ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 535

ตอนที่535ฉันไม่เคยคิดที่จะฆ่าเธอ

หลังจากที่ถูกเตชิตปฏิเสธหัวหน้าก็รู้แล้วว่าจะให้เขามาช่วยทำงานอีกครั้งคงจะยากยิ่งกว่าเดิมมากๆ

ตอนที่เขากำลังจะไปทำวิธีอื่นก็ได้รับสายจากผู้ชายคนนั้นว่าเขาสามารถมาได้แต่มีข้อแม้คือต้องพานัชชามาด้วย

เขาไม่รู้ว่าทำไมผู้ชายคนนั้นเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้แต่ไม่ว่ายังไงสำหรับเขาแล้วนี่ก็คือเรื่องดีเขาก็เลยรีบร้องขอทางหัวหน้าหลังจากที่ได้อนุมัติก็รีบส่งกลับไปให้เตชิต

กว่าเตชิตจะตัดสินใจแบบนี้เขาลังเลไป2วันเต็มๆจากเดิมผู้ชายที่ไม่เคยลังเลอะไรตอนนี้กลับได้มาลังเลกับเรื่องที่ธรรมดาเรื่องเดียวซ้ำแล้วซ้ำเล่า

สุดท้ายก็ตัดสินใจได้ว่าจะพาเธอไปด้วย

มีเรื่องมากมายที่อยากจะหนีก็หนีไม่พ้นไหนๆก็หนีไม่พ้นแล้วก็ไปเผชิญหน้าเลยที่ปรัณพูดถูกไปเผชิญกับความจริงก็เป็นทางเลือกอีกทางหนึ่ง

เขาอยากจะให้นัชชาจำเขาได้อีกครั้งไม่มีใครอยากให้ผู้หญิงที่ตัวเองรักลืมเรื่องราวทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเองไปหรอกถึงแม้ขั้นตอนจะทรมานแต่ปรันรับรองกับเขาว่าจะอยู่ในเขตของความปลอดภัยแน่นอน

แผลบนร่างกายของนัชชาทำให้เธอไม่สะดวกในการขยับเคลื่อนไหวhawkเป็นคนร้ายที่สำคัญไม่มีทางออกมาสถานที่ด้านนอกได้อย่างแน่นอนทางตำรวจก็เลยตัดสินใจเอาตัวของเขาไปไว้ที่สถานีตำรวจอีกที่หนึ่ง

จากโรงพยาบาลไปสถานที่นั้นไม่ถึง10นาทีในวันนั้นปรันเอารถที่ดีที่สุดให้นัชชานั่งแผลที่อยู่แผ่นหลังของเธอเริ่มแห้งแล้วแต่ก็ควรระมัดระวังถ้าแผลฉีกจะกระทบถึงกระบวนการรักษาแถมยังมีโอกาสที่จะติดเชื้อ

ปรัณไปส่งด้วยตัวเองระหว่างนั้นก็มองนัชชาอยู่ตลอดเวลากลัวว่าเธอจะเกิดอะไรขึ้นแต่ทุกอย่างก็ไปได้ดี

ย้ายตัวนัชชาลงมาจากรถและเข็นเข้าไปอยู่นอกห้องสอบสวนที่กันเสียงแล้วมองไปทางภาพด้านในเธอนั่งไม่ได้นอนหงายหลังก็ไม่ได้จึงต้องนอนคว่ำอย่างเดียวแต่ดีที่อุปกรณ์สมัยนี้ทันสมัยทำให้ท่าทางของเธอนั้นไม่ได้ดูแปลกประหลาด

ปรัณดูอาการของเธอไว้ตลอด“ถ้ารู้สึกไม่สบายที่ไหนก็ต้องบอกฉันทันทีนะ”

ก่อนเธอจะออกมาก็ใส่เสื้อกันเชื้อโรคไว้ถึงแม้อากาศถ่ายเทดีแต่เขาก็ยังกลัวว่าจะกระทบถึงแผล

นัชชาเห็นเขาทำทุกอย่างให้เธอจึงรู้สึกเกรงใจ“หมอปรัณฉันไม่เป็นไรค่ะคุณวางใจได้”

เตชิตเข้าไปในห้องสอบสวนพร้อมกับหัวหน้าในห้องนั้นไม่ค่อยใหญ่มีเพียงโต๊ะวางอยู่1ตัวเก้าอี้2ตัวและมีไฟที่แขวนอยู่บนหัวนอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรเลย

ไปดึงเก้าอี้ทีอยู่ตรงหน้าแล้วนั่งลงมีคนที่รับผิดชอบพฤติกรรมของเขายืนอยู่ด้านหลังเตชิตก็ไม่สนใจเฝ้ารอคอยคนที่กำลังจะมาถึงอย่างนิ่งๆ

ไม่นานประตูอีกด้านหนึ่งก็ถูกเปิดยังไม่ทันเห็นคนก็ได้ยินเสียงกรึกๆๆๆเป็นเสียงที่โซ่ถูกับพื้นดังขึ้นมา

หลังจากนั้นครึ่งนาทีใบหน้าที่คุ้นเคยก็อยู่ในสายตาของเขาใส่เสื้อสีเทาน้ำเงินของนักโทษใส่แขนยาวและขายาวที่ไม่ค่อยเข้ากับตัวของเขาที่มือมีโซ่ล็อคอยู่ขาก็เป็นอย่างนั้นเช่นกันโซ่เส้นนั้นไม่ได้ยาวมากส่งผลให้ตอนที่เขาเดินต้องเดินทีละก้าวและเป็นก้าวน้อยๆ

จากเดิมผมของเขาก็ยาวอยู่แล้วครึ่งเดือนผ่านไปไม่มีการตัดแต่งใดๆทั้งสิ้นตอนนี้ยิ่งทำให้ดูรกไปหมดทั้งที่เป็นสภาพที่อยู่ในนักโทษแต่ตอนที่เห็นเตชิตผู้ชายก็ยิ้มแปลกประหลาดขึ้นมาทันที

“เจอกันอีกแล้ว”