ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 574

ตอนที่574 แพ้ในมือของผู้หญิงคนนี้

เมื่อชีวภาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง สายตาเธอมองเห็นเพียงแต่ความมืด ทุกอย่างที่เกิดขึ้นประดังเข้ามาในหัวสมอง ร่างกายของเธอตื่นตัวอย่างรวดเร็ว เธอพยายามขยับแขนขา แต่พื้นที่กลับถูกจำกัดโดยเชือกที่มัดไว้

ดวงตาเธอค่อยๆปรับให้เข้ากับความมืด เธอจึงเห็นว่าที่นี่คือห้องเล็กๆที่ปิดสนิทมิดชิด ห้องกว้างขนาดสิบตารางเมตร แคบมาก อาจจะเป็นเพราะว่าไม่มีเฟอนิเจอร์หรือโต๊ะเก้าอี้เลย มีเพียงพื้นที่ให้หายใจเล็กน้อยเท่านั้น

ในหูนั้นเงียบสงัด ยังมีเทปกาวปิดบนปากของเธออีก ฉากที่เห็นเหมือนกับในละครทีวี แต่มันกลับเกิดขึ้นกับเธอ ณ เวลานี้

ในชีวิต เธอไม่คิดเลยว่าจะมีวันนี้

ธีมนต์ล่ะ

เด็กคนนั้นปลอดภัยดีรึเปล่า

ในขณะเดียวกับที่ความคิดนี้แวบผ่านเข้ามา ประตูด้านหน้าเธอก็ถูกเปิดออกจากทางด้านนอก แสงไฟในห้องโถงส่องผ่านเข้ามา แสงตกลงบนใบหน้าเธอทำให้แสบตาจนเกือบจะร้องไห้

รูม่านตารวบเข้าหากันแน่น รอจนกว่าทุกอย่างดีขึ้นเธอจึงเปิดตาขึ้นใหม่อีกครั้ง

ชายคนแรกที่เดินเข้ามาน่าจะสูงประมาณร้อยเจ็ดสิบกว่าเซนติเมตร เพราะว่าเธอนอนอยู่บนพื้นราบ ชีวภาต้องพยายามเพ่งอย่างมากเพื่อที่จะเห็นหน้าของชายคนนั้น

เมื่อเธอมองแวบแรกก็เห็นรอยแผลเป็นที่เกิดจากรอยมีดเป็นแนวยาวปรากฏอยู่บนหน้าผากของเขา แผลดูยังสดเหมือนเพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ มันดูแดงและบวมเล็กน้อย ทำให้ใบหน้าเขาดูดุร้ายยิ่งกว่าเดิม

ผิวของเขาแย่มาก ทั้งดำและขรุขระ ใบหน้ามีขนาดใหญ่ หน้าใหญ่กว่าจาน หัวคิ้วกลมสั้น หน้าตาเหมือนขโมย ร่างกายเขาเต็มไปด้วยความสกปรกและจองหอ

สิ่งนี้ทำให้ชีวภาคิดขึ้นได้ เธอเคยเห็นรูปของฆาตกรในอินเตอร์เน็ตมาก่อน ทุกคนเต็มไปด้วยความมืดมน ทำให้คนรู้สึกหนาวเหน็บ

“ตื่นแล้วรึ” ชายคนนั้นย่อตัวลง และยกมือขึ้นบีบคางของเธอ เขาออกแรงอย่างกับจะบีบกระดูกเธอเข้าด้วยกัน “ผมจำคุณได้ ผู้หญิงที่บังกระสุนให้ชนุดม”

ชีวภาเบิกตากว้าง นี่เป็นการรวมสองเหตุการณ์เข้าด้วยกัน

ที่แท้คนกลุ่มนี้ก็คือพวกที่ต้องการลอบสังหารชนุดมคราวที่แล้วรึนี่

เมื่อนึกถึงกระสุนที่แล่นผ่านเนื้อ ร่างกายของเธอก็กลั้นไม่อยู่ที่จะสั่นไหวเล็กน้อย เมื่อคนอายุยี่สิบสองปี ต้องเผชิญหน้ากับคนร้ายกลุ่มนี้ เธอย่อมรู้สึกกลัว

ชายคนนั้นหันหลังไปมองน้องใหม่ทางด้านหลังของเขา คนที่ด้านหลังก็รีบก้าวขาไปดึงเทปที่ปิดปากเธอเอาไว้ออกในทันที

“แควก” ริมฝีปากและใบหน้าของเธอรู้สึกแสบร้อนขึ้นในทันที

“พวกคุณเป็นใคร” ชีวภามองคนเหล่านั้นด้วยความระมัดระวัง มีความอายและความตื่นกลัวอยู่ในแววตา

“สมแล้วที่เป็นผู้หญิงที่ชนุดมชื่นชอบ จะว่าไป ฉลาดไม่เบานะเรา ฮ่าฮ่าฮ่า!” เสียงหัวเราะของชายคนนั้นดังก้องไปทั้งห้อง เขามองเธออย่างเจ้าชู้ “น่าเสียดาย ตอนนี้ตกอยู่ในมือของผมแล้ว…”

“ใครบอกกันว่าฉันเป็นผู้หญิงของเขา” หลังจากที่ชีวภาคาดเดาความคิดของคนพวกนี้ออก เธอจึงรีบออกปากให้ตัวเอง “ความจริงแล้วฉันเกลียดเขาจนไม่อยากจะเกี่ยวข้องใดๆเลยต่างหาก”

รอยยิ้มบนบนใบหน้าของชายคนนั้นแข็งทื่อเพราะคำพูดของเธอ แต่เธอกลับส่ายหัวอย่างแรง “หลอกผมรึ ตอนที่ผมจับคุณ คุณพูดออกมาจากปากตัวเองว่าคุณเป็นผู้หญิงของเขา...”

“แล้วคุณก็เชื่ออย่างนั้นรึ” ไม่รอให้เขาพูดจบ ชีวภาระงับความตื่นตระหนกในใจ พยายามเพ่งทั้งสองตา “ที่ฉันพูดเช่นนั้นเพราะว่าฉันเป็นแม่ทูนหัวของเด็ก และไม่อยากให้พวกคุณลักพาตัวลูกฉันไป ก็เท่านั้นแหละ”

ชีวภาเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของชายคนนั้นหดเล็กลงเรื่อยๆ จนในที่สุด เขาก็ส่ายหัว เมื่อเขาพิจารณาจนรอบด้านแล้ว “คุณคิดว่าผมจะเชื่อคุณรึ”

“คุณก็คงไม่ แต่ว่า---” เมื่อพูดถึงตรงนี้ เธอก็ตั้งใจที่จะหยุดพูด แม้แต่เธอเองก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองจะแสดงออกมาได้ “ชนุดมไม่เคยตกหลุมรักผู้หญิงคนไหน ไม่ใช่รึ”

เธอไม่ได้พูดออกมาอย่างมั่นใจ แม้กระทั่ง “การหยอกเล่น” ประโยคก็นี้ช่างทำให้คนฟังรู้สึกหดหู่

เพราะพวกเขารู้ว่า ชนุดมเป็นคนเช่นนั้นจริงๆ พวกเขาไม่เคยเห็นเขาหลงใหลใครมาก่อน มีเพียงคนเดียวเมื่อหกปีก่อนผู้หญิงที่ชื่อนัชชา แต่ว่านัชชาคนนั้นพวกเขาไม่กล้ายุ่ง เพราะเธอคือภรรยาของเตชิต พวกเขาไม่ต้องการเอาความแค้นส่วนตัวไปลงกับบุคคลอื่น

มันเป็นการพบกันอย่างไม่เป็นทางการ ไม่มีใครคิดว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น แม้แต่เตชิตเองก็ยังรู้สึกประหลาดใจ

เมื่อเวลาทุกนาทีทุกวินาทีผ่านไป เวลาแห่งการรอคอยนั้นยาวนานที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย ชนุดมขังตัวเองอยู่ในห้องรับรองของสถานีตำรวจ จนถึงเวลาหนึ่งทุ่ม ก็ยังไม่มีข่าวคราวอะไร

เขาลุกขึ้นยืนและผละตัวออกจากเก้าอี้ ขยับเขยื้อนร่างกายที่อ่อนล้าสักนิด เขายกมือขึ้นผลักประตูทันใดก็มองเห็นนัชชาซึ่งยกมือขึ้นกำลังจะเคาะประตู

เสียงฝีเท้าของชายคนนั้น ทางด้านหลังก็ลอยตามมา เขาจูงมือลูกอย่างใส่ใจมาด้วยกัน

“ฉันจะพาธีธีกลับไปก่อน เตชิตจะอยู่ที่นี่เพื่อช่วยเหลือทางตำรวจ พรุ่งนี้เช้าฉันจะรีบมาค่ะ” นัชชาลดเสียงลง เธอกลัวว่าจะถูกรบกวนโดยชายที่คอยห้ามปรามเธอ

“อื้อ” ชนุดมตอบรับ นี่เป็นครั้งแรกที่อยู่ต่อหน้านัชชาแต่ว่าเขากลับคิดถึงผู้หญิงคนอื่น

คนทั้งคู่ที่ด้านข้างเขากำลังจะออกไป ตุ๊กตาน้อยซึ่งนัชชากำลังจูงมืออยู่ตะโกนมาบอกว่า “คุณลุงครับ ตอนที่คุณน้าถูกคนร้ายสองคนจับตัวไป เธอมีบางอย่างให้ผมบอกคุณ”

ชนุดมเหมือนถูกตอกตะปูอยู่กับที่ เขาหันกลับไปมองหัวไชเท้าอันอ่อนโยน “...อะไรน่ะ”

“เธอบอกว่า เธอชอบคุณมาก ถึงแม้ว่าเธอจะทำสิ่งนี้เพื่อคนที่คุณชอบมันก็คุ้มค่า”

ปัง ไม่ใช่เสียงระเบิด ไม่มีอะไรเสียหาย มันเป็นเสียงที่ตกลงในมุมหนึ่งในหัวใจของเขา

ร่างใหญ่ของชายผู้นั้นกำลังสั่นไหว แววตาส่องประกายไปที่ใบหน้าเล็กๆตรงหน้า จากนั้นก็กลับกลายเป็นมืดมิด

เขาเม้มริมฝีปาก แต่เนื่องจากปากเต็มไปด้วยความแห้งจึงทำให้เกิดรอยเลือด

แย่แล้ว ชนุดม

คุณพ่ายแพ้ในมือผู้หญิงคนนี้แล้ว