ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 465

ตอนที่465 อยากเจอเธอใจจะขาด

นัชชาอึ้ง “ลูกคิดถึงพ่อหรอครับ”

“อืม ไม่ได้เจอพ่อนานแล้ว..........” การกระทำและสีหน้าน้อยใจของธีมนต์ ทำนัชชาเจ็บปวด

“ธีครับ ถึงพ่อจะไปทำงานไม่อยู่กับเรา แต่ลูกต้องรู้ไว้ว่าเขาคิดถึงลูกมาก เขาคิดถึงลูกอยู่ตลอดเวลา รู้ต้องเข้าใจเขานะครับ”

คำพวกนี้ครึ่งปีที่ผ่านมานัชชาพูดกับเขาหลายรอบมาก เธอกลัวลูกจะรู้สึกห่างเหิน หรือความรู้สึกเปลี่ยนไปจากเดิม จะเป็นผลกับการเติบโตของเขา

ปกติหลังจากธีมนต์ได้ยินแบบนี้ เขาจะพยักหน้าตอบรับ แต่วันนี้.................

เขาวางน่องไก่ในมือลง ตากลมโตถามด้วยสายตาแปลกใจ “แต่คุณแม่ครับ ถ้าพ่อคิดถึงผม แล้วทำไมเขาไม่กลับมาล่ะ................”

นัชชาขมวดคิ้ว รวมถึงคำพูดเมื่อครู่ของครู ทำให้เธอวิตกกังวล อาจจะเป็นเพราะเตชิตไม่อยู่ เขาเห็นเด็กคนอื่นๆมีพ่อคอยอยู่ข้างๆ แล้วรู้สึกไม่ดีหรอ

ถึงเมื่อก่อนเธอจะเลี้ยงดูเขาตัวคนเดียว แต่ตอนนั้นเป็นเพราะยังเด็ก เด็กๆในอนุบาลไม่มีใครสังเกตเรื่องแบบนี้ ตอนนี้เรียนประถมต้น และสภาพแวดล้อมของที่นี่ค่อนข้างให้ความสำคัญเรื่องนี้ มันอาจจะทำให้เขาเสียใจที่ไม่มีพ่อเหมือนเด็กคนอื่นๆ

เธอลูบหัวเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงปลอบประโลม “เชื่อแม่นะครับ อีกไม่นานพ่อก็กลับมาแล้ว”

ใกล้จะครบครึ่งปีแล้ว ผู้ชายคนนั้นคงน่าจะดีขึ้นมามากแล้ว นัชชาเปิดร้านเธอค่อนข้างยุ่ง ยิ่งเข้าใกล้ครึ่งปีมันทำให้เธออดเป็นห่วงไม่ได้ เธอกลัวว่าถ้าเขาหายไม่ทันตามเวลาล่ะจะทำยังไง

เหมือนรู้ว่าทางข้างหน้าเป็นทางตัด เดินต่ออาจจะเจอสะพาน หรือไม่ก็เป็นเหวเธอปิดตาไว้ไม่อาจรู้ได้ว่ามันจะเป็นยังไง เธอทำได้เพียงเชื่อมั่นในความศรัทธาของตัวเอง

“แม่ครับ แม่บอกพ่อให้หน่อยว่าผมคิดถึงมาก เขาบอกว่าจะมารับผมกลับบ้าน แต่ก็ไม่มาสักที ผมอยากเจอพ่อมากๆ..........” ธีมนต์พูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ เขาเข้าใจผิดมาโดยตลอดว่าเธอติดต่อกับเตชิตอยู่

นัชชาสงสารแล้วสงสารอีก ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไรก็ไม่ควรให้เด็กรับรู้ แต่เหตุการณ์แบบนี้เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากคอยปลอบเขา

“ครับ เดี๋ยวแม่บอกให้ครับ”

ธีมนต์ปิดเทอมเล็ก ทุกคำพูดของลูกมีผลกับอารมณ์ของเธอ เพราะทุกครั้งที่ลูกพูดอะไรออกมาจะทำให้เธอวิตกกังวล

ใกล้จะครบครึ่งปีแล้ว แต่เตชิตก็ยังเงียบสนิท เด็กเริ่มเครียดเพราะไม่มีพ่ออยู่เคียงข้าง มันเหมือนก้อนหินที่กดทับเธอเอาไว้ หายใจไม่ทั่วท้อง

ทุกอารมณ์ต้องคอยเก็บกลั้นเอาไว้ ในที่สุดเธอก็แบกรับไม่ไหว ในคืนที่เธอดื่มหนัก เธอหยิบมือถือขึ้นมาดูท่ามกลางแสงจันทร์ มองดูเบอร์ที่ครึ่งปีมานี้เธอไม่เคยโทรไป

คุ้นเคยมาก มากจนเธอจำเบอร์ได้ แต่มันเป็นปัญหาใหญ่ที่เธอกดโทรไปไม่ได้

มือเธอชะงักค้าง หน้าจอมืดแล้วสว่างขึ้น เหมือนความรู้สึกของเธอตอนนี้

เธอรับปากว่าจะไม่โทรไปรบกวนเขา ให้เวลาเขา แต่ธีมนต์ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความกดดันนี้ เธอเริ่มแบกรับมันไม่ไหวแล้ว