ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 50

ตอนที่50 ความโชคดีฉันมอบให้โชคร้ายก็ฉันให้เหมือนกัน

ตีสาม รถถูกจอดอยู่หน้าประตู คนขับคืนกุญแจให้เขา แล้วเดินออกไปนอกวิลล่า อดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองรถคันหรู ผู้ชายที่อยู่ในรถก็ไม่ได้เปิดประตูลงมา

สูบบุหรี่เสร็จ เขาโยนบุหรี่ทิ้งลงถ้วยรอง เขาดื่มไปเยอะ แต่ไม่ได้รู้สึกเมา แต่เริ่มรู้สึกปวดหัว

มองดูวิลล่าตรงหน้า ข้างหูเป็นคำพูดของปรัณ

‘ถ้าชอบจริงๆก็ลองทิ้งทุกอย่างแล้วคบหาแบบจริงจังดู’

‘เธอไม่เหมือนผู้หญิงที่ชอบจับปลาสองมือ แกอาจจะเข้าใจเธอผิดไปรึเปล่า’

เขารู้ดีว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้น แต่วันนี้จรรยามาเธอกลับทำให้เรื่องที่เขาทุ่มเทเพื่อเธอกลายเป็นเรื่องตลกน่าขัน

เขาทำงานทนายมานาน เขาเคยพอเคยเจอคน ปัญหาทุกอย่าง จรรยาก็แค่กบในน้ำลึกตัวหนึ่ง ในสายตาเขา ไม่แม้แต่อยากจะมองหรือเห็นหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว เธอรู้ว่านัชชาเป็นคนใจอ่อนง่าย เลยเอาจุดอ่อนนี้มาเล่นงานเธอ

เขารู้ว่าเป้าหมายของเธอคืออะไร เธอขอให้คืน เขาก็แค่เอาคืนให้

มอบให้ไปอย่างง่ายดายแต่ความรู้สึกในใจมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ตอนแรกใจแข็งกะจะไม่ยุ่งเรื่องเธอแล้ว แต่ก็แพ้ใจตัวเองทุกที

เพราะชอบหรอ

ชอบแปลว่าอะไรเขาไม่รู้สึกมานานมากแล้ว ตอนวัยรุ่นก็เจอบางคนที่ทำให้อยากทำความรู้จักอยากสนิท แต่ตอนนี้ เขามาไกล ทิ้งไว้นานเกินกว่าจะรู้จักรักใครแล้ว

เขาไม่รู้จะไปนิยามยังไงว่าชอบหรือไม่ชอบ รู้เพียงแค่ว่ากับนัชชาเขารู้สึก อยากสัมผัสเธอ ทำทุกอย่างที่ชายคนหนึ่งกับหญิงคนหนึ่งจะทำได้ เนื้อตัวสัมผัสกัน ก้าวข้ามผ่านกุญแจที่ปิดตายในหัวใจ สิ่งนี้ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนสามารถให้เขาได้

พอคิดได้ถึงนี่ เขารู้สึกตาร้อน เปิดประตูรถเดินเข้าไปในบ้าน

ไฟในบ้านถูกปิดหมด ในห้องมืดสนิท เขาเอื้อมมือไปเปิดไฟ เปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินตรงไปที่ห้องนอน

หน้าประตูห้องนอน เขากระพริบตา สายตาที่เหน็ดเหนื่อย เขาหายใจเข้า ยื่นมือไปบิดกลอนประตู

ไฟตรงทางเดินเล็ดลอดผ่านช่องประตูเข้าไปในห้อง ตกกระทบเข้ากับเตียงที่อยู่กลางห้อง

เธอนอนหันข้าง ตัวโก่งเล็กน้อย หันหน้ามาทางประตู ตัวก็อยู่ในผ้าห่ม

เขายืนมองอยู่หน้าประตู สายตาที่มีความผิดหวังกับเย็นชา มีแต่ภาพในห้องทำงานเมื่อเย็น

เป็นจรรยาเองที่คุกเข่าขอร้องเธอ แต่เขากลับรู้สึกคนที่พ่ายแพ้เป็นตัวเขาเอง

“ลูก..............”

ทันใดนั้น นัชชาที่นอนอยู่บนเตียงก็พูดละเมอ แล้วนิ่งเงียบไป

มือที่จับกลอนประตูก็ชักไป ตอนแรกเขาเเค่กะจะแค่มาดูเธอแปปเดียว แต่ตอนนี้เดินเข้าไปใกล้อย่างอดไม่ได้ ปิดประตูเบาๆ กดปิดไฟที่ไกลจากหัวเตียงมากที่สุด

เตชิตเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ที่อยู่ข้างหัวเตียง ยื่นมือไปดึงผ้าห่มให้ต่ำลง ให้เห็นใบหน้าเล็กที่ขาวสวย

เธอไม่ได้หลับลึก ขมวดคิ้ว บางทีก็ละเมอ อาจเป็นเพราะว่าเธอนอนคลุมโปง โคนผมชุ่มไปด้วยเหงื่อปกคลุมใบหน้าไว้ หน้าที่แดงอ่อนๆคล้ายกับตอนเธอมีอารมณ์

เตชิตไม่เคยเอยปากชมเธอว่าสวย ไม่ได้เป็นเพราะเธอไม่สวยแต่ในทางกลับกัน เธอสวยมาก มีครบทุกอย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะมีอ่อนหวานและเชื่อฟัง แต่ลึกๆแล้วเธอเป็นคนที่ดื้อด้าน ไม่ยอมแพ้ นอกจากเวลาที่อยู่ใต้ร่างเขาเธอถึงจะเชื่อฟังไม่ดื้อ