ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 485

ตอนที่485 เริ่มความสัมพันดีๆกันใหม่

หลังจากลองชุดแต่งงาน นัชชาและเตชิตเห็นว่าเวลากำลังดี จึงขับรถไปรับธีมนต์ที่โรงเรียน รถจอดนิ่ง ทั้งๆที่สามารถรอในรถก็ได้ ส่วนใหญ่ผู้ปกครองก็จะรอกันในรถ แต่ทั้งสองลงจากรถ ยืนรออยู่หน้าโรงเรียน กลัวคนอื่นไม่รู้ว่าคุณพ่อของธีมนต์มารับแล้ว

นัชชาอยู่ข้างๆเขา คิดว่าเด็กน้อยต้องประทับใจ ยังไงก็แยกจากกันมานาน เขากลัวว่าเด็กที่โรงเรียนจะดูถูกโดนล้อว่าไม่มีพ่อ

ธีมนต์ต่อแถวเดินออกมาที่หน้าประตูโรงเรียนก็เห็นเตชิตที่ยืนอยู่ตรงข้าม เด็กน้อยตื่นเต้นสุดๆ วิ่งพุ่งมาจูงแขนทั้งสอง ตะโกนเรียกเสียงใส “พ่อครับแม่ครับ!”

เตชิตอุ้มเขาขึ้นมา นัชชาที่ยืนอยู่ข้างๆก็ตกใจร้องออกมา “โตขนาดนี้แล้วยังอุ้มอีก คุณวางลูกลงเถอะ!”

“ไม่เป็นไรหรอก ไม่หนัก จะโตแค่ไหนก็ลูกผมนี่หน่า” เขาไม่ได้รู้สึกว่าอาย แถมยังรู้สึกภาคภูมิใจ

นัชชาจึงทำได้เพียงยอมแพ้ ตามเขาไป

มองเห็นพ่อลูกขึ้นรถไป นัชชาขึ้นไปนั่งที่นั่งข้างคนขับเงียบๆ เห็นสีท้องฟ้ายังคงเช้าอยู่ เตชิตเอียงศีรษะมามองผู้หญิงตัวเล็กข้างๆ ทันใดนั้นก็แนะนำขึ้นมา “เดี๋ยวไปเยี่ยมคุณพ่อคุณแม่คุณดีไหม? หลังจากออกจากโรงพยาบาลก็มีแต่คุณที่ไป ผมยังไม่ได้ไปเยี่ยมอย่างเป็นทางการเลย”

นัชชาคิดไม่ถึงว่าเขายังเป็นห่วงเมทนีอยู่ ค่อนข้างคาดไม่ถึง “คุณอยากไปหรอ?”

ที่จริงตอนที่เขากับเมทนีอยู่ด้วยกัน มักจะค่อนข้างกระอักกระอ่วนกัน อาจจะเป็นเพราะเป็นผู้ชายทั้งคู่ เลยไม่รู้ว่าจะต้องแสดงออกอย่างไร คนหนึ่งก็เป็นเธอ อีกคนก็เป็นคุณพ่อเธอ ค่อนข้างกังวลกับสถานะนิดหน่อย

ดังนั้นเมื่อเขาเป็นคนพูดขึ้นมา นัชชาจึงรู้สึกดีใจ

“ไปเถอะ พาธีมนต์ไปด้วยกันพอดี” พูดจบ เขาก็มองลูกชายที่นั่งอยู่เบาะหลังผ่านกระจก “คิดถึงคุณตาคุณยายไหม”

ธีมนต์กำลังเล่นรูบิคอยู่ในมือ แม้จะไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาแต่ปากกลับพูดอย่างไว “คิดถึงครับ ผมอยากทานเกี๊ยวที่คุณยายห่อให้ผม!”

นัชชาฟังแล้วก็ขำอย่างอดไม่ได้ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ณัชชนม์ “งั้นลูกบอกคุณยายเองนะ”

ระหว่างทั้งคุยทั้งหัวเราะกันอย่างมีความสุข สี่สิบนาทีต่อมา รถก็จอดที่ชั้นล่างของหมู่บ้านมีสุข นัชชาจูงลูกชายเตรียมเดินเข้าหน้าประตู เตชิตจู่ก็เปิดประตูหลังรถ ขณะที่เธอกำลังไม่เข้าใจ ทันใดนั้นก็เห็นเขาถือยาบำรุงจำนวนหนึ่งออกมา

“......” เธออึ้งไปสักพัก ปล่อยมือลูกชายแล้วเดินเข้าไป เขากวางอ่อนชั้นดี รังนก ถังเช่าและอื่นๆ มองอย่างตกตะลึงพูดไม่ออก “คุณเตรียมของพวกนี้ตอนไหนเนี่ย?”

เตชิตไม่ได้ตอบ แต่หยิบกล่องที่เบาที่สุดให้เธอ “ช่วยผมถือหน่อย”

พูดจบ เขาก็เดินตรงเข้าไป

มองดูแผ่นหลังของผู้ชายร่างสูง แล้วหันมามองที่ยาบำรุงที่วางอยู่บนพื้นกล่องหนึ่ง นัชชาไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ช่วยเขาถืออะไรกันล่ะ เขาแค่คิดอยากจะเปลี่ยนเรื่องไม่ตอบคำถามเท่านั้นเอง

นึกถึงที่เขาทำเป็นถามขึ้น ‘โดยบังเอิญ’ ตอนอยู่บนรถ ที่จริงเตรียมการไว้ตั้งนานแล้ว

“ทำเป็นหยิ่ง” เธอยิ้มแล้วเม้มปาก ในใจก็รู้สึกมีความสุขเหลือล้น

ทั้งสามขึ้นไปชั้นบน ธีมนต์อยู่หน้าสุด เมื่อไปถึงชั้นสี่ ยังไม่ทันได้เคาะประตู ณัชชนม์ก็ผลักประตูออกมาพอดี เห็นหลานชายคนโต ใบหน้าก็มีความสุข “โอ้ เข้ามาให้คุณตาดูเร็วว่าใครมาเอ่ย?”

ธีมนต์ส่งเสียงเข้าไปในห้อง ตะโกนเสียงใส “คุณยาย คุณตา ผมมาแล้วครับ!”

พูดเสียงดังมา กลัวว่าคนอื่นไม่รู้ว่าเขาเจอคุณตาคุณยาย

นัชชาส่ายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้ พาเตชิตเข้าไปในห้อง “พ่อคะ แม่คะ”

ณัชชนม์มองเห็นในมือทั้งสองหอบของมา ก็รีบเข้าไปรับมาวางไว้ข้างกำแพง “มาก็มาสิ ทำไมต้องหอบอะไรมาด้วยล่ะ มองฉันกับพ่อเป็นคนอื่นคนไกลไปได้”