ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 611

ตอนที่ 611 เล่ห์กลแกล้งชายแก่

“นัชชา......” เขากำลังจะเตรียมพูด

คิดไม่ถึงว่าเอ่ยได้แค่สองพยางค์ก็ถูกเสียงของเธอแทรกขึ้นมา “คุณไม่ต้องมาเรียกฉันเลย ไม่ว่าวันนี้คุณจะพูดยังไง ยังไงฉันก็จะออก ฉันต้องออก!”

ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ยังไงเธอก็ต้องออกจากบ้าน!

เตชิตเห็นเธอเดินไปหน้าประตูอย่างเกรี้ยวกราดแล้วเปลี่ยนรองเท้า แล้วลุกขึ้นเดินไป เห็นใบหน้าเล็กที่ขึ้นสี กล่าวด้วยโทนเสียงทุ้มต่ำ “ไม่ได้ห้ามให้คุณออกไป แค่เป็นห่วงสุขภาพคุณเท่านั้นเอง”

“ร่างกายฉันไม่เป็นอะไรฉันรู้ดี คุณเป็นห่วงอะไร?” นัชชาอารมณ์เสียอยู่ น้ำเสียงเลยกระโชกโฮกฮาก คุมให้น่าฟังหรือไม่น่าฟังไม่ได้

เขาใจจดใจจ่อกับใบหน้าเล็กที่บึ้งด้วยอารมณ์โกรธ สายตาจ้องไปที่เปลือกตา ส่งสายตาบอกเป็นนัย “เป็นห่วงว่าคุณจะเกิดอุบัติเหตุ”

นัชชาได้ยินเสียงทุ้มต่ำของเขา หัวใจก็เหมือนถูกค้อนเล็กเคาะ สายตาสบกัน ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไร พึมพำกับตัวเองครู่หนึ่ง เธอพูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันรู้ว่าคุณไม่วางใจเพราะเรื่องเมื่อก่อน แต่ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ ถ้าฉันรู้สึกไม่สบายฉันคงไม่ออกไปหรอก อยู่บ้านทุกวันฉันก็ได้แต่คิดเพ้อเจ้อ ฉันต้องการเติมเต็มชีวิตฉันบ้าง”

เห็นว่าเขาไม่พูดอะไร นัชชากลัวว่าเขาจะไม่ได้ฟัง ก็รีบโน้มน้าว “ฉันไม่อยากไม่มีอะไรทำนี่หน่า หรือคุณอยากให้ฉันครึ่งหนึ่งของคุณเป็นปรสิต?”

ปรสิต?

ได้ยินคำเปรียบเปรยนี้ เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก็ตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ “ปรสิตมีอะไรไม่ดี คุณคือทุกอย่างของผม คุณไม่ต้องใช้ชีวิตลำบากเลย”

“แต่ชีวิตแบบนั้นมันจะไปมีความหมายอะไรล่ะ?” แม้ว่าในใจนัชชาจะประทับใจ แต่ก็อยากจะบอกเหตุผลเขาให้ชัดเจน “ฉันรักคุณ แต่ฉันก็ไม่อยากเป็นคนรักที่ไม่มีประโยชน์”

นี่เป็นครั้งแรกหลังจากที่เธอฟื้นฟูความจำแล้วถกเถียงกับเขาอย่างจริงจังเรื่องทำงาน เตชิตเห็นความแน่วแน่จากท่าทางของเธอ

จู่ๆก็คิดถึงเธอที่สูญเสียความทรงจำ เพราะว่าเขาชินกับนัชชาที่คอยพึ่งพาตนไปแล้ว เลยลืมไปว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่แน่วแน่

เงียบอยู่นาน เขาก็เอียงศีรษะถาม “ต้องไปจริงๆ?”

นัชชาแอบดีใจ รู้ว่าเขาให้ไปแล้ว จึงรีบพยักหน้า “อืม ต้องไป”

เตชิตรั้งเธอไว้ไม่ได้ ไม่สามารถมัดเธอไว้ที่บ้านได้ สุดท้ายก็ประนีประนอม “ผมจะให้คนขับรถไปส่งคุณ”

คราวนี้ นัชชาก็โล่งอกเสียที กลัวว่าเขาจะค้านหัวชนฝา ยังดีที่เขายังมีเหตุผล สุดท้ายก็เป็นห่วงความรู้สึกเธอ

ความไม่พอใจและความโกรธเล็กน้อยเมื่อครู่ก็หายไป แทนที่ด้วยความรู้สึกสำเร็จนิดๆ นัชชาเขย่งเท้าเล็กน้อย ใช้สองมือวางไว้บนไหล่เขา เงยหน้าเข้าใกล้ไปจูบคางเขา เหมือนแมวขี้ขโมย แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ดีจัง~”

ปากนุ่มฉ่ำแตะแล้วก็ไป เขาหรี่ตาเรียวทันที เรียวทันที สายตาอันตรายแวบเดียว ตอนที่เขาเตรียมจะคว้าตัวเธอเข้ามาจูบลึกซึ้ง กลับถูกมือเล็กดันอกไว้

“ฉันทาลิปสติกแล้ว คุณจูบเสร็จก็ต้องเติมใหม่ ลำบากแย่เลยน้า~” พูดจบ เธอก็ปล่อยมือไว้ที่เดิม ถือกระเป๋าข้างๆแล้วออกไป “ฉันไปก่อนน้า เจอกันตอนเย็นจ้า~”

ประตูใหญ่ของคฤหาสน์ปิดลง ห้องใหญ่กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

เตชิตมองทางที่เธอเดินออกไป นานสักพักก่อนจะละสายตาออกมา ปากบางกระตุกขึ้น ยิ้มพลางสบถเบาๆ “ใจร้าย......”

เดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้ง น้ารินที่อยู่ในห้องครัวตลอดก็ได้โอกาสออกมาสักที “คุณผู้ชายคะ กาแฟเย็นหมดแล้วให้ฉันช่วยเปลี่ยนไหมคะ?”

เตชิตคิด “ไม่ต้องครับ เดี๋ยวผมก็ออกไปแล้ว”

“คุณผู้ชายจะออกข้างนอกหรอคะ?”

“อืม”