ้ะ"คุณยายของเตชิตดีใจมากที่ได้ยินเด็กน้อยเรียกรีบเรียกแม่บ้านให้เตรียมผลไม้"รออีกแปบนะจ๊ะเดี๋ยวยายทวดจะให้หนูกินของอร่อยๆ"

ฝั่งชายชราแม้จะไม่ได้แสดงออกอย่างชัดเจนแต่เมื่อได้ยินเด็กน้อยเรียกคุณตาทวดนัยตาก็ซ่อนความดีใจไว้ไม่มิดมองใบหน้าเล็กที่ช่างเหมือนกับเตชิตตอนเด็กๆเหลือเกินจนเหลือคำพูดออกมาแค่สองคำ"ดีดีจริงๆ"

เมื่อได้เจอธีมนต์ผู้เฒ่าทั้งสองต่างก็มีความสุขมากจึงเอาของที่ดีที่สุดในบ้านมารับรองเขาตรงหน้าแต่เพราะเหตุการณ์ครั้งก่อนทำให้เด็กน้อยยังคงประหม่า

ชายชราหยิบกล้วยขึ้นมาส่งให้เด็กน้อย"ไม่ต้องกลัวบ้านของตาทวดก็คือบ้านของหนู"

ธีมนต์รับมาอย่างระแวดระวังพร้อมก้มศีรษะอย่างสุภาพ"ขอบคุณครับคุณตาทวด"

ชายชราหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข"เก่งมาก"

เตชิตมองทั้งสองคอยจัดแจงโน่นนี้เพราะอยู่ในบ้านก็มีสมาชิกตัวน้อยมาเพิ่มอีกคนพูดตามความจริงแล้วหลายปีมานี้เขาก็ไม่ได้รับการดูแลประคบประหงมแบบนี้มาก่อนถึงแม้ว่าสองตายายอาจจะทำอะไรไม่ดีเอาไว้แต่ก็ด้วยความสัมพันธ์ทางสายเลือดทั้งสองชอบธีมนต์ด้วยใจจริง

ขอแค่แบบนี้ก็พอแล้วเตชิตในวัยนี้พร้อมแล้วทุกอย่างเวลานี้ขอแค่เพียงครอบครัวกับความสงบเท่านั้น

เรื่องที่เตชิตพาธีมนต์กลับไปบ้านเก่านั้นไม่นานก็ถึงหูของประทินนักสืบเอกชนนำเรื่องนี้มาแจ้งกับหล่อนหลังจากที่หล่อนให้นักสืบตามความเคลื่อนไหวของเขามาสามวันวันนี้หล่อนคงจะต้องออกจากบ้านไปที่บ้านหลังเก่านั้นเสียแล้ว

หล่อนเม้มปากแน่นนัยตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นสิ่งที่หล่อนทุ่มเทมาสามปีกว่านี้เทียบอะไรไม่ได้เลยกับเด็กคนหนึ่ง

"นี่ตกลงคุณคิดจะทำอะไรหากสะกดรอยตามเขาต่อไปนี่โอกาสจะถูกจับได้ก็มีมากขึ้น"เสียงปลายสายเป็นเสียงผู้ชายที่พูดผ่านอุปกรณ์ดัดเสียงถามหล่อน

ประทินดึงสติกลับมามองออกไปนอกหน้าต่างที่ค่อยๆมืดลงแผนร้ายในใจค่อยๆผุดขึ้นมา"จับตูดูความเคลื่อนไหวของเด็กคนนั้นให้ดีถ้าออกจากบ้านหลังนั้นเมื่อไหร่รีบรายงานฉันทันที"

หลังจากวางสายประทินก็นั่งลงเงียบๆข้างเตียงสักพักจากนั้นก็ค่อยๆมองรอบกายมองการตกแต่งภายในห้องที่คุ้นเคยในใจมีความโศกเศร้าที่บรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้แต่ความเศร้าและเจ็บปวดนี้ได้ถูกแปรเปลี่ยนกลายเป็นความแค้นที่ฝังลึกอยู่ในใจหล่อนไม่เพียงแค่อยากไขว่คว้าหาความสุขเท่านั้นแต่หล่อนยังต้องการตัวชายหนุ่มอีกด้วยมันยากนักหรืออย่างไร

ไม่หากหล่อนไม่ได้ตัวเขาหล่อนก็จะยอมให้คนอื่นได้เขาไปเช่นกัน

สามปีที่ผ่านมาในเมื่อหล่อนปล่อยมือไม่ได้ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องกลัวที่จะทำลายมัน

"ภาพตัดต่อ"ชายหนุ่มหัวเราะเสียงเย็นทุกคำที่เขาพูดเหมือนออกถูกแช่ด้วยน้ำเย็นๆ

มาถึงตรงนี้ประทินเองก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว"ถึงต่อให้เป็นภาพตัดต่อจริงๆถ้าฉันปล่อยภาพนี้ออกไปก็คงไม่เป็นผลดีกับนัชชาและลูกเท่าไหร่นะคะ"

เตชิตคิดว่าหล่อนคงจะเสียสติไปแล้วเห็นแก่ตระกูลบุญชูเขาจึงเอ่ยปากเตือนหล่อนว่า"คุณทำแบบนี้เคยคิดถึงผลที่จะตามมามั้ย"

"เตคะคุณคิดว่าตอนนี้ฉันจะมีอารมณ์ไปคิดถึงคนอื่นอีกเหรอไม่มีที่ไหนสนใจฉันแล้วฉันจะไปสนใจคนอื่นทำไมกัน"

คำพูดของประทินเหมือนกับคนที่พยายามดิ้นรนด้วยแรงเฮือกสุดท้ายเพื่อจะเอาชีวิตรอดทุกๆคำพูดเหมือนถูกเตรียมไว้หมดแล้ว

ความจริงแล้วเขาไม่อยากจะสนใจใยดีอะไรกับเกมเล็กๆของหล่อน

แต่เพราะว่ามันเกี่ยวพันกับนัชชาเขาไม่ยุ่งไม่ได้"แล้วคุณต้องการอะไร"

"ฉันไม่ได้ต้องการอะไรก็แค่อยากพบและพูดคุยกับคุณให้ชัดเจน"หล่อนแทบจะไม่ต้องคิดก็โพล่งออกไปว่า"ขอแค่ให้ฉันได้พบคุณภาพนี้ก็จะไม่ถูกปล่อยออกไปเมื่อเราคุยกันรู้เรื่องแล้วฉันก็จะไม่ไปวุ่นวายกับพวกคุณอีก"

เตชิตไม่เชื่อในคำสัญญาของหล่อนเท่าไหร่นักแต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาคิดว่าหล่อนพูดถูกก็คือพวกเขาควรจะพูดคุยกันอย่างน้อยก็ทำให้ภาพนี้ไม่ต้องหลุดออกไปและเรื่องนี้ก็จะทำให้เขาลงมือคิดบัญชีกับตระกูลบุญชูได้อย่างสนิทใจ

หลังจากคิดพิจารณาแล้วเตชิตก็ตอบตกลงที่จะพบหล่อน"ที่ไหนเมื่อไหร่"

"ร้านกาแฟอำพันเลขที่24ถนนศิลาฉันจะรอคุณมาตอนนี้เลย"พูดจบหล่อนยังกำชับเขาอีกว่า"คุณมาคนเดียวนะคะห้ามพาคนอื่นมาด้วย"