ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 582

ตอนที่582 แม้ว่าต้องตายก็จะรอให้เธอฟื้นขึ้นมาก่อน

รถพยาบาลใช้เวลาครึ่งชั่วโมงก่อนมาถึงโรงพยาบาล รถขับอย่างฉวัดเฉวียนมาจอดที่ประตูทางเข้า สัญญาณชีพของชีวภาอ่อนลงเรื่อยๆ ความดันโลหิตและชีพจรของเธอไม่เสถียร เส้นแสดงผลบนหน้าจอทำให้ชนุดมแทบจะเป็นบ้า

เมื่อผลักเปลลงจากรถพยาบาล และวิ่งร้อยเมตรไปที่ห้องปฏิบัติการฉุกเฉิน ชนุดมติดตามไปด้วยตลอดทาง เขาจ้องมองที่ใบหน้าเล็กๆที่เปื้อนเลือด คนคนนั้นไม่ได้สติ

ที่หน้าห้องฉุกเฉิน เขาถูกพยาบาลหยุดเอาไว้ “ขอโทษนะคะ คุณเข้าไปด้านในไม่ได้ค่ะ”

เขาถูกบังคับให้หยุดฝีเท้า ฝ่ามือเล็กๆเลื่อนออกจากเขาไป ประตูหนักปิดลงที่ด้านหน้า ไฟเตือนบนผนังติดขึ้น แม้แต่ใบหน้าพยาบาลที่อยู่ตรงหน้าเขาก็กลายเป็นสีแดง

แววตาของคนกำลังลุกไหม้ ขนคิ้วแทบชิดติดกัน รูม่านตาทั้งดำและสุกใส เหมือนการจ้องมองคนรักด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง

เขากลืนน้ำลายสองอึก และเสียงอันแหบห้าวก็ดังขึ้นอีกครั้ง “เธอ...จะไม่เป็นไรใช่ไหมครับ”

พยาบาลพยักหน้าปลอบใจ “วางใจเถอะค่ะ พวกเราจะพยายามอย่างเต็มที่”

พูดจบ เธอก็หันหลังกลับไปที่ด้านใน ทิ้งเขาไว้ลำพังอยู่ในทางเดินที่ทอดยาว

เมื่อถึงเวลาเที่ยง มีแสงสว่างส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่าง แต่เขาเหมือนกำลังตกนรก แขนขาเย็นเฉียบจนแทบไม่เหลืออุณหภูมิ

เขามองไปที่ไฟสีแดงเหนือศีรษะ รู้สึกตัวเองหายใจไม่ออก ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือภาพของเธอตอนที่ถูกหาตัวพบ

สภาพของชีวภาเช่นนี้เขาไม่เคยเห็นมาก่อน และไม่ต้องการที่จะเห็น ก่อนหน้านี้เธอยังช่วยเขาหลบกระสุน กระสุนพุ่งเข้าหาหน้าอกด้านซ้าย ในเวลานั้นเขากลับสะเทือนเล็กน้อย แต่กลับไม่ได้มีความรู้สึกเช่นตกลงไปจากขอบหน้าผา

ในหัวใจดูเหมือนกลวงโบ๋ เหมือนถูกคนขุดเป็นถ้ำจากทางด้านหลัง และมีสายลมเย็นพัดผ่าน

หนีมาจากเมืองQ ทัศนคติแย่มาก ทำไมเธอถึงโง่อย่างนี้ เพื่อเขาถึงกับสิ้นคิดตามทศพลไป

อารมณ์ของชนุดมตอนที่คิดถึงเธอ เขารู้สึกอึดอัดเหมือนถูกตาข่ายขนาดใหญ่พัวพันรัดไว้ อึดอัดมาก ร่างกายแสดงลักษณะอาการของผู้ขาดน้ำ ริมฝีปากแตกและมีรอยย่นลึก แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ เขานั่งอยู่บนม้านั่งและอธิษฐานต่อพระเจ้า ขออย่าให้เธอเป็นอะไรเลย

เมื่อเวลาผ่านไป เมื่อรอคอยเป็นเวลานาน ทันใดนั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าของเขาก็สั่นขึ้น เขาไม่ต้องการที่จะรับสาย แต่ว่าอีกฝ่ายก็โทรมาอย่างไม่ลดละ

ชนุดมอารมณ์เสีย เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูจึงพบว่าเป็นสายจากสถานีตำรวจ

“ฮัลโหล”

“คุณชนุดมครับ เราพบศพของทศพลที่เชิงเขา เขาตายแล้วครับ” ในตอนท้ายของคำพูด เขาได้ยินเสียงหัวหน้ากองหอบหายใจ คาดว่าเขาคงจะค้นหากันจนถึงตอนนี้ถึงจะพบ

“ทราบแล้วครับ” ชนุดมไม่ได้ใส่ใจ ไม่มีผลต่ออารมณ์ใดๆของเขาเลยแม้แต่น้อย ถ้าหากจะว่าไปแล้ว เขาก็แอบหวังว่าทศพลจะยังมีชีวิตอยู่ต่ออีกสักหน่อย ถึงตอนนั้นเขาจะได้รับรู้ว่าอะไรที่เจ็บปวดกว่าความตาย

เมื่อเขาต้องการวางสาย ทันใดนั้นหัวหน้ากองก็พูดขึ้นว่า “ขอโทษครับ”

จากนั้นเขาก็พูดเพิ่มเติม “ที่ไม่สามารถพาคุณชีวภากลับมาโดยปลอดภัยได้ ไม่สามารถทำตามที่รับปากไว้ได้”