ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 493

ตอนที่493ห้องอาบน้ำกับความซาบซึ้ง

ฟังเธอเพียงคนเดียว

นัชชาตะลึงกับประโยคนี้แม้แต่พิษสุราก็เริ่มกระจายหายไปในสายลมยามค่ำคืน

เมื่อคืนเขาไต่ถามเรื่องคดีอย่างจริงจังดูเหมือนว่าจะรับคดีนี้แน่นอนแล้วนัชชารู้จึงได้ทะเลาะกับเขาอย่างรุนแรงเธอไม่คิดว่าเขาจะยอมวางมือเพราะเธอไม่เห็นด้วย

เธอรู้ว่าสำหรับเตชิตเขาเคร่งครัดกับเรื่องคดีขนาดไหนแล้วยังจะบุคลิกภาพที่พูดแล้วไม่คืนคำนั่นอีกยากที่จะเปลี่ยนการตัดสินใจของเขาได้แต่ตอนนี้เขากลับบอกว่าไม่รับคดีนี้แล้ว

นัชชาจะไม่ตกตะลึงได้อย่างไรเธอประหลาดใจอย่างมากที่เขาเลือกเช่นนี้เธอไม่เห็นความฝืนใจแม้แต่น้อยจากแววตาของเขาเพื่อเธอเขายอมได้ทุกอย่าง

หลังจากได้ยินคำพูดของเขาน้ำตาของนัชชาก็หวนกลับมาอีกครั้งเธอเอื้อมมือกอดคอของชายหนุ่มน้ำตาเปียกชุ่มเต็มคอเสื้อของเขา"ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนี้ฉันรู้ว่าคุณอยากรับคดีนี้แต่ฉันกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณฉันกลัวว่าคุณจะได้รับอันตราย..."

หลังจากที่เขาสังเกตเห็นว่าอารมณ์ของเธอสงบลงแล้วเตชิตก็โล่งใจขึ้นกอดเธอไว้"ฉันรู้ฉันผิดเอง"

พูดจบนัชชาส่ายหัวไปมา"คุณไม่ผิดหรอกเพราะฉันเห็นแก่ตัวเองฉันอยากให้คุณเป็นของฉันคนเดียวฉันไม่อยากให้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับคุณ"

คำพูดของเธอเหมือนกับคำสารภาพรักเตชิตกอดเธอแน่นราวกับว่าจะสลักเธอไปในกระดูกของเขา"ได้ฉันไม่ไปไหนฉันจะอยู่กับเธอและลูก"

ลมยามค่ำคืนกวาดความเบาะแว้งระหว่างคนทั้งสองนัชชารู้สึกสบายใจขึ้นหล่อนเดินลงมาจากรถชายหนุ่มเดินจูงมือเธอเดินเข้าบ้านทั้งคู่วุ่นวายกันจนดึกดื่นปานนี้จนลูกหลับสนิทในบ้านก็เงียบสงัดแม้แต่เสียงเดินก็ได้ยินอย่างชัดเจน

เข้ามาในห้องนอนไฟแสงสว่างที่เปิดอัตโนมัติส่องตกอยู่ที่ดวงตาอันแดงก่ำของหญิงสาวเห็นเธอเงียบไม่พูดอะไรเตชิตนั่งอยู่บนขอบเตียงดึงเธอเข้ามาในระหว่างขาของเขาเงยหน้ามองคางเล็กๆของเธอ"ยังไม่ดีใจอีกเหรอฮืม?

นัชชาไม่พูดอะไรเธอไม่ดีใจจริงๆนั่นล่ะแม้ว่าเขาจะตกปากรับคำกับเธอแล้วเธอก็ยังดีใจไม่ออกอยู่ดี

เธอไม่อยากให้เตชิตรับคดีนี้แต่ถ้าเขาปล่อยคดีนี้ไปจริงๆเธอไม่เพียงแต่รู้สึกว่าโล่งใจแต่กลับรู้สึกอึดอัดเหมือนมีอะไรมาครอบตัวเธออยู่

เตชิตเห็นเธอเหม่อลอยอย่างนั้นเขายกมือขึ้นประกบใบหน้าเล็กๆของเธอ"เวียนหัวไหม?"

"เตชิต"ทันใดนั้นเธอเรียกชื่อเขาแม้ว่าเสียงเบาแต่ก็อ่อนโยนมาก

ชายหนุ่มมองดวงตาของเธออย่างอ่อนโยน"พูดสิ"

"คุณอยากรับคดีนี้จริงๆใช่ไหม?"นัชชากัดริมฝีปากแม้แต่เธอเองก็รู้สึกว่าตัวเองจะเอาแต่ใจจนเกินไปเขาอุตส่าห์รับปากเธอแล้วแต่กลับถามคำถามที่ตัวเองก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว

เตชิตอยากจะตอบว่าไม่เพื่อว่าเธอจะได้รู้สึกดีขึ้นมานิดหนึ่งแต่คนสองคนอยู่ด้วยกันความตรงไปตรงมาเป็นสิ่งสำคัญที่สุดดังนั้นลังเลอยู่ไม่กี่วินาทีเขาก็เผชิญหน้ากับความจริงแล้วพยักหน้า"ใช่ฉันอยากรับคดีนี้"

ได้รับคำตอบแบบนี้จากปากของเขานัชชาก็ยิ่งไม่สบอารมณ์ขนตางอนงามแผ่เหนือดวงตา"ฉันไม่เคยคิดอยากเข้าไปก้าวก่ายงานของคุณเลย"

"ฉันรู้"

"แต่ตอนนี้ฉันเข้าไปก้าวก่ายแล้ว..."

"นั่นเพราะเธอเป็นห่วงฉัน"

ประโยคนี้เข้าหูนัชชายิ่งทำให้เธออึดอัดใจยิ่งขึ้นเหมือนคนที่พูดว่าเพื่อสิ่งที่ดีสำหรับเขาแต่ต้องทำให้เขาทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบ

"อย่าคิดมากไปอาบน้ำแล้วนอนกันเถอะไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้ตื่นมาจะปวดหัว"เขาพูดเสียงเบาไม่มีเสียงเคร่งเครียดเหมือนตอนขากลับมา"ต่อไปอย่าออกไปดื่มเหล้าจนดึกดื่นขนาดนี้ฉันเป็นห่วง"

วันนี้เย็นเธอไม่ได้รับสายของเขาฟ้ารู้ดีว่าเขาเป็นกังวลแค่ไหนถ้าโทรไปอีกไม่มีใครรับสายเขาก็จะให้ชนัยค้นหาตำแหน่งที่อยู่ของเธอแล้วรีบรุดไปหาเธอในทันที

นัชชารู้ว่าเธอทำไม่ถูกเธอรับผิดอย่างจริงใจ"ฉันผิดเองต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีก"