ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 471

ตอนที่471 ต่อจากนี้ไปคุณจะได้รับมัน

เช้าตรู่วันถัดมา นัชชาถูกเสียงนาฬิกาของโทรศัพท์ปลุกขึ้น เธอลืมตาขึ้นมาอย่างมึนงง ขมวดคิ้วพลางเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆ เอื้อมเท่าไหร่ก็เอื้อมไม่ถึง แต่สัมผัสถูกแขนอุ่นของผู้ชายแทน

เธออึ้งไปสักพัก พลิกตัวไปเจอกับดวงตาสลึมสลือที่ยังตื่นไม่เต็มที่ของเขา ก็ตื่นตระหนกในพริบตา

“หาโทรศัพท์?” เตชิตหยิบโทรศัพท์ส่งให้เธอ

นัชชาอึ้งไปพักหนึ่งถึงนึกขึ้นมาได้ว่า ผู้ชายคนนี้เพิ่งกลับมาเมื่อคืน

เธอขอบตาร้อนผ่าวยังอดไม่ได้ เธอเอื้อมมือโอบกอดเขากลับอย่างเชื่องช้า “ฉันตื่นขึ้นมาคนเดียวตลอดครึ่งปี ลืมตามาเจอคุณฉันไม่ชินเลย”

ได้ยินดังนั้น แขนที่โอบร่างเธออยู่ก็ออกแรงขึ้นมานิดหน่อย เสียงแหบพร่าและเซ็กซี่ในตอนเช้าออกมาจากลำคอเขา “งั้นก็ชินซะนะ ต่อจากนี้คุณจะได้รับมัน”

นัชชาหัวเราะไร้เสียง เพลิดเพลินกับความอบอุ่นและหวานชื่นใจที่หาได้ยาก ในใจก็ยังไม่ลืมเรื่องสำคัญ “เดี๋ยวพ่อฉันจะเข้าห้องผ่าตัดแล้ว ตื่นเช้าหน่อยนะ”

ถ้าเป็นไปได้เตชิตอยากจะกอดเธออยู่อย่างนี้จนชั่วนิจนิรันดร์ แต่ยังไงคุณพ่อภรรยาก็รอผ่าตัดอยู่ข้างห้อง เขาต้องลุกขึ้นมา “ลุกเถอะ”

นัชชาพยักหน้า ปล่อยมือเขาแล้วค่อยๆยกตัวขึ้นมา กำลังจะนั่งตรง รู้สึกถึงความเจ็บระหว่างขาสองข้างตอนลุกขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ

เธออ้าปากค้างส่งเสียง ‘ซี้ด’ ทำให้ผู้ชายที่กำลังติดกระดุมอยู่หันมา “เป็นอะไร?”

นัชชาหลีกสายตาเขา เขินที่จะพูดความจริง จึงพูดอย่างกำกวม “ไม่มีอะไร เกี่ยวโดนผม”

เตชิตไม่ได้คิดอะไรมาก ติดกระดุมต่ออย่างไม่รีบร้อน

ในหัวของนัชชามีแต่ภาพไร้สาระและบ้าๆบอๆที่ทั้งสองทำกันเมื่อคืน ใบหูแดงขึ้นมาอย่างเงียบๆ เธอหลบสายตาเขาด้วยการสวมเสื้อผ้า นั่งเพียงครู่หนึ่ง รอจนรู้สึกโอเคแล้วค่อยลงจากเตียง

แต่เพียงปลายเท้าแตะพื้น ต้นขาก็เจ็บจนไม่ไหว ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ ขาเธอก็อ่อนขึ้นมาทันที

นัชชาเกือบจะแข็งเป็นหิน ใช้สองมือประคองที่เตียงอย่างกระอักกระอ่วน ใช้ทักษะไม่กี่วินาทีนี้หลบเลี่ยงสายตาอันเฉียบแหลมของเตชิตได้

เธอเห็นผู้หญิงตัวเล็กขยับก็ไม่ขยับอยู่ข้างเตียง เกือบจะหลุดโพล่งออกไปว่า ‘เป็นอะไรไป’ ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้กับท่าทางเธอเมื่อครู่ ก็เข้าใจในทันที มุมปากโค้งยิ้มเจ้าเล่ห์ หมุนตัวเดินมาข้างเธอ “ปวดขา?”

ทั้งๆที่เป็นคำธรรมดาสองพยางค์ แต่เป็นความรู้สึกที่พูดไม่ชัดเจนและไม่เข้าใจจากปากของเขา

ใบหน้านัชชาเห่อแดงแม้จะมองด้วยตาเปล่า เธอทนความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงนี้ ขอทางเขาเดินมายังห้องน้ำ “พูดอะไรน่ะ รีบมาล้างหน้าแปรงฟันเร็วๆ......”

เตชิตเห็นแผ่นหลังเธอหนีไป ก็ใส่คำว่า ‘เขินอาย’ ไว้ด้านหลังเธอ อารมณ์ดีมากไปพักใหญ่ หัวเราะออกจากช่องออกด้วยเสียงทุ้มต่ำกังวาน

นัชชาเข้ามาในห้องน้ำแล้วใช้มือล็อคกลอนประตู กำแพงห้องผู้ป่วยบางจนได้ยินเสียงของเขาอย่างเคย ทันใดนั้นก็อายจนอยากจะมุดรูเข้าไปใจจะขาด

เธอบิดหัวก๊อกน้ำ เอามือประคองน้ำล้างหน้า อุณหภูมิน้ำไม่ได้ลดลงอย่างน่าประหลาดใจ มองเห็นตัวเองที่เปียกดูไม่จืดในกระจก นัชชาจ้องสักพักจู่ๆก็ยิ้มออกมา

เขินไหม ก็เขิน

มีความสุขไหม และก็มีความสุขด้วย

แค่นี้ก็พอแล้ว