ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 446

ตอนที่446 อาการติดยากำเริบ

พวกเขาฉันพี่น้องเพราะเรื่องนี้จึงอดกลั้นมาโดยตลอด รอประทินเดินออกมาจากชนัยจริงๆ ทุกอย่างถึงจะเริ่มต้น

แม้ว่าปรัณจะเป็นคนตีสองหน้า แต่เขาก็เป็นหมอ ได้ยินพวกเขาพูดเรื่องพวกนี้ แม้ว่าจะต่อต้านกับความคิดนี้แต่ก็เห็นด้วยไม่น้อย ยกชาบนโต๊ะขึ้นมาจิบ แล้วเปลี่ยนบทสนทนา “สองวันนี้ร่างกายไม่มีปัญหาใช่ปะ?”

“ไม่มี” เตชิตพยักหน้าเบาๆ ออกจากโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ไม่มีอาการที่แปลก

ปรัณนับเวลาดู ในใจก็ไม่ค่อยสบายใจแต่ไม่กล้าแสดงออกมาชัดเจน “ยังจำที่ฉันพูดกับนายได้ใช่ไหม ต่อจากนี้ร่างกายอาจจะมีโรคปรากฏขึ้นมา แต่ไม่ต้องกังวล เป็นแค่ชั่วคราว”

เขาเน้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระตุ้นให้เตชิตหันสายตามา “ฉันดูอ่อนแอมากในสายตานาย?”

“ก็ได้ๆๆ” ปรัณยิ้มพลางโบกมือ “ฉันไม่สนแล้ว ไม่ถามแล้ว เชื่อใจนาย”

หน้าเขาผ่อนคลายลง แต่ในใจกลับตึงเครียด โรคของเตชิตเป็นอย่างไรเขาก็ยังไม่แน่ใจที่สุด พอคิดถึงสิ่งที่ต้องเผชิญในภายภาคหน้า ก็ทรมาณแทนเขา

ยังดีที่เขามีนัชชาอยู่ข้างกาย ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรดี

สี่หนุ่มใหญ่นั่งคุยกันที่ห้องนั่งเล่นสักพั มองดูเป็นเวลาสามทุ่มครึ่งแล้ว กลัวว่าจะรบกวนเวลาพักผ่อน เลยบอกว่าจะขอลา

ธีมนต์หลับไปแล้ว นัชชาใส่เสื้อคลุมลงมาส่งแขก ส่งทีละคนจึงค่อยหันหลังกลับเข้าบ้าน

เตชิตสัมผัสมือเล็กๆของเธอที่เย็นเพราะถูกลมพัด เขาขมวดคิ้ว “ใส่เสื้อผ้าน้อยเกินไปแล้ว”

“ไม่มีปัญหา ใกล้นิดเดียวเอง ไม่เป็นไร” นัชชาเปลี่ยนรองเท้า เงยหน้าขึ้นมองเขา สายตาสบกับแสงบริเวณห้องโถง สีหน้ารอยยิ้มชัดเจนทำให้หลงใหล “คุณขึ้นไปอาบน้ำผ่อนคลายหน่อย ฉันเตรียมน้ำไว้ให้แล้ว”

แม้ว่าเขาตั้งแต่ต้นจนจบไม่ได้แสดงความเหนื่อยล้าออกมาสักนิด แต่สุดท้ายก็ไม่มีแรงเพราะเพิ่งฟื้นฟูจากโรคร้าย ใช้เวลาหนึ่งวันเต็มๆ ก็รู้สึกเหนื่อยล้าแน่นอน

ความใจดีของเธอทำให้เขาใจอ่อนขึ้นมา ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นมาปลอบโยนแก้มนิ่มเธอ พูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “คุณไม่อาบ?”

“ฉันอาบน้ำฝักบัวก็ได้” นัชชาไม่ปล่อยโอกาสให้เขาได้แหย่ ทำตามคำแนะนำคุณหมออย่างระมัดระวัง

เตชิตรู้สภาพร่างกายตน และไม่อยากให้มันเกิดปัญหาอย่างแน่นอน แต่มันอดไม่ได้จริงๆ ก็อยากหาความสุขให้ตัวเองใช่หรือเปล่า?

เขายื่นมือโอบเธอเข้าอ้อมอก ลมหายใจอุ่นร้อนรดผิวหนังทั้งคู่ “ช่วยอาบนวดผมหน่อย”

นัชชายกมือขึ้นกั้นระหว่างตัวพวกเขา ผลักให้ออกห่างนิดหน่อย ให้ความร้อนใบหน้าไม่สูงขนาดนั้น “วันนี้ไม่ได้ออกไปไหนต้องอาบน้ำอีกหรอ?”

“อืม”

นัชชาฟังเขาตอบอย่างยืนยัน บอกเขาอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “คุณอย่าแกล้ง”

“เปล่านะ”

เห็นเขายืนกราน นัชชาไม่อยากทำให้เข้าใจผิด เขากัดริมฝีปากสมใจคิด “ก็ได้”

ในเมื่อตอนนี้เขาเป็นผู้ป่วยครึ่งหนึ่ง แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างนั้น

ทั้งสองขึ้นชั้นบนเข้าห้องไปพร้อมกัน ประตูปิดลง ความมีชีวิตชีวาของตอนกลางวันถูกันไว้นอกประตู พื้นที่ว่างอีกฝั่งคือสถานที่ที่คุ้นเคยที่สุดของทั้งสอง

เตชิตโอบกอดเธอเข้าอ้อมอก คางอันเซ็กซี่วางลงที่หัวไหล่เธอ ไม่ได้พูดอะไรออกมา เพียงแต่โอบกอดร่างเล็กของเธอไว้แน่นๆ ความว่างเปล่าในใจจิตถูกเติมเต็มแล้ว

หลังจากเล่นกันส่งเสียงดัง แม้แต่บรรยากาศก็สงบเงียบมากขึ้น ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรออกมา ใช้เพียงสองร่างอุ่นรับรู้กันและกัน ซึ่งอบอุ่นมากกว่าทุกครั้ง

ลมในค่ำคืนผ่านหน้าต่างเข้ามาจากทางด้านหลัง ล้อมรอบผ้าม่านสีขาวอีกด้านหนึ่ง มีรังสีแห่งความอ่อนช้อยและสง่างาม เขาโน้มศีรษะลงมาจูบหน้าผากเธอเบาๆ กั้นด้วยผมเส้นบางแต่ก็รับรู้ได้ถึงริมฝีปากอุ่น “ผมเข้าไปก่อนนะ”

ไม่รู้ทำไม ใบหน้านัชชาก็ร้อนผ่าวขึ้นมา ยื่นมอไปผลักเขา แต่แรงเหมือนแกล้งทำ “คุณรีบเข้าไปเลย”