ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 48

ตอนที่48 สงครามเย็น

นัชชากลับถึงห้องทำงาน เรื่องที่เธอไปถึงห้องเตชิตก็กระจายไปทั่ว

เรื่องมันด่วนมาก เธอไม่ทันได้คิดอะไรมาก เดินตรงไปกาเตชิตถึงห้อง ทำให้ตกเป็นข่าวซุบซิบของคนอื่นอีกครั้ง

มันก็เป็นเรื่องเดิมๆนั่นแหละ เมื่อก่อนคนบอกว่าเธอมีคนหนุนหลัง แต่คนที่คอยหนุนหลังเธอเป็นใครไม่มีใครกล้าพูด แต่วันนี้เธอกลับกล้าเดินเข้าไปในห้องทำงานของเตชิต แล้วยังกลับมาแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น นั่นก็ทำให้เตชิตตกเป็นประเด็น

นัชชามองดูสายตาที่ระมัดระวัง รวมถึงสายตาของแก๋ก็เริ่มเกรงๆ

เธอพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โลกนี้มีสิ่งหนึ่งที่เร็วพอๆกับแสงก็คือข่าวซุบซิบ

เธอไม่รู้ว่าคนอื่นจะต่อว่าเธอยังไง เธอพยายามไม่ใส่ใจ

นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน นัชชายกน้ำขึ้นมาดื่ม แต่พอนึกถึงสายตาเย็นชาของเตชิตเมื่อครู่ทำให้เธอขนลุก

จรรยาได้คลิป ก็เดินออกจากห้องด้วยรอยยิ้ม เธอไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นคนใจบุญ ที่ยอมยกโทษให้เพราะสงสารเด็กในท้อง

เธอสนใจอย่างเดียว ดลัวว่าเตชิตจะเข้าใจผิด เธออธิบายแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ฟังแถมยังไล่ให้เธอออกมา

นัชชารู้สึกกลุ้ม ถอนหายใจ หยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความหาจินต์

นัชชา: อยู่มั้ย

จินต์: อยู่ๆ

นัชชา: เมื่อกี้เหมือนจะทำให้เตชิตโกรธ แบบโมโหแบบจริงจัง

จินต์: .......เธอมีปัยญานั้นด้สยหรอ ไม่น่าเชื่อ เล่ามาๆ (หน้าเหมือนอยากรู้อยากเห็น)

นัชชาพิมพ์เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้ให้จินต์ฟัง

ไม่ถึงนาทีเธอก็ส่งสติกเกอร์ตกใจกลับมา

นัชชา: หมายความว่าไง

จินต์: ฉันขอชื่นชมในความกล้าของแก เธอเป็นคนแรกที่กล้าถีบหัวส่ง ทำเรื่องแบบนี้กับเขา

นัชชา: ฉันถีบหัวส่งที่ไหน ฉันอธิบายให้เขาฟังแล้ว ที่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อเด็ก แต่รู้สึกเหมือนไม่มีประโยชน์เขาไม่ฟัง

จินต์: ไร้สาระ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ยอมรับไม่ได้ป่ะ ฉันว่าเตชิตไม่จับแกมัดไว้ตีแกก็ดีแค่ไหนแล้ว แกคิดดูดีๆ เขาอุตสาลดตัวลงมาช่วยแก พอสุดท้ายแกหักหลังเขาแล้วไปเข้าข้างบ้านนั้น เป็นใครใครก็โกรธ

นัชชากดพิมพ์แต่สุดท้ายก็ลบทิ้ง จินต์ก็ส่งข้อความมาอีก

จินต์: เธอใจอ่อนง่ายไปหน่อย เธออาจจะทำเพื่อเห็นแก่เด็ก แต่เตชิตเขาคงไม่คิดแบบนั้น เพราะเธอกับดวิษเคยมีเรื่องมากมายเกิดขึ้นระหว่างพวกแก ถ้ากลัวว่าเขาจะโกรธขึ้นมาจริงๆ ก็ไปเอาใจโอ๋เขาหน่อย

โอ๋หรอ

พอคิดได้แค่นี้นัชชาก็ขนลุกซู่ คงยังไม่ทันที่จะโอ๋เขาสำเร็จ เธอคงโดนสายตาเย็นชาของเขาจ้องจนเธอแข็งตายก่อน

ไม่ใช่ใครที่ไหนจะสามารถรับแรงกดดันจากเขาได้

คุยไปได้ไม่กี่ประโยค ก็มีคนเรียกเธอ เธอไม่กล้าชักช้ารีบวางมือถือแล้วไปทำงานต่อ จนถึงเวลาเลิกงาน

เธอมองดูเวลา ตอนนี้เตชิตคงยังไม่กลับบ้าน เธอนึกถึงคำพูดของจินต์เธอเลยรีบเก็บกระเป๋าแล้วรีบเดินออกมา

“นัชชา”

ยังเดินไม่พ้นประตูห้องทำงานก็มีคนเรียกเธอ

“คุณนัชหาคุณเตชิตหรอครับ” ตรัณชงัก “เขากลับไปแล้วครับ”

“เขาเลิกงานแล้วหรอ” นี่มันแค่ห้าโมงเย็น เขาไม่เคยเลิกงานเช้าขนาดนี้

“ครับ คืนนี้ต้องไปพบลูกค้า”

“โอเค ขอบคุณนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ”

หลังจากวางสาย เธออุตสาห์มาดักรอเขาก่อนแต่สุดท้ายก็คลาดกัน หรือเป็นเพราะว่าเตชิตรู้ว่าเธอจะมาดักหรอ เลยตั้งใจหลบหน้าเธอ

นัชชาเดินคอตกออกจากบริษัท ต่อรถกลับมา เป็นเวลาที่ทุกคนเลิกงานรถไฟฟ้าคนเยอะมาก มากจนไม่มีแม้แต่ที่จับ กว่าจะถึงบ้านก็ประมาณทุ่มครึ่งแล้ว

เธอถอดรองเท้า ล้มตัวนั่งที่โซฟาอย่างหมดแรง เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูมีเพียงสายเรียกเข้าที่ไม่ได้รับจากณัชชนม์

เธอโทรกลับ แล้วบอกกับแม่ว่าช่วงนี้อย่าไปเจอคนบ้านดวิษ รอให้เธอจัดการปัญหาทุกอย่างเสร็จก่อน ณัชชนม์ไม่ได้พูดอะไรมากบอกแค่ว่าให้เธอดูแลตัวเองดีๆ

หลังจากวางสาย เธอก็กดหาเบอร์เตชิต เป็นหมายเลขที่สวยจำง่าย ถ้าเอาเงินนี้คงจะซื้อรถได้คันหนึ่งแล้วล่ะ

เธอมองดูนาฬิกา แอบลังเล แต่เธอก็เลือกที่จะโทรไป

ตูตูๆ

ดังนานมาก แต่ไม่มีคนรับสาย นัชชากำมือแน่น อยู่ๆเธอเริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา ในจังหวะที่เธอเริ่มท้อ สายก็ถูกรับ พร้อมกับเสียงดนตรีที่ดังมาก

นัชชาดีใจกำลังจะอ้าปากพูด แต่ปลายสายกลับเป็นเสียงผู้หญิงพูดขึ้นมาก่อน “ฮัลโหล หาใครคะ”