ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 572

ตอนที่572 ที่แท้แล้วเกิดอะไรขึ้น

ชีวิตในยี่สิบสองปีก่อนของชีวภา ชายที่หน้าตาดีที่สุดที่เธอเคยพบเห็นก็คือชนุดม ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเห็นผู้ชายหล่อมาก่อน แต่แค่คิดว่าผู้ชายเมื่ออายุสามสิบกว่าแล้ว วุฒิภาวะที่เกิดจากประสบการณ์ที่เขาต้องผ่านมานั้นทำให้บุคลิกดูไม่เหมือนคนหนุ่มอายุยี่สิบกว่าอย่างแน่นอน

ไม่ว่ารูปร่างหน้าตาจะเป็นอย่างไร แต่พลังที่แสดงออกมาจากภายในสู่ภายนอกนั้น กลับเป็นสิ่งที่ทำให้ผู้ชายมองดูน่าหลงใหลอย่างแท้จริง

เธอเคยเห็นนัชชามาก่อน และรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างนัชชาและชนุดม เธอรู้สึกประหลาดใจที่เธอสามารถทนกับการไม่เอาอกเอาใจของเขาได้ แต่ตอนนี้หลังจากที่เธอได้เห็นเตชิตแล้ว เธอก็เข้าใจในทันที

ถ้าหากเปรียบชนุดมเป็นทุ่งหญ้าที่สงบและเยือกเย็นแล้ว เตชิตก็คงเป็นสายน้ำที่ไหลแต่ไม่เคยบรรจบ มันเป็นความจริงที่ว่าคนภายนอกมักจะรู้สึกหวือหวา แต่เมื่อได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น ชายคนนี้กลับดูไม่แยแสสนใจ ความรู้สึกที่ขัดแย้งนี้กลายมาเป็นส่วนผสมที่ลงตัวในร่างเขา

ชีวภามองนัยน์ตาที่ลึกและคมคู่นั้น เธอหายใจเข้า “สวัสดีค่ะคุณเตชิต ฉันคือชีวภา”

เสียงของเธอฟังดูไม่เป็นธรรมชาติและระมัดระวังตัว ชนุดมฟังออกเขาจึงหันไปมองที่เธอ แต่ว่าก็ไม่ได้พูดอะไร

เขานั่งลงตรงที่นั่งตรงกันข้ามกับเตชิต เว้นที่ว่างไว้ที่ด้านข้างของเขา ชีวภาตื่นเต้นจนไม่อยากพูดอะไรออกมาอีก เธอนั่งลงด้วยสัญชาตญาณ

นัชชามองเห็นชายหญิงคู่หนึ่งซึ่งเดินเข้ามา ผู้ชายคนนั้นรูปหล่อและแข็งแกร่ง เต็มไปด้วยความลึกลับและยากที่จะเข้าใจ หญิงสาวท่าทางเรียบง่ายแต่กลับมีความตื่นเต้นปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอ

นี่คือคุณน้าชีวภาที่ธีมนต์เรียกกับชนุดม

พูดตามตรง นี่ช่างแตกต่างจากจินตนาการของเธอ ตอนแรกเธอคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะอายุไม่น้อยแล้ว เด็กมักจะชอบคนที่ท่าทางดูเป็นมิตร กลับกลายเป็นว่าเธอดูตรงกันข้าม ชายที่ชื่อชนุดมดูไม่เหมือนคนใจร้อน ท่าทางสงบและเยือกเย็น

“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”

เมื่อนึกขึ้นได้ ชายที่นั่งฝั่งตรงข้ามก็อ้าปากถามในทันที สติของนัชชาถึงจะกลับมา เธอเพิ่งจะรู้ตัวว่าเมื่อสักครู่เธอก็เผลอไป จึงรีบละสายตาไปทางอื่น “สามสี่วันแล้วค่ะ”

“ได้เจอกับธีมนต์รึยัง”

“อื้อ”

เธอไม่กล้าพูดอะไรอีก กลัวว่าจะหลุดทำสิ่งอะไรผิดปกติออกมา

ที่โต๊ะน้ำชา เตชิตยกมือขึ้นและผายมือออกไปด้านข้างเล็กน้อย เขาลูบไปที่หลังเธอเบาๆ ในขณะที่ดวงตาจ้องมองคนที่ฝั่งตรงช้าม “ได้ยินธีมนต์บอกว่าช่วงนี้ได้พวกคุณคอยดูแล ผมต้องขอบคุณชนุดมและคุณชีวภาด้วย”

ชีวภาได้ยินชื่นของเธอถูกกล่าวถึง คำว่า “ไม่เป็นไร” ติดอยู่ในลำคอไม่สามารถพูดออกมาได้ เธอได้ยินชายที่ด้านข้างตอบกลับไปเบาๆ “คุณเตชิต การที่ผมดูเลธีมนต์ไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าใคร ผมแค่ไม่อยากให้เด็กรู้สึกโดดเดี่ยวก็เท่านั้น”

คำพูดของเขาไม่น่าสบอารมณ์อย่างยิ่ง ที่จริงแล้วเขาต้องการพาตัวเองออกไปจากที่นี่ และบอกกับเตชิตว่าที่เขาทำไม่ใช่เพราะนัชชา แต่ว่าเป็นเพราะเด็ก

เขาชอบนัชชา ชีวภาเองก็รู้ ดังนั้นขณะที่คำพูดได้กล่าวออกไป เธอก็อดไม่ได้ที่จะจ้องมองเขา

ช่าง… เสียสละซะจริง

“ผมจะจำเอาไว้ หากในอนาคตมีเรื่องอะไรให้ช่วยเหลือ คุณชนุดมรีบบอกมาได้เลย” เตชิตยังคงไว้หน้าด้วยรอยยิ้มที่สุภาพ

คนทั้งสองที่กำลังนั่งเผชิญหน้ากัน ทุกคนต่างรู้ดีอยู่แก่ใจ คำพูดในบทสนทนาที่มีการตอบโต้กันไปมาช่างทำให้บรรยากาศดูกลมกลืน

ชีวภารู้สึกค่อนข้างอึดอัด เธอวางมือไว้บนขาทั้งสองข้าง เมื่อเห็นว่าทั้งสองไม่ได้พูดกันแล้วสักพัก เธอก็พูดขึ้นอย่างลังเล “นั่น…”

สามคนที่เหลือหันสายตามามอง เธอก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็วและรู้สึกร้อนที่ใบหู “ฉันได้ยินว่าธีมนต์ก็มา ทำไมถึงได้ไม่เห็นล่ะคะ”