ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 550

ตอนที่550แม่ของผมก็ชอบ

วันที่2ที่กลับไปถึงโรงพยาบาลชีวภาก็ไปที่โรงพยาบาลเลยตั้งแต่ชนุดมจ่ายค่าผ่าตัดไปดุลยาก็ได้รับการรักษาทันทีหลังผ่าตัดแผลก็ฟื้นดีมากตอนนี้ก็กำลังรักษาอยู่

ช่วงเวลาที่เธอไม่ได้อยู่ในประเทศดุลยาคิดว่าเธอออกไปทำงานต่างจังหวัดก็ต้องคิดถึงลูกสาวอยู่แล้วแต่ก็กลัวจะรบกวนงานเธอก็เลยเก็บความอยากไว้ในใจแต่พอเห็นเธอกลับมาก็ตาแดงไปหมด

“ชีวภาเธอกลับมาตั้งแต่ตอนไหน?”ดุลยาลุกขึ้นจากเตียงทันทีจากนั้นจับมือของเธอไม่ปล่อย

ตั้งใจของศิลปะซึ้งมากมองเห็นอาการของดุลยาที่ถือว่าดีในใจก็โล่งอกไป“แม่หนูกลับมาเมื่อวานค่ะแล้วกลับบ้านไปไปคุยกับน้องมาร่างกายของแม่เป็นไงบ้างคะ?”

“ก็ดีนะก็ดี”ดุลยาพยักหน้า“ตัวแม่รู้สึกเบาขึ้นเยอะมากแล้วการฟื้นฟูก็ดีเมื่อวานหมอคุยกับแม่บอกว่าถ้าสัปดาห์หน้าทำการตรวจสอบไม่มีอะไรก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”

“จริงหรอคะ?”ชีวภารู้สึกดีใจมาก“หนูยังไม่เคยเห็นหมอคนนั้นเลยเดี๋ยวหนูจะไปถามเขาดูนะคะ”

“จริงสิ”ดุลยามองหน้าที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าลูกสาวคนที่เป็นแม่ก็เป็นห่วงขึ้นมาทันที“ที่ผ่านมามีแต่เธอที่ดูแลฉันกับน้องตอนนี้ฉันดีแล้วก็ไม่ต้องเปลืองเงินอยู่ที่โรงพยาบาลต่อจะได้ออกไปทำงานมาช่วยเหลือค่าใช้จ่ายในบ้านภาระของเธอก็จะได้เบาลง”

“แม่พูดอะไรเนี่ย!”ชีวภาทำหน้าโกรธแล้วมองไปทางเธอ“แม่เป็นแม่ของหนูการกตัญญูกับแม่เป็นหน้าที่ของหนูมันไม่ได้ยากอย่างที่แม่พูดแม่รีบหายไวๆนะหนูกับน้องจะได้วางใจ!”

การพูดคุยของทั้งสองทำให้น้าที่อยู่ข้างเตียงได้ยินมองมาอย่างอิจฉา“ดุลยาลูกสาวของเธอนี่ไม่เสียแรงที่เลี้ยงมาเก่งกว่าผู้ชายเสียอีก!”

ชีวภามีอายุน้อยแต่ก็ยุ่งเรื่องของดุลยาตลอดเวลาไม่เคยบ่นแม้แต่ครั้งเดียวเพื่อนที่อยู่ในห้องด้วยกันก็ชมเธอไม่หยุดตอนนี้อาการของดุลยาดีขึ้นพวกเราก็ดีใจแทนเธอ!

พอได้ยินคนอื่นชมชีวภาในใจของเธอนั้นก็ดีใจ“ใช่นะสิชีวิตนี้ฉันมีลูกที่ดีแบบนี้ก็ดีแล้ว!”

ไม่ได้เจอกันตั้งนานยังมีอะไรที่จะพูดกับเธอมากมายจนกระทั่งถึงเวลากินข้าวร่างกายของดุลยาดีขึ้นแล้วก็เลยไปกินข้าวกับเธอที่โรงอาหารถือเสียว่าเดินเล่นแล้วกัน

พอถึงเวลากินข้าวที่โรงอาหารก็จะมีผู้คนมากมายชีวภาซื้อโจ๊ก2ถ้วยถ้วยหนึ่งเป็นดอกอัญชันอีกถ้วยหนึ่งเป็นไข่เจียวมะเขือเทศอีกชุดหนึ่งคือเนื้อทั้งสองจับกล่องรักษาอุณหภูมิกลับไปในระหว่างทางดุลยาจับที่แขนของเธอแล้วถามว่า“ชีวภาก่อนหน้านี้ที่ลูกไปต่างประเทศไปทำงานอะไรเหนื่อยไหม?”

ในตอนนั้นเธอเกิดอุบัติเหตุกะทันหันก็เลยออกประเทศเมื่อถึงที่อังกฤษถึงจะติดต่อกับดุลยา

พอนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาในตาของชีวภาก็ไม่มีสีสันขนาดนั้น“ก็เป็นprojectหนึ่งไม่ได้ยากมากหรอกส่วนมากก็เกี่ยวกับการออกไปต่างประเทศมีคนมากมายที่มีครอบครัวไปไม่ได้หนูก็เลยต้องไป”

“หลังจากกลับมาลูกจะทำยังไงต่อ?”

ทำยังไง?

ไม่รู้เพราะอะไรชีวภานึกว่าถึงเฉพาะที่กินข้าวครั้งสุดท้ายกับชนุดมครั้งนั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเธอเจอกันต่อไปถ้าอยากจะเจออีกก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว

เธอตาตกน้ำเสียงก็เศร้าๆ“งานมันไม่ค่อยเหมาะกับหนูค่ะเลยลาออกแล้ว”

“มันก็ใช่”ดุลยาไปตบที่หลังมือเธอเบา“ชีวภารอแม่หายดีออกจากโรงพยาบาลได้ลูกก็วางแผนชีวิตข้างหน้าไว้ได้แล้วลูกลาออกตอนปี2มันเป็นเรื่องที่อยู่ในใจของแม่ตลอดตอนนี้ที่บ้านไม่ได้ยุ่งยากขนาดนั้นแล้วเธอก็ควรจะกลับไปเรียนได้แล้ว”

ชีวภาไม่คิดว่าเธอจะพูดถึงเรื่องเรียนตอนที่เธออยู่ปี2ก็เลือกที่จะหยุดพักการเรียนตอนนี้ผ่านไปแล้วปีกว่าในระหว่างนี้นอกจากดุลยาที่ไม่เห็นด้วยก็ไม่มีใครพูดแบบนั้นอีกเธอคิดว่าแม่โดนโรคร้ายทรมานจนไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอื่นแต่ตอนนี้เธอถึงจะรู้ว่าที่จริงแม่ไม่เคยลืมแค่รอร่างกายของตัวเองนั้นหายดี