ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 600

ตอนที่ 600 อุบัติเหตุทางรถยนต์

นัชชาฟังเขาพูดแบบนั้น ความอึดอัดใจที่เหมือนมีหินใหญ่มาทับอกก็เบาลง "มีคำพูดของคุณไตรดา ฉันก็วางใจขึ้นหน่อย"

ไตรดาเป็นคนมีความสามารถในเรื่องนี้ เขาไม่เคยพูดเรื่องที่ไม่สามารถเป็นไปไม่ได้ ถ้าเขากล้าพูดแบบนั้น แสดงว่ามีความเป็นไปได้สูง

ติณณาฟังอยู่ข้างๆ ในระหว่างสนธนาเธอไม่พูดขัดอะไร นั่งฟังอย่างเงียบๆเป็นที่พอใจของคนที่อยู่ในที่นั้น

หลังจากที่ทั้งสามคนรับประทานอาหารกลางวันเรียบร้อย ก็ไปที่ร้านดอกไม้ มองดูการตกแต่งภายในร้านอย่างคร่าวๆ ไตรดาก็กลับไปก่อน

นัชชามองติณณาที่เริ่มลงมือทำงาน เดินไปถามเธอ "ติณณา ถ้าร้านเปิดใหม่ เธอยังยินดีที่จะมาช่วยงานที่ร้านไหม?"

"ยินดีอย่างยิ่งค่ะ!" ติณณาไม่ต้องคิดสักนิด รับปากอย่างรวดเร็ว ไม่ถามเรื่องเงินเดือนหรือสวัสดิการด้วยซ้ำ

นัชชามองเธออย่างยิ้มๆ "เธอแน่ใจนะ?"

"แน่ใจค่ะ!" ติณณาเหลือแค่ไม่ได้ตบอกรับรองแค่นั้น "พี่นัชชา คุณก็รู้ว่าฉันเป็นแค่นักศึกษาที่จบ ปวช.ในเมือง J หางานทำยากจะตาย ถึงแม้ว่าได้งานทำ แต่ก็อาจจะไม่เหมาะกับตัวฉันเอง แต่ฉันชอบพวกดอกไม้ใบหญ้า อีกอย่างฉันก็ชอบคุณมาก ๆ ถ้าฉันได้ทำงานภายใต้เจ้านายที่ฉันชอบ ฉันจะมีความสุขมาก ๆ"

คำพูดของเธอพูดได้น่าฟัง แต่นัชชาก็เข้าใจ นี่ไม่ใช้คำพูดตามมารยาททั่วไป แต่เป็นคำพูดที่ออกมาจากใจจริง ๆ

ทุกคนเป็นเพียงคนที่ออกมาทำงานหาเงินเท่านั้น เธอพูดแบบนี้ ทำให้นัชชาตื้นตันใจมาก เอื้ยมมือไปตบไหล่เธอ เหมือนกับเป็นพี่สาวของเธอ "ถ้าเธออยากมาเธอก็มาเถอะ ส่วนเรื่องสวัสดีการกับเงินเดือนฉันจะให้เพิ่มขึ้นกว่าเดิมยี่สิบห้าเปอร์เซ็นต์ ต่อไปช่วงที่ยุ่งๆฉันอาจจะไม่ได้มาร้านดอกไม้บ่อย ๆ เธอก็ทำตำแหน่งผู้จัดการร้านแล้วกันนะ อย่างอื่นฉันอาจจะไม่กล้ารับประกัน แต่ต่อไปถ้าร้านดอกไม้ waiting เปิดไปนาน ๆ เรื่องเพิ่มตำแหน่งเงินเดือนไม่ต้องเป็นห่วง"

พอได้ยินเช่นนั้น ติณณาดีใจจนตากลมโต "จริง ๆ เหรอคะ! พี่นัชชา ดีจังเลย รักคุณมาก ๆ เลย!"

นัชชามองหญิงสาวกระโดนเข้ามากอด ในใจก็อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ชีวิตของเธอดูเหมือนจะเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว

——

หล่อนยุ่งในร้านดอกไม้จนถึงบ่ายสามโมงครึ่ง นัชชาล่วงหน้าไปรับธีมนต์ที่โรงเรียนก่อน

เมื่อรถขับมาถึง ประตูโรงเรียนเปิดพอดี สักครู่ก็เห็นธีมนต์เดินออกมาโดยมีครูประจำชั้นเดินนำ

เธอลงจากรถ ยืนรออยู่ตรงเส้นแบ่งสำหรับผู้ปกครอง โบกมือให้เขา "ธีมนต์ ตรงนี้จ๊ะ~ "

ท่ามกลางฝูงชนแปบเดียวธีมนต์ก็มองเห็นแม่ของตัวเอง วิ่งเข้าไปหาอย่างดีใจ กอดที่เอวของเธอ "แม่ครับ มารับผมแล้วเหรอ!"

ร่างนุ่มนิ่มโผ่เข้ากอดอย่างเต็มแรง กระแทกซะจนเธอใจอ่อน นัชชาลูบหัวน้อย ๆ ของลูกตน "ใช่จ๊ะ มารับหนูกลับบ้าน วันนี้ตั้งใจฟังคุณครูสอนหรือเปล่าจ๊ะ？"

"ตั้งใจครับ ตั้งใจมาก คุณครูยังชมผมว่าทำการบ้านเก่งด้วยนะ! "ธีมนต์พูดอย่างภูมิใจพลางดึงเสื้อนักเรียนที่มีดาวประทับให้เธอดู "ถ้าเป็นเด็กดี คุณครูถึงให้ดาวนะครับ "

นัชชารีบชมเชย "ธีมนต์ เก่งมาก ๆ!"

ธีมนต์เหลียวมองด้านหลังที่ว่างเปล่าของเธอ พลางทำปากจู๋ "แม่ครับ ทำไมพ่อไม่มาด้วยกันล่ะ?"

"พ่อเขาทำงานยุ่งอยู่ที่บ้านจ๊ะ เดี๋ยวพอกลับบ้านหนูก็เจอพ่อแล้ว"

"ถ้าอย่างนั้น เรารีบกลับบ้านกันเถอะ!"

นัชชามองร่างเล็ก ๆ ที่จับมือเธอเดินไปข้างหน้าด้วยกัน ในใจมีความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้ ทุกครั้งที่เธอคุยกับลูกของเธอเกี่ยวกับเรื่องของพ่อและแม่ เธอจะรู้สึกมีความสุขเป็นพิเศษ แม้เธอเองก็ไม่รู้เหตุผล

บางทีนี่อาจเป็นสัญชาตญาณของสายเลือดเดียวกันล่ะมั้ง คนเป็นแม่ถึงจะเข้าใจได้