ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 557

ตอนที่ 557 ความอิจฉาที่อธิบายไม่ได้

ชีวภาเป็นคนที่หน้าตาดี เป็นคนง่ายๆสบายๆ กลับมาเรียนแค่อาทิตย์เดียวก็โดนสารภาพรักจากหนุ่มๆมากมาย เรื่องพวกนี้เธอก็รู้กันหมด

อิจฉาก็อิจฉา แต่ไม่ได้อิจฉาจนเกลียด ยังไงใบหน้านี้ก็น่าหลงใหลไม่ได้พูดเกินจริงเลยสักนิด

“ไม่ใช่จริงๆ!” ชีวภาเขียนอายไลเนอร์ไม่ง่ายเลย รีบอธิบาย “เป็นเพื่อนปกตินี่แหละ นักกันไปเที่ยว เลยต้องแต่งหน้า พวกเธอคิดไปถึงไหนเนี่ย!”

แพรวตาพยักหน้าอย่างเข้าใจ ตอนที่ชีวภานึกว่าเธอจะปล่อยตนไป ก็ได้ยินเธอพูดว่า “นั่นก็คือคุยๆกันอยู่ ยังไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่แน่นอน”

“โอ๊ย!” ชีวภาตบบ่าเธอไปเบาๆ “ไม่คุยกับเธอแล้ว ไปละ!”

“อย่ามาโกหก เธอยังไม่อธิบายให้พวกฉันฟังชัดๆเลยนะ”

“จริงด้วย คนนั้นเขามีรูปร่างยังไง อายุเท่าไหร่แล้ว ทำงานหรือว่ายังเป็นนักเรียนอยู่......”

ชีวภารีบหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งออกมาด้วยความเร็วสูง ด้านหลังยังได้ยินเสียงแพรวตากับสไปรท์นินทาอยู่ลางๆ เดินออกมาประตูหอพัก เธอถึงโล่งอก

“เฮ้อ น่ากลัวจริง......” เธออดพึมพำไม่ได้ ถ้าเธอออกมาช้ากว่านี้หน่อย สองคนนั้นจะต้อง ‘ถามซอกแซกให้สารภาพ’ แน่ๆ

ชีวภาเดินไปทางทิศตะวันตกของโรงเรียน ทางนั้นนักเรียนค่อนข้างน้อย เธอยกโทรศัพท์ขึ้นาดูเวลา จะห้าโมงแล้ว พวกเขานัดเจอกันที่ถนนเล็กๆทางทิศตะวันตกของโรงเรียน เห็นว่าใกล้ถึงเวลาแล้ว เธอกำลังจะโทรหาชนุดม โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาก่อน

บนหน้าจอขึ้นว่า ‘คุณชนุดม’ เป็นการตั้งชื่อไว้ตั้งแต่แรกที่เพิ่งรู้จักกัน

ชีวภาถือโอกาสรับขึ้นมา “ฮัลโหล?”

พอพูดขึ้น เสียงของเธอก็อ่อนโยนผิดปกติ ทำให้เธอไม่อยากจะยอมรับ เลยขากเสลดก่อนจะถามขึ้น “คุณถึงแล้วหรอคะ?”

“อืม อยู่ด้านนอกโรงเรียนเธอ” น้ำเสียงเรียบของเขาดังเข้ามาในลำโพง ทุ้มต่ำอย่างเคย

ชีวภารีบก้าวเท้าเร็วๆ “ได้ค่ะ รอฉันห้านาที ฉันกำลังจะออกไปเดี๋ยวนี้”

……

ระหว่างที่เดินเร็วๆไปถึงนอกโรงเรียน เธอหมุนตัวเขาไปข้างๆถนนเล็กที่ไม่สะดุดตา สุดถนนด้านซ้ายมีรถแลนด์โรเวอร์สีดำจอดอยู่หนึ่งคัน รถใหญ่มาก ครึ่งหนึ่งของรถต้องขับไปถึงขอบทางเดินถึงจะสามารถให้รถฝั่งตรงข้ามขับผ่านไปได้อย่างราบรื่น

ชีวภากำลังเดินไปทางนั้น จู่ๆก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อเธอลางๆจากด้านหลัง เธอหันศีรษะไปมอง เขาคือประธานชมรมนักพากษ์เสียง และก็เป็นรองประธานสมาคมนักศึกษา ชื่อตปิยะ

เธอยืนอยู่ทางข้ามถนนเล็ก หยุดฝีเท้าลง มองเขาวิ่งมาตรงหน้าเธอ “ว่าไงประธาน?”

“ไม่เจอเธอตั้งนาน” ตปิยะพูดไปก็มองใบหน้าเนียนที่แต่งหน้า แต่ไหนแต่ไรมานี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเธอแต่งหน้า อดไม่ได้ที่จะตาเป็นประกายเพราะความสวย “เธอเตรียมจะไปไหนหรอท”

จู่ๆเขาก็ถามขึ้น ในใจชีวภาตื่นตระหนกไปหนึ่งวิ กำกระเป๋าในมือแน่น ยิ้มออกมาอย่างกระอักกระอ่วน “เตรียมกลับบ้านน่ะ วันศุกร์ไม่มีเรียนนี่”